Сойка звычайная
Навуковая класіфікацыя
прамежныя рангі Дамен:  Эўкарыёты Царства:  Жывёлы Падцарства:  Эўметазоі Без рангу:  Двухбакова-сіметрычныя Без рангу:  Другаснаротыя Тып:  Хордавыя Падтып:  Пазваночныя Інфратып:  Сківічнаротыя Надклас:  Чацвераногія Клас:  Птушкі Падклас:  Нованёбныя Атрад:  Вераб’інападобныя Падатрад:  Пеўчыя вераб’іныя Надсямейства:  Corvoidea Сямейства:  Крумкачовыя Род:  Сойкі Від:  Сойка звычайная
Міжнародная навуковая назва
Garrulus glandarius (Linnaeus, 1758)
Арэал
Ахоўны статус
Выклікаюць найменшыя асцярогі IUCN 3.1 Least Concern : / 103723684
Сістэматыка на Віківідах Выявы на Вікісховішчы ITIS   560214 NCBI   56783 FW   369040

Звычайная сойка^[1] (Garrulus glandarius) — птушка сямейства Крумкачовыя (Corvidae) атрада Вераб’інападобныя (Passeriformes).

Даўжыня цела 32—36 см, размах крылаў 52—58 см. Перад цела карычнева-іржавага колеру, люстэрка на крылах белае і блакітнае ў чорныя палоскі, белае надхвосце і чорны хвост. Каля асновы дзюбы чорны «вус». Часта падымае пёры на галаве. У розных падвідаў ёсць розныя варыянты афарбоўкі апярэння. Часта капіруе галасы іншых птушак.

Вылучаюць ад 30 да 60 падвідаў.

Пашырана ў Еўропе, Малой Азіі, часткова на Далёкім Усходзе і Цэнтральнай Азіі. На тэрыторыі Беларусі звычайны аселы і вандроўны від.

Насяляе густыя змяшаныя або дубова-грабавыя лясы, радзей хваёвыя; акрамя таго, групы старых, густых дрэў сярод палёў. Можа сяліцца ў вялікіх парках.

Корміцца жалудамі, насякомымі, дробнымі ляснымі птушкамі, мышападобнымі грызунамі, ягадамі, насеннем лясных і сельскагаспадарчых раслін.

Гняздо ладзіць у кроне дрэва, у развілцы каля ствала. Сустракаецца таксама ў ліянах (напрыклад, у плюшчы, бружмелі), у кустах, рэдка ў будынках, дуплах, вялікіх шпакоўнях або скальных пляцоўках. Гняздо няшчыльнае, знешняя частка збудавана з галін (часцей за ўсё бярозавых альбо іншых лісцевых дрэў); высцілка з сухой травы і каранёў, якія старанна пераплецены паміж сабой і з прымессю моху, валосся, лісця, рэдка пер’я.

Яйкі (5—7, часам 3—10) слаба падоўжаныя (звычайна з тупым вузейшым канцом). Светла-зялёныя, блакітнавата-зялёныя, аліўкавыя, алiўкава-попельныя, у выключных выпадках — бела-жоўтыя. Плямкі вельмі дробныя, іржава-карычневыя, раўнамерныя.

• Птушкі Еўропы: Палявы вызначальнік / пад рэд. М. Нікіфарава. — Варшава: Навуковае выдавецтва ПНВ, 2000.