شوگون‌سالاری توکوگاوا
شوگون‌سالاری توکوگاوا
شوگون‌سالاری توکوگاوا | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ۱۶۰۳–۱۸۶۸ | |||||||||||||
National seal 經文緯武 _%E6%9D%B1%E6%96%B9%E6%97%A5%E5%A0%B1.png) (از ۱۸۵۷) | |||||||||||||
 | |||||||||||||
| پایتخت | ادو (اقامتگاه شوگون) هی‌آن-کیو (قصر امپراتور) | ||||||||||||
| بزرگترین شهر | اوساکا (۱۶۰۰–۱۶۱۳) هی‌آن-کیو (۱۶۱۳–۱۶۳۸) ادو (۱۶۳۸–۱۸۶۸) | ||||||||||||
| زبان(های) رایج | ژاپنی نوین نخستین[۱] زبان ژاپنی[۱] | ||||||||||||
| دین(ها) | دین رسمی: بوداگرایی ژاپنی[۲] کنفسیوس‌گرایی[۳] دیگران: شینتو[۳] شینبوتسو-شوگو[۴] بوداگرایی ژاپنی[۵] مسیحیت در ژاپن[۶] (ممنوع شد، تا ۱۸۵۳)[۳] | ||||||||||||
| حکومت | تاریخ ژاپن، دودمان[۷] ارثی دیکتاتوری نظامی[۸][۹] | ||||||||||||
| فهرست امپراتوران ژاپن | |||||||||||||
• ۱۶۰۰–۱۶۱۱ (اولین) | امپراتور گو-یوزی[۱۰] | ||||||||||||
• ۱۸۶۷–۱۸۶۸ (آخرین) | امپراتور میجی[۱۱] | ||||||||||||
| شوگون | |||||||||||||
• ۱۶۰۳–۱۶۰۵ (first)[۱۲] | توکوگاوا ایه‌یاسو | ||||||||||||
• ۱۸۶۶–۱۸۶۸ (آخرین) | توکوگاوا یوشینوبو | ||||||||||||
| دوره تاریخی | دوره ادو | ||||||||||||
| ۲۱ اکتبر ۱۶۰۰[۱۳] | |||||||||||||
| ۸ نوامبر ۱۶۱۴ | |||||||||||||
| ۱۶۳۵ | |||||||||||||
| ۳۱ مارس ۱۸۵۴ | |||||||||||||
| ۲۹ ژوئیه ۱۸۵۸ | |||||||||||||
| ۳ ژانویه ۱۸۶۸[۱۴] | |||||||||||||
| واحد پول | سه فلزی سیستم ضرب سکه توکوگاوا سیستم مبتنی بر مس Mon, نقره بو و شو و همچنین طلا ریو (سکه طلا). | ||||||||||||
| |||||||||||||
| امروز بخشی از | ژاپن | ||||||||||||
شوگون‌سالاری توکوگاوا که با نام‌های توکوگاوا باکوفو (徳川幕府) و ادو باکوفو (江戸幕府) و شوگون‌سالاری ادو نیز شناخته می‌شود، حکومتی ارباب‌رعیتیی در ژاپن بود که به دست شوگونها و خاندان توکوگاوا اداره می‌شد. از این دوران با عنوان دوره ادو نیز یاد می‌شود و نام خود را از پایتخت این دوره ادو (توکیو در ژاپن امروز) می‌گیرد. پایگاه حکومت شوگون‌سالاری توکوگاوا قلعه ادو بود. این حکومت از سال ۱۶۰۳ تا ۱۸۶۸ (میلادی)، که آغاز دوران بازسازی مِیجی بود، پایدار ماند.
پس از دوران دوره سنگوکو یا جنگ‌های داخلی ژاپن، دولت مرکزی تا حد زیادی به دست اودا نوبوناگا و تویوتومی هیده‌یوشی بازسازی شده بود. پس از نبرد سکیگاهارا قدرت اصلی در دستان توکوگاوا ایه‌یاسو قرار گرفت. به زودی، با پیشرفت توکوگاوا، امپراتور عنوان شوگون را در سال ۱۶۰۳ به او اعطا کرد. او در این زمان ۶۰ ساله بود و سال‌های باقی‌مانده عمر را صرف برپایی حکومت شوگون‌سالاری توکوگاوا کرد. این سومین حکومت شوگون‌سالاری تاریخ ژاپن، پس از کاماکورا و آشیکاگا بود.
ایه‌یاسو پس از شوگون شدن از قلعه ادو در شرق شهر ادو (امروزه توکیو) همراه با اربابان دایمیو از طبقه سامورایی بر ژاپن حکومت کردند. شوگون‌سالاری توکوگاوا جامعه ژاپن را تحت سیستم سختگیرانه طبقاتی توکوگاوا سازماندهی کرد و ورود اکثر خارجی‌ها را به ژاپن تحت سیاست‌های انزواگرایانه ساکوکو برای ارتقای ثبات سیاسی ممنوع کرد. شوگون‌های توکوگاوا، ژاپن را در یک سیستم ارباب‌رعیتی اداره می‌کردند و هر دایمیو یک هان (حوزه ارباب‌رعیتی) را اداره می‌کرد، اگرچه کشور هنوز اسماً به‌عنوان استان‌های امپراتوری سازماندهی شده بود. تحت حکومت شوگون‌سالاری توکوگاوا، ژاپن رشد سریع اقتصادی و شهرنشینی را تجربه کرد که منجر به ظهور طبقه بازرگان و فرهنگ اوکی‌یو شد.
شوگون‌سالاری توکوگاوا در دوره باکوماتسو از سال ۱۸۵۳ افول کرد و توسط حامیان دربار امپراتوری در کیوتو در طی بازسازی مِیجی در سال ۱۸۶۸ سرنگون شد. امپراتوری ژاپن تحت دولت میجی تأسیس شد و وفاداران توکوگاوا در جنگ بوشین تا شکست جمهوری ازو در نبرد هاکوداته در ژوئن ۱۸۶۹ به مبارزه ادامه دادند.
