Isidor Isaac Rabi ( /ˈrɑːbi/ ; rođen kao Israel Isaac Rabi, 29. juli 1898 - 11. januara 1988) bio je američki fizičar koji je 1944. dobio Nobelovu nagradu za fiziku^[1][2] za otkriće nuklearne magnetske rezonance, koja se koristi u magnetnoj rezonanci. On je također bio jedan od prvih naučnika u Sjedinjenim Državama koji je radio na šupljem magnetronu, koji se koristi u mikrotalasnim radarima i mikrotalasnim pećnicama.

Rođen u tradicionalnoj poljsko-jevrejskoj porodici u Rymanówu u Galiciji, Rabi je u SAD došao kao beba i odrastao je u njujorškoj Donjoj istočnoj strani. Upisao je Univerzitet Cornell kao student elektrotehnike 1916. godine, ali je ubrzo prešao na hemiju. Kasnije se počeo zanimati za fiziku. Studije je nastavio na Univerzitetu Columbia, gdje je doktorirao na tezi o magnetskoj osjetljivosti određenih kristala. Godine 1927. uputio se u Evropu, gdje se susreo i radio s mnogim najboljim fizičarima tog vremena.

Godine 1929. Rabi se vratio u Sjedinjene Države, gdje mu je Columbia ponudila mjesto na fakultetu. U saradnji s Gregoryjem Breitom, razvio je Breit -Rabijevu jednačinu i predvidio da bi se Stern -Gerlachov eksperiment mogao modificirati kako bi potvrdio svojstva atomskog jezgra. Njegove tehnike korištenja nuklearne magnetske rezonance za uočavanje magnetnog momenta i nuklearnog spina atoma donijele su mu Nobelovu nagradu za fiziku 1944. Nuklearna magnetna rezonanca postala je važno oruđe za nuklearnu fiziku i hemiju, a kasniji razvoj magnetske rezonance iz nje učinio ju je važnom i za područje medicine.