Оракі (ульта, ольча, ульча)
Агульная колькасць	295
Рэгіёны пражывання	Расія
Мова	оракская
Рэлігія	Праваслаўе, анімістычныя культы, шаманізм
Блізкія этнічныя групы	ульчы, орачы, нанайцы, удэгейцы

Оракі (саманазвы ульта, ольча, ульча)^[1] — карэнныя насельнікі Сахаліна. Жывуць пераважна ў Сахалінскай вобл. Расіі. Нязначныя па колькасці групы ёсць таксама ў Хабараўскім краі, Японіі. Агульная колькасць у Расіі — 295 чал. (2010 г.), у Японіі — 20 чал. (прыкладныя звесткі 1989 г.).

Оракі мігрыравалі на Сахалін у сярэднявеччы з папярэдніх раёнаў рассялення на р. Амур. Мелі сталыя кантакты з аўтахтонным насельніцтвам — ніўхамі і айнамі. Ад апошніх і атрымалі сённяшнюю назву.

Падзяляюцца на дзве асноўныя групы — паўночную і паўднёвую. Паўночная месціцца ў раёне пас. Вал. Паўднёвая — бліз г. Паранайска. Традыцыйнымі заняткамі абедзвюх груп з’яўляюцца лоў рыбы і паляванне. Аднак паўночныя оракі таксама трымаюць хатніх аленяў, якіх выкарыстоўваюць для перамяшчэння (ужываюць тып нарт, не характэрны для эвенкаў) або ў паляванні на лясных звяроў. Паўднёвыя оракі не займаюцца аленегадоўляй. Іх галоўныя гаспадарчыя заняткі — лоў рыбы і паляванне на марскіх звяроў, асабліва ластаногіх. У савецкі час паўночныя оракі былі аб’яднаны ў аленегадоўчы калгас, паўднёвыя засталіся рыбаловамі.

Ад суседніх народаў оракі адрозніваюцца сацыяльнай арганізацыяй. Яны падзяляюцца на 15 родаў, аднак галоўнай сацыяльнай адзінкай з’яўляецца сям'я. Сем’і складаюць тэрытарыяльныя аб’яднанні, у склад якіх раней маглі ўваходзіць прадстаўнікі іншых этнасаў.

У мінулым оракі не вылучаліся як самастойны народ. У перапісах іх часцяком адносілі да эвенкаў ці ульчаў. Толькі ў канцы XX ст. па патрабаванню вучоных быў наладжаны больш пільны ўлік. Нягледзячы на фактычную згубу мовы, для оракаў характэрная моцная этнічная самасвядомасць.

Родная мова оракаў адносіцца да амурскай падгрупы тунгуса-маньчжурскіх моў. Відавочна, у мінулым падзялялася на паўночны і паўднёвы гутарковыя дыялекты. У выніку старонняга культурнага ўплыву і адукацыі на рускай мове, большасць оракаў ужо не размаўляе на ёй. Пісьмовасць на аснове кірыліцы распрацавана ў 2008 г.

Хрысціянізацыя амаль не закранула оракаў. Пэўная колькасць вернікаў належыць да праваслаўнай царквы. Захаваліся анімістычныя і пахавальныя культы. Раней існаваў шаманізм, былі распаўсюджаны шматлікія забабоны.

• Миссонова Л. И. Уйльта Сахалина: большие проблемы малочисленного народа / Л. И. Миссонова; [отв. ред. С. А. Арутюнов]; Ин-т этнологии и антропологии им. Н. Н. Миклухо-Маклая РАН. — М.: Наука, 2006. — 295 с.: ил., карты. ISBN 5-02-010329-2
• История и культура уйльта (ороков) Сахалина: историко-этнографические очерки (XIX—XXI вв.) / отв. ред. В. В. Подмаскин. — Владивосток: ООО «Дальнаука», 2021 ISBN 978-5-8044-1711-7