تاریخ
|
مقالهٔ اصلی: دوره ادو |
پس از دوره سنگوکو (دوره جنگ‌های داخلی)، دولت مرکزی تا حد زیادی توسط اودا نوبوناگا در طول دوره آزوچی-مومویاما دوباره تأسیس شد.[۱۶] پس از نبرد سکیگاهارا در سال ۱۶۰۰، قدرت مرکزی به دست توکوگاوا ایه‌یاسو افتاد. 'دایمیوها' و 'هان' (دامنه‌ها) به عنوان اجزای تحت شوگون‌سالاری جدید او.[۱۷] دایمیوها که در کنار ایه‌یاسو بودند پاداش دریافت کردند و برخی از ملازمان سابق ایه‌یاسو به عنوان دایمیو ساخته شدند و به صورت استراتژیک در سراسر کشور قرار داشتند.[۱۷] سیاست سانکین کوتای، در تلاش برای محدود کردن شورش‌های دایمیوها، اسکان همسران و فرزندان «دایمیوها» در پایتخت را به عنوان گروگان اجباری کرد.[۱۸]
یک دوره طولانی صلح بین محاصره اوساکا در سال ۱۶۱۵ و حادثه کی‌آن در سال ۱۶۵۱ رخ داد. در این دوره، باکوفوها مدیریت مدنی را در اولویت قرار دادند، در حالی که جامعه مدنی شاهد افزایش فعالیت‌های تجاری و صنعتی بود. تجارت تحت سلطنت ایه‌یاسو شاهد ثروت جدیدی بود که توسط معدن و تولید کالا ایجاد شد، که منجر به جریان جمعیت روستایی به مناطق شهری شد. بیلی[۱۹] توسط گنروکو (۱۶۸۸–۱۷۰۴) ژاپن دوره‌ای از شکوفایی مادی و شکوفایی هنرها را دید، مانند توسعه اولیه «اوکی‌یو-ئه» توسط هیساکاوا مورونوبو. سلطنت توکوگاوا یوشیمونه (۱۷۱۶–۱۷۴۵) شاهد برداشت ضعیف و کاهش درآمد مالیاتی در اوایل دهه ۱۷۲۰ بود، در نتیجه او برای ترمیم امور مالی باکوفو به اصلاحات کیوهو فشار آورد. معتقد بود که اشراف نظامی در حال از دست دادن قدرت خود در برابر تجار و زمین داران ثروتمند است.[۱۹]
جامعه ادو، برخلاف شوگون‌سالاری‌های قبلی، ظاهراً مبتنی بر سلسله مراتب طبقاتی سختگیرانه بود که در ابتدا توسط تویوتومی هیده‌یوشی ایجاد شد. دایمیو (اربابان) در صدر قرار داشتند و پس از آن کاست جنگجوی سامورایی با کشاورزان، صنعتگران و بازرگانان در رتبه‌های پایین‌تر قرار داشتند. در برخی از بخش‌های کشور، به‌ویژه مناطق کوچکتر، «دایمیو» و سامورایی‌ها کم و بیش یکسان بودند، زیرا «دایمیو» ممکن است به عنوان سامورایی آموزش ببینند و سامورایی‌ها ممکن است به عنوان حاکمان محلی عمل کنند.
ماهیت تا حد زیادی انعطاف‌ناپذیر این سیستم قشربندی اجتماعی نیروهای مخرب را در طول زمان آزاد کرد. مالیات بر دهقانان در مقادیر ثابتی تعیین شد که تورم یا سایر دگرگونی در ارزش پولی را به حساب نمی‌آورد. در نتیجه، درآمدهای مالیاتی جمع‌آوری‌شده توسط زمین‌داران سامورایی در طول زمان به‌طور فزاینده‌ای کاهش یافت. مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۷ نشان داد که شورش‌های دهقانی و فرار از خدمت، نرخ‌های مالیات را کاهش داد و از رشد دولت در شوگون‌سالاری توکوگاوا جلوگیری کرد.[۱۸] تا اواسط قرن هجدهم، هر دو «شوگون» و «دایمیو» به دلیل مشکلات مالی با مشکل مواجه شدند، در حالی که ثروت بیشتری به طبقه بازرگان سرازیر شد. قیام دهقانان و نارضایتی سامورایی‌ها به‌طور فزاینده ای رایج شد. برخی اصلاحات برای پرداختن به این مسائل مانند امپراتور کوکاکو (۱۷۸۷–۱۷۹۳) توسط ماتسودایرا سادانوبو انجام شد.[۲۰] او ذخایر برنج باکوفو را تقویت کرد و «دایمیوها» را موظف کرد که از این روش پیروی کنند. . او مخارج شهری را کاهش داد، ذخایری را برای قحطی‌های احتمالی اختصاص داد و از دهقانان شهرنشین خواست به مناطق روستایی بازگردند.[۲۱]
تا سال ۱۸۰۰، ژاپن شامل شهرهایی با بیش از ۱۰۰۰۰۰ ساکن و سه شهر در بین ۲۰ شهر جهان که بیش از ۳۰۰۰۰۰ نفر جمعیت داشتند. ادو احتمالاً عنوان پرجمعیت‌ترین شهر جهان را به خود اختصاص داده است که بیش از یک میلیون نفر را در خود جای داده است.[۲۲]
اواخر دوره شوگون‌سالاری توکوگاوا (۱۸۵۳–۱۸۶۷)
|
مقالهٔ اصلی: باکوماتسو |
