En tipoloxía lingüística, parte da lingüística, e segundo criterios morfolóxicos, unha lingua aglutinante é unha lingua na que as palabras se forman "pegando" ao lexema unha serie de afixos de xeito que as fronteiras entre os morfemas quedan ben marcados e que cada morfema se corresponde cun só trazo semántico ou funcional.

Exemplos:

• en finés, a forma taloissani «nas miñas casas» pode segmentarse da seguinte maneira: talo «casa» + i marca de plural + ssa marca de inesivo («en») + ni sufixo que indica un posesor de primeira persoa do singular («meu, miña, meus, miñas»);
• en turco, a construción é moi semellante: a partir de ev «casa» fórmase: evler «as casas», evlerim «as miñas casas», e evlerimde «nas miñas casas».
• en esperanto, de hejm(o) «casa», «lar», fórmase hejme «na casa», hejmen «cara á casa» e miahejmen «cara á miña casa» (mia, pola súa vez, está formado do pronome mi «eu» máis o morfema de adxectivo a).

O termo de lingua aglutinante foi creado en 1836 polo lingüista alemán Wilhelm von Humboldt. Formouno a partir do verbo latino agglutinare, que significa "pegar, encolar".

As linguas aglutinantes distínguense das linguas flexivas, das linguas illantes e das linguas polisintéticas.

Entre as linguas aglutinantes figuran especialmente o finés, o húngaro, o turco, o xaponés, o coreano, o esperanto, o suahili, o náhuatl, o vasco...