Вынаходнік (англ.: inventor, ням.: Erfinder) — асоба, яка вынайшла ці вынаходзіць што-небудзь.

Вынаходнік стварае новыя вынаходніцтвы, галоўным чынам, тэхнічныя прылады або метады (тэхналогіі). Хоць некаторыя вынаходнікі могуць быць таксама навукоўцамі, большасць з іх — інжынеры, якія ствараюць тэхнічнае новаўвядзенне на базе адкрыццяў іншых вучоных. Часта вынаходнікі паляпшаюць існуючыя прылады або камбінуюць іх для стварэння новых карысных прыладаў.

Для заахвочвання вынаходніцкай дзейнасці была створана сістэма патэнтаў, што выдаюць кампетэнтныя дзяржаўныя органы і сведчаць прыярытэт вынаходкі, аўтарства і выключнае права на вынаходства.

Здольнасць да вынаходніцтва можна развіваць. Распрацавана тэорыя рашэння вынаходніцкіх задач, якая прапануе велізарную базу навучальных задач, тыпавыя прыёмы рашэнні і мноства іншых інструментаў, неабходных для вырашэння канкрэтнай задачы.

Вынаходства вынаходніка павінны ўяўляць сабой тэхнічнае рашэнне, якое валодае навізной, невідавочнасць і вытворчай дастасавальнасці. Вынаходства — аб’ект прамысловай уласнасці, якому прадастаўляецца прававая ахова на аснове патэнта (абароны аўтарскага права).