اواخر دوره شوگون‌سالاری توکوگاوا که باکوماتسو نامیده می‌شود. دوره ای بین ۱۸۵۳ و ۱۸۶۷ بود که ژاپن به سیاست خارجی انزواطلبانه را به نام «ساکوکو» پایان داد و از یک سیستم ارباب‌رعیتی در شوگون‌سالاری به دولت میجی مدرن تغییر کرد. در دهه ۱۸۵۰، پس از ورود ناوگان نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا به فرماندهی متیو سی. پری، نارضایتی فزاینده ای از سوی دایمیوهای توزاما و احساسات غرب‌ستیزی بروز پیدا کرد. (که منجر به گشایش اجباری ژاپن شد). جناح‌های عمده ایدئولوژیک و سیاسی در این دوره به دو دسته شیشی (تشکیلات) (ملی‌گرایی و میهن‌پرستی) و نیروهای شوگون تقسیم شدند. جدای از دو گروه مسلط، جناح‌های دیگر سعی کردند از هرج و مرج دوران باکوماتسو برای به دست گرفتن قدرت شخصی استفاده کنند.[۲۳]
اتحاد دایمیوها و امپراتور موفق به سرنگونی حکومت شوگون شد که در سال ۱۸۶۸ با استعفای پانزدهمین شوگون توکوگاوا حکمرانی آن به پایان رسید و به احیای سلطنت (王政復古 Ōsei fukko) قدرت گرفتن امپراتور منتهی شد. برخی از ملازمان وفادار شوگون در طول جنگ بوشین که بعداً ادامه پیدا کرد شد به مبارزه ادامه دادند، اما در نهایت در نبرد توبا-فوشیمی شکست قابل توجهی خوردند.[۲۴]
هان
در طول دوره ادو (۱۸۶۷–۱۶۰۳) به‌طور متوسط تمامی ژاپن به ۲۷۰ تیول یا هان که هرکدام توسط یک ارباب فئودال به نام دایمیو اداره می‌شد، تقسیم شده بود؛ اگرچه اربابان فئودال در حوزه تیولی خویش از استقلال داخلی فراوانی برخوردار بودند، ولی به‌طور کلی قدرت اقتصادی – سیاسی کشور، در دست دولت مرکزی بود که در رأس آن شخص شوگون که در ادو، پایتخت امروز ژاپن توکیو مستقر بوده است، قرار داشت. رابطه و مکانیسمی که حکومت مرکزی ضمن حفظ استقلال داخلی هان‌ها، بر سراسر کشور حکمرانی می‌کردند از طرف تاریخ نگاران سیستم باکوهان نامگذاری شده است.[۲۵]
دولت
شوگون‌سالاری و دایمیوها
سیستم باکوهان ("bakuhan taisei" 幕藩体制) سیستم سیاسی ارباب‌رعیتی در دوره ادو ژاپن بود.[۲۶] از زمان انتصاب ایه‌یاسو به عنوان شوگون در سال ۱۶۰۳، اما به ویژه پس از توکوگاوا محاصره اوساکا در سال ۱۶۱۵، شروع شد. سیاست‌های مختلفی برای اعمال کنترل شوگون‌سالاری اجرا شد که استقلال دایمیوها را به شدت کاهش داد.[۱۷] تعداد دایمیوها متفاوت بود اما در حدود ۲۷۰ نفر تثبیت شد.[۱۷] =":۳" />
سیستم «باکوهان» قدرت فئودالی را بین شوگون‌سالاری در ادو و «دایمیوها» با دامنه‌هایی در سراسر ژاپن تقسیم کرد.[۲۷] شوگون و ارباب‌ها همگی «دایمیو» بودند: اربابان فئودال با بوروکراسی‌ها، سیاست‌ها و قلمروهای خاص خود. هان در ازای وفاداری به شوگون که مسئول روابط خارجی، امنیت ملی،[۲۷] ضرب سکه، وزن، اندازه‌گیری و حمل و نقل بود.[۱۷]
«شوگون» همچنین قدرتمندترین «هان» را اداره می‌کرد، فیف موروثی خاندان توکوگاوا، که شامل بسیاری از معادن طلا و نقره نیز می‌شد.[۲۷] در اواخر قرن بیستم خاندان شوگون، خاندان توکوگاوا حدود ۷ میلیون «ککو» زمین (天領 tenryō)، از جمله ۲٫۶ تا ۲٫۷ میلیون «ککو» که توسط دست نشاندگان مستقیم، از ۳۰ میلیون موجود در کشور، در اختیار داشت.[۲۸]
۲۳ میلیون ککودیگر در اختیار دایمیوهای دیگر بود.[۲۸] تعداد «هان» (تقریباً ۲۷۰) در طول دوره ادو در نوسان بود.[۲۹] آنها بر اساس اندازه رتبه‌بندی شدند که به عنوان تعداد «ککو» برنج اندازه‌گیری شد. دامنه تولید هر سال.[۲۸] یک «ککو» مقدار برنجی بود که برای تغذیه یک مرد بالغ برای یک سال لازم بود. حداقل عدد برای یک «دایمیو» ده هزار «ککو» بود؛[۲۹] بزرگترین آنها، به غیر از «شوگون»، بیش از یک میلیون «ککو» بود.[۲۸]
سیاست‌های کنترل دایمیو
سیاست‌های اصلی شوگون‌سالاری در مورد دایمیوها عبارت بودند از:
- اصل این بود که هر «دایمیو» (از جمله کسانی که قبلاً مستقل از خانواده توکوگاوا بودند) به شوگون‌سالاری تسلیم و تابع شدند، و هر «هان» مستلزم شناسایی شوگون‌سالاری بود و مشمول توزیع مجدد زمین آن بود.[۱۷]: 192–93 «دایمیوها» با هر شوگون بیعت می‌کرد و قوانین خاندان‌های جنگجو یا «بوکه شوتتو» را پذیرفت.[۲۸]
- سیستم سانکین کوتای (حضور متناوب)، دایمیوها را ملزم می‌کرد که هر سال در میان به ادو سفر کنند و در ادو اقامت داشته باشند، و خانواده‌هایشان در طول غیبتشان در ادو بمانند.
