Το βαρύ μαχητικό ήταν ένα καταδιωκτικό σχεδιασμένο να φέρει βαρύτερο οπλισμό ή να δρα σε μεγαλύτερες αποστάσεις. Προκειμένου να εξασφαλίσει αποδεκτές επιδόσεις, τα περισσότερα βαρέα μαχητικά ήταν δικινητήρια. Ορισμένα βαρέα μαχητικά μεγάλης ακτίνας δράσης έχουν κατηγοριοποιηθεί ως μαχητικά συνοδείας.

Το δικινητήριο βαρύ μαχητικό υπήρξε βασική κατηγορία αεροσκαφών κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Καθώς η απόδοση των κινητήρων αεροσκαφών βελτιώθηκε δραματικά κατά τα πρώτα χρόνια του πολέμου, οι ικανότητες των μονοκινητηρίων καταδιωκτικών σύντομα έγιναν συγκρίσιμες με εκείνες των λιγότερο ευέλικτων δικινητήριων σχεδίων. Πολλά από τα πρώτα εκείνα βαρέα μαχητικά μετατράπηκαν έτσι σε νυχτερινά μαχητικά και ελαφρά βομβαρδιστικά.

Πολλά βαρέα μαχητικά αναπτύχθηκαν από παλαιότερα σχέδια βομβαρδιστικών. Ένα από τα πλέον επιτυχημένα βαρέα μαχητικά ήταν το Bristol Beaufighter, το οποίο αξιοποίησε μεγάλες ποσότητες υλικού από παλαιότερα τορπιλοβόλων βομβαρδιστικών Beaufort. Οπλισμένο με έξι πολυβόλα των 0,303’’, τέσσερα πυροβόλα των 20 mm και συνδυασμό βομβών και πυραύλων το Beaufighter ήταν πολύ αποτελεσματικό στην προσβολή στόχων εδάφους και επιφανείας. Με την προσθήκη ενός ραντάρ, έγινε ένα από τα πρώτα νυχτερινά μαχητικά της RAF. Αντίστοιχα, το ταχύ βομβαρδιστικό de Havilland Mosquito τροποποιήθηκε αργότερα τόσο σαν ημερήσιο, όσο και σαν νυχτερινό μαχητικό.

Ένα άλλο διάσημο βαρύ μαχητικό υπήρξε το προπολεμικό Γερμανικό Messerschmitt Bf 110 της Luftwaffe, το οποίο αρχικά θεωρήθηκε ανώτερο από τα μονοκινητήρια καταδιωκτικά. Προορίζονταν να συνοδεύει βομβαρδιστικά σε αποστολές μεγάλων αποστάσεων, ενώ θα αξιοποιούσε την ανώτερη ταχύτητά του για να αντιμετωπίζει τα πιο ευέλικτα καταδιωκτικά του εχθρού. Στην πράξη, το 110 αποδείχθηκε αποτελεσματικό ενάντια στο Βρετανικό Hawker Hurricane κατά τη Μάχη της Γαλλίας, αλλά στη Μάχη της Αγγλίας αποτέλεσε εύκολο αντίπαλο για το Supermarine Spitfire. Τα κατοπινά Me 210 και Me 410 Hornisse υπήρξαν βελτιώσεις του ίδιου τύπου, αλλά σε εκείνη πια τη φάση του πολέμου τα μονοκινητήρια καταδιωκτικά εύκολα έπιαναν τις επιδόσεις των δικινητήριων. Τα Bf 110, όπως και τα Βρετανικά βαρέα μαχητικά, μετατράπηκαν σε νυχτερινά μαχητικά και ελαφρά βομβαρδιστικά, ρόλους στους οποίους υπηρέτησαν για το υπόλοιπο του πολέμου . Το Dornier Do 335 Pfeil θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ιδανικό σχέδιο δικινητήριου μαχητικού Zerstörer για τη Luftwaffe, λόγω της αμφιπρόσωπης, ομοαξονικής διάταξης των κινητήρων του στο ρύγχος και την ουρά της ατράκτου, επιτρέποντας πολύ ανώτερη ευελιξία λόγω της κατανομής του βάρους κατά μήκος του επιμήκους άξονα του αεροσκάφους και παράλληλα επιτυγχάνοντας πολύ ανώτερες ταχύτητες (πάνω από 750 km/h) από οποιοδήποτε άλλο αεροσκάφος με δύο εμβολοφόρους κινητήρες της εποχής του, αλλά όπως και τόσα άλλα προηγμένα Γερμανικά σχέδια αεροσκαφών που δημιουργήθηκαν κατά τα τέλη του πολέμου, το Do 335 ουδέποτε είχε την ευκαιρία να πει σε μαζική παραγωγή.

Το πλέον ίσως επιτυχημένο βαρύ μαχητικό υπήρξε το Lockheed P-38 Lightning, σχεδιασμένο αρχικά να προστατέψει τις ΗΠΑ στο ρόλο της αναχαίτισης βομβαρδιστικών. Έχοντας καθήκοντα ανάλογα με το Bf 110 είχε και ανάλογο οπλισμό και ακτίνα δράσης. Για διάφορους λόγους και κυρίως χάρη στον εξαιρετικό του υπερπληρωτή, διέθετε επιδόσεις κατά πολύ ανώτερες από των Βρετανικών και Γερμανικών ομολόγων του. Στην πράξη, χρησιμοποιήθηκε σαν μαχητικό συνοδείας, ακολουθώντας τα Ιπτάμενα Φρούρια B-17 στις επιδρομές τους βαθειά μέσα στη Γερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή ενδοχώρα, όπου στάθηκε επάξια απέναντι στα πολύ ελαφρύτερά του Γερμανικά καταδιωκτικά. Με μεγάλη επιτυχία υπηρέτησε και το μέτωπο του Ειρηνικού, όπου η μεγάλη του ακτίνα δράσης αποδείχθηκε ουσιαστικό πλεονέκτημα. Ακριβό στην κατασκευή και συντήρηση, στράφηκε σε άλλους ρόλους όταν το εφάμιλλης ακτίνας δράσης P-51D Mustang άρχισε να παραλαμβάνεται από την Αμερικανική Αεροπορία.

Αν και πλειάδα σύγχρονων μαχητικών αεροσκαφών θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν βαρέα μαχητικά, όπως τα F-15 Eagle της Αμερικανικής Αεροπορίας και τα F-14 Tomcat του Αμερικανικού Ναυτικού, γενικά ο όρος αυτός δεν χρησιμοποιείται πλέον.