Вельбуждскае княства (дэспатат) (балг.: Велбъждско княжество) — адна з дзяржаў, якая ўзнікла пасля распаду Сербскага царства ў 1371 годзе. Сваю назву атрымала ад сталіцы — г. Вельбужд (Кюстэндзіл).

Княства было размешчана паміж рэкамі Струма і Вардар (тэрыторыя сучаснай Сербіі, Балгарыі і Паўночнай Македоніі). Княствам кіравалі мясцовыя феадалы Ёван і Канстанцін Драгашы. Пасля Бітвы на Марыцы князі прызналі сюзерэнітэт Асманскай імперыі і кіравалі сваімі землямі як васалы. У 1395 годзе княства было канчаткова заваявана султанам Баязідам I .

• Велбълждско княжество в Енциклопедия България, Българската академия на науките, София, 1978, том 1
• Велбъждско княжество и Константин Драгаш в Енциклопедичен речник Кюстендил, Българската академия на науките, София, 1988

Сербія ў Сярэднявеччы
Найважнейшыя падзеі гісторыі	Перасяленне славян на Балканы Хрышчэнне сербаў Бітва на Марыцы Бітва на Косавым полі, 1389 Заваяванне Сербіі туркамі
Сербскія плямёны	Белыя сербы Нератвляне Захумляне Травуняне Канаўляніны Дукляне Цімачане
Дзяржавы і дзяржаўныя ўтварэнні	Белая Сербія (VII—X стагоддзі) Княства Сербія (VII—X стагоддзі) Княства Дукля (IX—XI стагоддзі) Княства Травунія (IX—XII стагоддзі) Княства Захум’е (IX—XII стагоддзі) Княства Паганія (IX—XII стагоддзі) Рашка (1083—1217) Баснійскі банат (1154—1377) Каралеўства Сербія (1217—1346) Серба-грэчаскае царства (1345—1371) Зэта (1356—1499) Мараўская Сербія (1365—1402) Прылепскае каралеўства (1365—1395) Вукава зямля (1371—1412) Вельбуждскае княства (1371—1395) Баснійскае каралеўства (1377—1463) Сербская дэспатыя (1402—1459) Герцагства Святога Савы (XV стагоддзе)
Кіруючыя дынастыі	Уласціміравічы Ваіслаўлевічы Вуканавічы Няманічы Катраманічы Балшычы Мрняўчэвічы Лазаравічы Бранкавічы Чарноевічы Белоевічы Даянавічы
Грамадства	Уласцела Войска ў Сярэдневяковай Сербіі Законнік Стэфана Душана
Культура	Старажытнасербская літаратура Сярэдневяковае сербскае дойлідства