- فرمان یک ملک اربابی یک قلعه، طبق این فرمان دایمیوی یک ولایت (بعدها نام آن به هان) تغییر پیدا کرد، فقط حق سکونت در یک قلعه ژاپنی را دارد و دیگر قلعه‌های متعلق به او باید متروک شوند.[۱۷]: 194
- بوکه شوهاتو، که اولین مورد آن در سال ۱۶۱۵ است، ساختن استحکام‌های جدید یا تعمیر استحکامات موجود را بدون تأیید «باکوفو» و پذیرش فراریان شوگون‌سالاری و پیوند ازدواج خانواده دایمیوها را بدون مجوز رسمی ممنوع کرد.[۱۷] قوانین اضافی در مورد سامورایی‌ها در طول سال‌های بعدی صادر شد.[۲۸]
اگرچه شوگون قوانین خاصی مانند «بوکه شوهاتو» در مورد دایمیوها و بقیه طبقه سامورایی صادر می‌کرد، اما هر هان سیستم مستقل قوانین و مالیات خود را اداره می‌کرد.[۲۷] "شوگون" در حکومت "هان" مداخله نکرد مگر اینکه ناتوانی عمده (مانند شورش‌های بزرگ) نشان داده شود، و همچنین مالیات‌های مرکزی صادر نشد.[۲۷] در عوض، هر «هان» وظایف فئودالی مانند نگهداری جاده‌ها و ایستگاه‌های پست رسمی، ساخت کانال‌ها و بندرها، تأمین نیرو و رفع قحطی را انجام می‌داد.[۲۷] دایمیوها به صورت استراتژیک یکدیگر را تحت نظر داشتند و کنترل می‌کردند، و سیستم سانکین کوتای تضمین می‌کرد که دایمیوهاً یا خانواده آنها همیشه در ادو هستند و توسط شوگون مشاهده می‌شود.[۲۷]
شوگون‌سالاری قدرت ضبط و مصادره، الحاق و تغییر دامنه‌ها را داشت، اگرچه پس از سال‌های اولیه شوگون‌سالاری به ندرت و با دقت اعمال می‌شد تا از به هم پیوستن دایمیوها جلوگیری شود.[۲۷] سیستم اقامت جایگزین «سانکین کوتای» هر «دایمیو» را ملزم می‌کرد که در سال‌های متناوب بین «هان» و دادگاه در ادو اقامت کند.[۲۷] در طول غیبت خود. از ادو، همچنین لازم بود که خانواده خود را تا زمان بازگشت به عنوان گروگان ترک کنند. گروگان‌ها و هزینه‌های هنگفت «سانکین کوتای» که بر هر هان تحمیل شد، به تضمین وفاداری به شوگون کمک کرد.[۲۷] در دهه ۱۶۹۰، اکثریت قریب به اتفاق دایمیوها در ادو به دنیا می‌آیند و بیشتر آنها را خانه خود می‌دانند.[۱۷] برخی از دایمیوها علاقه چندانی به حوزه‌های خود نداشتند و باید از آنها درخواست می‌شد که به ولایت خود بازگردند.[۱۷]
در ازای تمرکز، صلح در میان دایمیوها حفظ شد. برخلاف دوره سنگوکو، دایمیوها دیگر نگران درگیری با یکدیگر نبودند. ref name=":3" />
طبقه‌بندی دایمیوها
خاندان توکوگاوا با حفظ اصرار جزمی بر وفاداری به «شوگون» وفاداری را بیشتر تضمین کرد. دایمیوها به سه دسته اصلی طبقه‌بندی شدند:[۲۸]
- "شینپان (دایمیو)" (بستگان) شش خاندان بودند که توسط پسران ایه‌یاسو و همچنین پسران شوگون هشتم و نهم تأسیس شده بودند که دایمیو ساخته می‌شدند.[۲۸] اگر شوگون وارث نداشت برای شوگون وارث می‌دادند.[۲۸]
- دایمیوهای فودای (ارثی) عمدتاً زیردستان ایه‌یاسو و خاندان توکوگاوا قبل از نبرد سکیگاهارا بودند.[۲۸] آنها بر خود حکومت می‌کردند. هان (املاک) و به عنوان مقام‌ها عالی در حکومت شوگون خدمت می‌کردند، اگرچه «هان» آنها در مقایسه با دامنه‌های «توزاما» کوچکتر بود.[۲۸]
- دایمیوهای توزاما (غیرخودی) حدود ۱۰۰ دایمیو بودند، که اکثر آنها پس از نبرد سکیگاهارا، تابع خاندان توکوگاوا شدند. برخی علیه نیروهای توکوگاوا جنگیدند، اگرچه برخی بی‌طرف بودند یا حتی در کنار خاندان توکوگاوا جنگیدند، به‌عنوان متحد و نه دست نشانده. هان، با ۱۱ تا از ۱۶ دایمیو بزرگ در این دسته.[۲۸]
دارایی دایمیوهای توزاما که در نبرد سکیگاهارا علیه خاندان توکوگاوا جنگیدند، به میزان قابل توجهی کاهش یافت.[۲۸] آنها اغلب در مناطق کوهستانی یا دور قرار داشتند، یا بین دایمیوهای مورد اعتماد قرار داده می‌شدند. daimyos.[۲۸] در اوایل دوره ادو، شوگون‌نشین‌ها «توزاما» را دارای کمترین احتمال وفاداری می‌دانستند. با گذشت زمان، ازدواج‌های استراتژیک و استقرار نظام باعث شد تا در قلمروهای «توزاما» شورش کمتری رخ دهد. با این حال، در نهایت، همچنان «توزاماهای» بزرگ قلمرو ساتسوما، قلمرو چوشو و قلمرو توسا و تا حدی قلمرو هیزن بود. که شوگون‌سالاری را از قدرت سرنگون کرد. این چهار قلمرو چهار خاندان غربی یا به اختصار ساتچودوهی نامیده می‌شوند.[۲۹]
روابط با امپراتور
صرف نظر از عنوان سیاسی امپراتور، شوگون خانواده توکوگاوا ژاپن را تحت کنترل داشتند.[۳۰] شوگون‌سالاری کمک مالی اسمی administration (体制 taisei) توسط دربار امپراتوری در کیوتو را به خانواده توکوگاوا تضمین کرد.[۲۹] در حالی که امپراتور رسماً حق انتصاب شوگون را داشت و یارانه‌های سخاوتمندانه دریافت می‌کرد. امپراتور عملاً هیچ دخالتی در امور دولتی نداشت.[۲۷] شوگون‌سالاری کینچو نارابینی کوگه شوهاتو را صادر کرد. رابطه خود را با دودمان یاماتو و کوگه (مقام‌ها دربار امپراتوری) نشان داد و تصریح کرد که امپراتور باید وقت خود را به دانش و شعر اختصاص دهد.[۳۱] شوگون‌سالاری همچنین یک رابط به نام «کیوتو شوشیدای» (نماینده شوگون در کیوتو) را برای رابط با امپراتور منصوب کرد.
