Альфрэд Гарыевіч Шнітке
| Альфрэд Шнітке | |
|---|---|
| Alfred Schnittke | |
 | |
| Асноўная інфармацыя | |
| Поўнае імя | Альфрэд Гарыевіч Шнітке |
| Дата нараджэння | 24 лістапада 1934 |
| Месца нараджэння | Энгельс, АССР немцаў Паволжа, СССР |
| Дата смерці | 3 жніўня 1998 (63 гады) |
| Месца смерці | |
| Месца пахавання | |
| Краіна | |
| Бацька | Harry Schnittke[d] |
| Жонка | Irina Schnittke[d][3] |
| Дзеці | Andrej Schnittke[d] |
| Альма-матар | |
| Месца працы | |
| Музычная дзейнасць | |
| Прафесіі |
кампазітар, піяніст, тэарэтык музыкі, педагог |
| Інструменты | фартэпіяна |
| Жанры | сучасная акадэмічная музыка, авангард |
| Грамадская дзейнасць | |
| Член у | |
| Прэміі |
 |
| Узнагароды |
 Ніка — 1989  |
| schnittke.org (англ.) (ням.) (руск.) | |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Альфрэд Гарыевіч Шнітке[4] (ням.: Alfred Schnittke; 24 лістапада 1934 — 3 жніўня 1998) — савецкі і расійскі кампазітар, тэарэтык музыкі і педагог (аўтар артыкулаў пра рускіх і савецкіх кампазітараў), адзін з найбольш значных музычных дзеячаў другой паловы XX стагоддзя. Заслужаны дзеяч мастацтваў РСФСР (1987). Член-карэспандэнт Каралеўскай шведскай акадэміі музыкі (1987), шэрагу АМ Германіі.
Біяграфія
[правіць | правіць зыходнік]Скончыў Маскоўскую кансерваторыю (1958), у 1961—72 выкладаў у ёй. З 1990 жыў у Германіі, выкладаў у Гамбургскай кансерваторыі.
У яго музыцы, прысвечанай тэмам жыцця і смерці, лёсам культуры і чалавецтва, традыцыйная музычная мова суіснуе з разнастайнай сучаснай кампазіцыйнай тэхнікай. Сярод твораў: оперы «Жыццё з ідыётам» (1991), «Джэзуальда» (1994); балеты «Эскізы» (паст. 1985), «Лабірынты», «Пер Гюнт» (абодва паст. 1989); сцэнічная кампазіцыя «Жоўты гук» (паст. 1984); кантата «Гісторыя доктара Іягана Фаўста» (1983); Рэквіем (1975); 9 сімфоній (1972—98), інструментальныя канцэрты (у жанры concerto grosso), канцэрты для інструментаў з аркестрам, у т.л. 2 для фартэпіяна (1960, 1979), 4 для скрыпкі (1957—84), для габоя, арфы і струнных (1972), для віяланчэлі (1986) і для хору; камерна-інструментальныя ансамблі; музыка для драматычнага тэатра, кіно і тэлефільмаў (каля 60). Аўтар артыкулаў, у т.л. пра творчасць кампазітараў ХХ стагоддзя.
Сімфоніі
[правіць | правіць зыходнік]- 1957 — Сімфонія «нулявая» у 4 частках.
- 1972 — Сімфонія № 1 у 4 частках.
- 1979 — Сімфонія № 2 (St. Florian) для салістаў, камернага хору і сімфанічнага аркестра ў 6 частках.
- 1981 — Сімфонія № 3 у 4 частках.
- 1984 — Сімфонія № 4 для салістаў і камернага аркестра. Адначасткавая.
- 1988 — Сімфонія № 5 / Concerto Grosso № 4 для габоя, скрыпкі, клавесіна і сімфанічнага аркестра ў 4 частках.
- 1992 — Сімфонія № 6 у 4 частках.
- 1993 — Сімфонія № 7 у 3 частках.
- 1993—1994 — Сімфонія № 8 у 5 частках.
- 1995—1998 — Сімфонія № 9 у 3 частках.
Прэміі і ўзнагароды
[правіць | правіць зыходнік]- Дзяржаўная прэміі Расіі 1986, 1995.
Зноскі
[правіць | правіць зыходнік]- ↑ Deutsche Nationalbibliothek Record #119142821 // Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 31 снежня 2014.
- ↑ LIBRIS — 2012. Праверана 24 жніўня 2018.
- ↑ https://www.naxos.com/person/Irina_Schnittke/4804.htm
- ↑ Напісанне Альфрэд Гарыевіч Шнітке ў адпаведнасці з БЭ ў 18 тамах. Т.17., Мн., 2003, С.448.
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Шнітке // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 17: Хвінявічы — Шчытні / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2003. — Т. 17. — 512 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0279-2 (т. 17).
Фота, відэа і аўдыё | ||||
|---|---|---|---|---|
| Тэматычныя сайты | ||||
| Слоўнікі і энцыклапедыі | ||||
| Генеалогія і некрапалістыка | ||||
| ||||
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