با این حال، در اواخر دوره شوگون‌سالاری پس از قرن‌ها که امپراتور در امور دولتی اظهار نظر بسیار کمی داشت و در کاخ امپراتوری کیوتو خود منزوی و پیرو شوگون حاکم بود، در سال ۱۸۶۲، توکوگاوا ایه‌موچی، با خواهر امپراتور کومی (ر. ۱۸۶۷–۱۸۴۶) ازدواج کرد و دربار امپراتوری در کیوتو از نفوذ سیاسی فزاینده‌ای برخوردار شد.[۳۲] پس از آن گاهی با امپراتور در مورد سیاست‌های مختلف مشورت می‌شد و شوگون حتی برای دیدار با امپراتور در دوران بازسازی میجی در سال ۱۸۶۸م به کیوتو سفر می‌کرد.
شوگون و تجارت خارجی
امور خارجی و تجارت در انحصار شوگون‌سالاری بود و سود زیادی به همراه داشت. تجارت خارجی نیز به قلمرو ساتسوما و قلمرو تسوشیماها مجاز بود. برنج محصول تجاری اصلی ژاپن در این زمان بود. انزواطلبی سیاست خارجی ژاپن بود و تجارت به شدت تحت کنترل بود. بازرگانان خارج از قشربندی ژاپن بودند و تصور می‌شد که حریص هستند.
بازدید کشتی‌های دوره تجاری نانبان از پرتغال در ابتدا عامل اصلی مبادله‌های تجاری بود و به دنبال آن کشتی‌های هلندی، انگلیسی و گاهی اسپانیایی اضافه شدند.
از سال ۱۶۰۳ به بعد، ژاپن شروع به مشارکت فعال در تجارت خارجی کرد. در سال ۱۶۱۵، یک سفارت و مأموریت تجاری تحت هاسه‌کورا تسونه‌ناگا در سراسر اقیانوس آرام به اسپانیای نو (اسپانیای جدید) در گالون ساخته شده توسط ژاپنی کشتی سان خوان باتیستا فرستاده شد. تا سال ۱۶۳۵، شوگون مجوزهای متعددی را برای به اصطلاح «شوئین سن» که برای تجارت آسیایی بود صادر کرد.
پس از سال ۱۶۳۵ و آغاز ساکوکو (کشور منزوی با درهای بسته)، کشتی‌های ورودی فقط از دودمان چینگ، پادشاهی چوسان و هلند مجاز بودند.
شوگون و مسیحیت
|
مقالهٔ اصلی: کیریشیتان |
پیروان مسیحیت اولین بار در قرن شانزدهم در ژاپن ظاهر شدند. اودا نوبوناگا مسیحیت و فناوری غربی را که با آن وارد شده بود، مانند مشک، پذیرفت. او همچنین آن را ابزاری می‌دانست که می‌توانست برای سرکوب نیروهای بودایی از آن استفاده کند.[۳۳]
اگرچه مسیحیت تا دهه ۱۶۱۰ اجازه رشد یافت، توکوگاوا ایه‌یاسو به زودی آن را به عنوان تهدیدی فزاینده برای ثبات حکومت شوگون تلقی کرد. به عنوان اوگوشو[۳۴] او بر اجرای قوانینی که اعمال مسیحیت را ممنوع می‌کرد، تأثیر گذاشت. جانشینان او از این روش پیروی کردند و بر قوانین آیه یاسو نیز افزودند. ممنوعیت مسیحیت اغلب با ایجاد قوانین انزوا یا ساکوکو در دهه ۱۶۳۰ مرتبط است.[۳۵]
درآمد دولت
منبع اصلی درآمد شوگون‌سالاری از طریق مالیات بود (حدود ۴۰٪) که از برداشت در دامنه اربابی شخصی خاندان توکوگاوا تنریو (tenryō) [۱] اخذ می‌شد.[۲۸] به جز این هیچ مالیاتی بر دامنه‌های دایمیوها وضع نمی‌شد. وظیفه نظامی، کارهای عمومی و سخره.[۲۸] شوگون‌سالاری وام‌هایی از بازرگانان دریافت می‌کردند که گاهی به عنوان کمک‌های مالی اجباری تلقی می‌شد، اگرچه اغلب از تجارت مالیاتی اخذ نمی‌شد.[۲۸] عوارض ویژه نیز برای زیرساخت‌سازی وضع شد.[۲۸]
ارکان‌های شوگون‌سالاری
اولین ساختار سازمان شوگون‌سالاری توکوگاوا «بوکه شیتسویاکو» را به عنوان بالاترین رتبه دارد. اولین اعضای این دفتر ای نائوماسا، ساکاکی‌بارا یاسوماسا، و هوندا تاداکاتسو بودند.[۳۶][۳۷]
دست‌نشاندگان شخصی شوگون‌های توکوگاوا به دو گروه طبقه‌بندی شدند:
- هاتاموتو (hatamoto 旗本) این امتیاز را داشت که مستقیماً به شوگون نزدیک شود؛[۲۸]
- گوکه‌نین ("gokenin" 御家人) امتیاز مخاطب شوگون را نداشت.[۲۸]
در اوایل قرن هجدهم، از حدود ۲۲۰۰۰ رعیت شخصی، بیشتر آنها به جای دامنه، کمک هزینه دریافت می‌کردند.[۲۸]
روجو و واکادو شییوری
روجو (老中) معمولاً ارشدترین اعضای دولت شوگون‌سالاری بودند. و یکی از آنها به مدت یک ماه به صورت چرخشی در حال انجام وظیفه بود. بوگیو (کمیسیون وظایف اداری و قضایی در شهرهای بزرگ، به ویژه ادو)، آنگوکو بوگیو (کمیسیونرهای سایر شهرهای بزرگ و حوزه‌های شوگونی) و سایر مقام‌ها، بر روابط با دربار امپراتوری در کیوتو، کوگه (اعضای اشراف)، دایمیوها، معابد بودایی در ژاپن و معبد شینتوییها نظارت داشتند و به اموری مانند تقسیمات تیول (اروپا)ها رسیدگی می‌کردند. سایر بوگیوها (کمیسیون‌ها) مسئول امور مالی، صومعه‌ها و زیارتگاه‌ها نیز به روجو گزارش می‌دادند. در اصلاحات اداری ۱۸۶۷ (اصلاحات کیئو)، این دفتر به نفع یک سیستم بوروکراتیک با وزرای کشور، دارایی، روابط خارجی، ارتش و نیروی دریایی حذف شد.
اصولاً شرایط انتصاب در دفتر روجو این بود که شخصی از دایمیوهای فودای باشد و یک قلمرو به ارزش ۵۰۰۰۰ ککو یا بیشتر داشته باشد.[۲۸] با این حال، استثناهایی برای هر دو معیار وجود داشت. بسیاری از منصوبان از دفاتر نزدیک به شوگون، مانند سوبایونین، کیوتو شوشیدای و اوساکا جودای می‌آمدند.
به‌طور نامنظم شوگون یک روجو را به سمت تایرو (ژاپن) (پیر بزرگ) منصوب می‌کرد.[۲۸] این سمت محدود به اعضای خاندان ای، خاندان ساکای، دویی و خاندان هوتتا بود، اما یاناگیساوا یوشی‌یاسو وضعیت تایرو به عنوان خوب. از مشهورترین آنها ای نائوسوکه بود که در سال ۱۸۶۰ در خارج از دروازه ساکورادامون قلعه ادو ترور شد (حادثه ساکورادامون (۱۸۶۰)).
سه تا پنج مرد با عنوان واکادوشی یوری (若年寄) در جایگاه بعدی زیر روجو قرار گرفتند.[۲۸] نتیجه ای از شش نفر اولیه روکونین شو (۱۶۳۳–۱۶۴۹)، این دفتر نام و شکل نهایی خود را در سال ۱۶۶۲ به خود گرفت. مسئولیت اصلی آنها مدیریت امور هاتاموتو و گوکه‌نین، دست‌نشاندگان مستقیم بود. شوگون.[۲۸] زیر واکادوشیوری، متسوکه قرار داشت.
برخی از شوگونها یک سوبا یونین را منصوب کردند. این شخص به عنوان رابط بین شوگون و روجو عمل می‌کرد. اهمیت سوبا یونین در زمان شوگون پنجم توکوگاوا تسونایوشی، زمانی که واکادوشیوری، اینابا ماسایاسو، هوتتا ماساتوشی را ترور کرد، تایرو افزایش یافت. سونایوشی از ترس امنیت شخصی خود، «روجو» را به قسمت دورتری از قلعه منتقل کرد. برخی از معروف‌ترین سوبا یونین‌ها یاناگیساوا یوشی‌یاسو و تانوما اوکیتسوگو بودند.
اومه‌تسوگه و مه تسوکه
«اومه‌تسوکه» و متسوکه مقام‌هلیی بودند که به «روجو» و واکادوشی یوری گزارش می‌دادند.[۲۸] پنج اومه‌تسوگه مسئول نظارت بر امور دایمیوها، کوگه و دربار امپراتوری بودند. آنها مسئول کشف هرگونه تهدید شورش بودند. در اوایل دوره ادو، "دایمیوهاً مانند یاگیو مونه‌فویو این دفتر را بر عهده داشتند. با این حال، به زودی با رتبه‌بندی ۵۰۰۰ ککو یا بیشتر به «هاتاموتو» سقوط کرد. برای اینکه آنها را در برخورد با «دایمیوها» اختیار داشته باشند، اغلب در رتبه ۱۰۰۰۰ «ککو» قرار می‌گرفتند و عنوان «کوکوشی» (عنوان باستانی، معمولاً به معنای فرماندار یک ولایت‌های ژاپن) مانند «بیزن-نو-کامی».
با گذشت زمان، کارکرد «اومه‌تسوکه» به انتقال فرمان‌ها از شوگون‌سالاری به دایمیوها و اجرای مراسم در قلعه ادو تبدیل شد. آنها همچنین مسئولیت‌های اضافی مانند نظارت بر امور مذهبی و کنترل سلاح گرم را بر عهده گرفتند. «اومه‌تسوکه» که به واکادوشیوری گزارش می‌داد، بر امور دست نشاندگان شوگون نظارت داشت.[۲۸] آنها نیروی امنیتی هزاران هاتاموتو بودند. و گوکه‌نین که در ادو متمرکز بودند. هر فرد "هان" "اومه‌تسوکه" خود را داشت که به‌طور مشابه سامورایی‌های خود را اداره می‌کرد.
سان-بوگیو
سان-بوگیو (三奉行 «سه مدیر») جیشا-بوگیو، کانجو-بوگیو و ماچی-بوگیو بودند که به ترتیب بر معابد بودایی در ژاپن و معبد شینتویی، حسابداری و امور شهرها نظارت می‌کردند. جیشا-بوگیو بالاترین جایگاه را در بین این سه نفر داشت. آنها بر اداره معابد بودایی («جی») و زیارتگاه‌های شینتو («شا») نظارت می‌کردند که بسیاری از آنها دارای دامنه فئودالی بودند. همچنین، آنها به دعاوی چندین زمین در خارج از هشت استان منطقه کانتو رسیدگی می‌کردند.
کانجو-بوگیو در وضعیت بعدی قرار گرفتند. چهار دارنده این مقام به روجو گزارش می‌دادند. آنها مسئول امور مالی شوگون‌سالاری بودند.[۳۸]
ماچی-بوگیو مدیران ارشد شهری ادو و سایر شهرها بود. نقش‌های آنها شامل شهردار، رئیس نیروی انتظامی (و بعداً آتش‌نشانی) و قاضی در امور جنایی و مدنی بود که سامورایی‌ها را شامل نمی‌شد. دو (به‌طور خلاصه، سه) مرد، معمولاً هاتاموتو، این دفتر را بر عهده داشتند، و هر ماه به‌طور متناوب با یکدیگر عوض می‌شدند.[۳۹]
سه ادو ماچی-بوگیو معروف که از طریق جیدایگکی (فیلم‌های دوره تاریخی) معرفی شدند عبارتند از: اوئوکا تاداسوکه و تویاما کاگه‌موتو (کین‌شیرو) به عنوان قهرمان و توریئی یوزو
تنریو، گون دای و دایکان
«سان بوگیو» با هم در شورایی به نام هوجوشو نشستند. در این مقام، آنها مسئول اداره تنریو (املاک شوگون)، نظارت بر گوندای، دایکان، کورا-بوگیو و همچنین رسیدگی به پرونده‌های مربوط به سامورایی‌ها بودند. گوندای دامنه‌های توکوگاوا با درآمد بیش از ۱۰۰۰۰ ککو را مدیریت می‌کرد در حالی که دایکان مناطقی با درآمد بین ۵۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰ ککو را مدیریت می‌کرد.
شوگون مستقیماً در مناطق مختلف ژاپن زمین‌ها را در اختیار داشت. اینها به نام تنریو (شی‌هایشو) شناخته می‌شدند. از دوره میجی، اصطلاح تنریو، (به معنای واقعی کلمه سرزمین امپراتور) مترادف شده است، زیرا زمین‌های شوگون به امپراتور بازگردانده شد.[۴۰] علاوه بر قلمرویی که ایه‌یاسو قبل از نبرد سکیگاهارا در اختیار داشت، شامل زمین‌هایی بود که در آن نبرد و همچنین زمین‌هایی که در نتیجه محاصره اوساکا به دست آورد. شهرهای بزرگی مانند ناگاساکی و اوساکا و معدنها، از جمله ولایت سادو استخراج طلا نیز در این دسته قرار می‌گیرند.
گایکوکو بوگیو
«گایکوکو بوگیو» مدیرانی بودند که بین سال‌های ۱۸۵۸ و ۱۸۶۸ منصوب شدند. آنها مسئول نظارت بر روابط تجاری و دیپلماتیک با کشورهای خارجی بودند و در بندر پیمانی ناگاساکی و کاناگاوا (یوکوهاما) مستقر بودند.[نیازمند منبع]
فهرست شوگونها و همسران اصلی
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Shibatani, Masayoshi. "Japanese language | Origin, History, Grammar, & Writing". britannica.com. شرکت دانشنامه بریتانیکا. Archived from the original on January 31, 2020. Retrieved June 15, 2021.
- ↑ Yamagishi, Keiko (2016). Ferrari, Silvio; Cristofori, Rinaldo (eds.). Law and Religion, An Overview. Vol. 1. روتلج. p. 458. ISBN 978-1-4094-3600-3. Archived from the original on 31 May 2023. Retrieved 31 May 2023.
The Tokugawa Shogunate had sanctioned Buddhism as a state religion.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ کالابریسی, استیون (2021). The History and Growth of Judicial Review. Vol. 2. انتشارات دانشگاه آکسفورد. p. 116. ISBN 978-0-19-007575-0. Archived from the original on 31 May 2023. Retrieved 31 May 2023.
A dew sexteenth-century Chiristian missionaries left a small following in Japan, but from 1600 until 1853, the countory was governed by the Tokugawa Shogunate banned Christianity, forbade travel overseas, and only allowed foreign trade in the port of Nagasaki with the Netherlands and China. Confucianism, with its emphasis on harmony, was the prevailing "state religion", although it coexisted with Shintoism, a religion that worshipped nature gods and that was personified by the emperor.
- ↑ Hirai, Naofusa. "Shinto § The encounter with Buddhism". britannica.com. شرکت دانشنامه بریتانیکا. Archived from the original on August 11, 2023. Retrieved June 15, 2021.
Buddhistic Shintō was popular for several centuries and was influential until its extinction at the Meiji Restoration.
- ↑ توچی, جوزپه. "Buddhism - Korea and Japan". britannica.com. شرکت دانشنامه بریتانیکا. Archived from the original on October 13, 2022. Retrieved June 15, 2021.
- ↑ "Kirishitan | religion". britannica.com. شرکت دانشنامه بریتانیکا. Archived from the original on May 3, 2021. Retrieved June 15, 2021.
- ↑ "Japan § Introduction". کتاب حقایق جهانی. سیا. Archived from the original on 5 January 2021. Retrieved 9 March 2021.
- ↑ "Shogunate". britannica.com. شرکت دانشنامه بریتانیکا. Archived from the original on October 9, 2020. Retrieved October 21, 2020.
The shogunate was the hereditary military dictatorship of Japan (1192–1867).
- ↑ "Tokugawa period". britannica.com. شرکت دانشنامه بریتانیکا. Archived from the original on July 24, 2019. Retrieved June 3, 2020.
- ↑ امپراتور گو-یوزی در سال ۱۵۸۶، پس از کناره‌گیری از سلطنت، امپراتور اوگیماچی سلطنت را آغاز کرد.
- ↑ امپراتور میجی reigned until his death in 1912.
- ↑ "Tokugawa Ieyasu JapanVisitor Japan Travel Guide". Archived from the original on 2021-04-18. Retrieved 2021-05-28.
- ↑ "The Story of the Battle of Sekigahara". Archived from the original on 2021-05-16. Retrieved 2021-05-28.
- ↑ "meiji-restoration Tokugawa Period and Meiji Restoration". Retrieved 2021-05-28.
- ↑ "Daimyo Flags, 19th Century". Flags of the World. Archived from the original on 2022-09-20. Retrieved 2022-09-15.
- ↑ Nussbaum, Louis-Frédéric. (2005). "Tokugawa-jidai" بایگانی‌شده در ۲۰۲۳-۱۰-۱۶ توسط Wayback Machine in Japan Encyclopedia, p. 978.
- ↑ ۱۷٫۰۰ ۱۷٫۰۱ ۱۷٫۰۲ ۱۷٫۰۳ ۱۷٫۰۴ ۱۷٫۰۵ ۱۷٫۰۶ ۱۷٫۰۷ ۱۷٫۰۸ ۱۷٫۰۹ Hall, John Whitney, ed. (1988). The Cambridge history of Japan Vol. 4: Early Modern Japan. James L. McClain. Cambridge, UK: Cambridge University Press. ISBN 0-521-22352-0. OCLC 17483588.
- ↑ ۱۸٫۰ ۱۸٫۱ Paik, Christopher; Steele, Abbey; Tanaka, Seiki (2017). "Constraining the Samurai: Rebellion and Taxation in Early Modern Japan" (PDF). International Studies Quarterly. 61 (2): 5. doi:10.1093/isq/sqx008. Archived (PDF) from the original on 2020-03-09. Retrieved 2019-08-16.
- ↑ ۱۹٫۰ ۱۹٫۱ Sansom, Sir George Bailey (1958). A History of Japan: 1615-1867 (به انگلیسی). Stanford, California: Stanford University Press. pp. 58, 156. ISBN 978-0-8047-0527-1.
- ↑ Deal, William E. (2006). Handbook to Life in Medieval and Early Modern Japan (به انگلیسی). Oxford University Press. p. 14.
- ↑ Hane, Mikiso (2019-06-17). Premodern Japan: A Historical Survey (2 ed.). New York: Routledge. doi:10.4324/9780429494819. ISBN 978-0-429-49481-9. S2CID 242322729.
- ↑ Jansen, Marius B. (2002-10-15). The Making of Modern Japan (به انگلیسی). Harvard University Press. pp. 245–246. ISBN 978-0-674-00991-2.
- ↑ Shinsengumi, The Shogun's Last Samurai Corps, Romulus, Hillsborough, Tuttle Publishing, 2005
- ↑ Ravina, Mark (2004).Last Samurai: The Life and Battles of Saigo Takamori. John Wiley & Sons, 2004
- ↑ سامورایی‌ها و فئودال‌های ژاپنی.
- ↑ "Japan - The bakuhan system". Encyclopedia Britannica (به انگلیسی). Archived from the original on 2021-10-26. Retrieved 2020-06-01.
- ↑ ۲۷٫۰۰ ۲۷٫۰۱ ۲۷٫۰۲ ۲۷٫۰۳ ۲۷٫۰۴ ۲۷٫۰۵ ۲۷٫۰۶ ۲۷٫۰۷ ۲۷٫۰۸ ۲۷٫۰۹ ۲۷٫۱۰ Perez, Louis G. (2009). The history of Japan (2nd ed.). Westport, Conn.: Greenwood Press. ISBN 978-0-313-36442-6. OCLC 277040931.
- ↑ ۲۸٫۰۰ ۲۸٫۰۱ ۲۸٫۰۲ ۲۸٫۰۳ ۲۸٫۰۴ ۲۸٫۰۵ ۲۸٫۰۶ ۲۸٫۰۷ ۲۸٫۰۸ ۲۸٫۰۹ ۲۸٫۱۰ ۲۸٫۱۱ ۲۸٫۱۲ ۲۸٫۱۳ ۲۸٫۱۴ ۲۸٫۱۵ ۲۸٫۱۶ ۲۸٫۱۷ ۲۸٫۱۸ ۲۸٫۱۹ ۲۸٫۲۰ ۲۸٫۲۱ ۲۸٫۲۲ ۲۸٫۲۳ ۲۸٫۲۴ ۲۸٫۲۵ ۲۸٫۲۶ Hane, Mikiso (2014). Premodern Japan: a historical survey. Perez, Louis G. (Second ed.). Boulder, CO. ISBN 978-0-8133-4970-1. OCLC 895428280.
- ↑ ۲۹٫۰ ۲۹٫۱ ۲۹٫۲ ۲۹٫۳ Nussbaum, "Satchotohi" بایگانی‌شده در ۲۰۲۳-۱۰-۱۶ توسط Wayback Machine, pp. 826–827.
- ↑ Jansen 2002, pp. 144–148.
- ↑ Lillehoj, Elizabeth (2011). Art and palace politics in early modern Japan, 1580s-1680s. Leiden: Brill. p. 88. ISBN 978-90-04-21126-1. OCLC 833766152.
- ↑ Keene, Donald Emperor of Japan: Meiji and His World, 1852–1912 (2005, Columbia University Press) p. 62
- ↑ Chie Nakane and Shinzaburou Oishi (1990). Tokugawa Japan – The Social and Economic Antecedents of Modern Japan. University of Tokyo Press. pp.12.
- ↑ Nussbaum, "Ogosho" at p. 738.
- ↑ Chie Nakane and Shinzaburou Oishi (1990). Tokugawa Japan: The Social and Economic Antecedents of Modern Japan. University of Tokyo Press. pp.24–28.
- ↑ Antoine Rous marquis de La Mazelière (1907). Le Japon: Le Japon des Tokugawa (به فرانسوی). Plon-Nourrit et cie. p. 160. Retrieved 25 May 2024.
- ↑ James Murdoch (1996). A History of Japan, Volume 2 (به انگلیسی). Psychology Press. p. 712. ISBN 0-415-15076-0. Retrieved 25 May 2024.
- ↑ Nussbaum, Kanjō bugyō بایگانی‌شده در ۲۰۲۳-۱۰-۱۶ توسط Wayback Machine at p. 473.
- ↑ Perez, Louis G. (2019-09-19). Tokyo: Geography, History, and Culture (به انگلیسی). ABC-CLIO. p. 23. ISBN 978-1-4408-6495-7. Archived from the original on 2023-10-16. Retrieved 2020-11-19.
- ↑ Nussbaum, [https://books.google.com/books?id=p2QnPijAEmEC&pg=PA9610&dq= تنریو , p. 961.
منابع
پیوند به بیرون
- Japan
- Tokugawa Political System
- SengokuDaimyo.com – the website of Samurai Author and Historian آنتونی جی. برایانت
- Narrative of the Expedition of an American Squadron to the China Seas and Japan, by M.C. Perry, at بایگانی اینترنت
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
همهٔ شوگون‌های توکوگاوا نسب خود را به ایه‌یاسو میرسانند که بنیانگذار این سلسله محسوب می‌شود. خطچینها نشانگر فرزندخواندگی در میان خاندان‌های شوگونی است.
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
شوگونها و رژیمهای سامورایی ژاپن | |
|---|---|
|
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
