Іванаэ Баномі
італ.: Ivanoe Bonomi
старшыня Савета Міністраў Каралеўства Італія[d] 17 чэрвеня 1944 — 21 чэрвеня 1945
Папярэднік	П'етра Бадолья
Пераемнік	Ferruccio Parri[d]
старшыня Савета Міністраў Каралеўства Італія[d] 4 ліпеня 1921 — 26 лютага 1922
Папярэднік	Джавані Джаліці
Пераемнік	Луіджы Факта
міністр унутраных спраў Каралеўства Італія[d] 4 ліпеня 1921 — 26 лютага 1922
Папярэднік	Джавані Джаліці
Пераемнік	Луіджы Факта
міністр унутраных спраў Каралеўства Італія[d] 18 чэрвеня 1944 — 21 чэрвеня 1945
Папярэднік	Salvatore Aldisio[d]
Пераемнік	Ferruccio Parri[d]
міністр замежных спраў Каралеўства Італія[d] 4 ліпеня 1921 — 8 ліпеня 1921
Папярэднік	Carlo Sforza[d]
Пераемнік	Pietro Tomasi della Torretta[d]
міністр замежных спраў Каралеўства Італія[d] 17 чэрвеня 1944 — 11 снежня 1944
Папярэднік	П'етра Бадолья
Пераемнік	Альчыдэ дэ Гасперы
міністр грамадскіх работ Каралеўства Італія[d] 18 чэрвеня 1916 — 29 кастрычніка 1917
Папярэднік	Augusto Ciuffelli[d]
Пераемнік	Luigi Dari[d]
міністр грамадскіх работ Каралеўства Італія[d] 1 студзеня 1919 — 23 чэрвеня 1919
Папярэднік	Luigi Dari[d]
Пераемнік	Edoardo Pantano[d]
міністр фінансаў Каралеўства Італія[d] 2 красавіка 1921 — 4 ліпеня 1921
Папярэднік	Filippo Meda[d]
Пераемнік	Giuseppe de Nava[d]
ваенны міністр Каралеўства Італія[d] 14 сакавіка 1920 — 21 мая 1920
Папярэднік	Alberico Albricci[d]
Пераемнік	Giulio Rodinò[d]
ваенны міністр Каралеўства Італія[d] 15 чэрвеня 1920 — 2 красавіка 1921
Папярэднік	Giulio Rodinò[d]
Пераемнік	Giulio Rodinò[d]
міністр марскога і чыгуначнага транспарту Каралеўства Італія[d] 22 красавіка 1917 — 15 чэрвеня 1917
Папярэднік	Enrico Arlotta[d]
Пераемнік	Riccardo Bianchi[d]
міністр Каралеўства Італія па справах Італьянскай Афрыкі[d] 18 чэрвеня 1944 — 21 чэрвеня 1945
Папярэднік	П'етра Бадолья
Пераемнік	Ferruccio Parri[d]
сенатар Італіі[d] 8 мая 1948 — 20 красавіка 1951
дэпутат Устаноўчага сходу Італіі[d] 25 чэрвеня 1946 — 31 студзеня 1948
член Палаты дэпутатаў Каралеўства Італія[d] 24 сакавіка 1909 — 29 верасня 1913
член Палаты дэпутатаў Каралеўства Італія[d] 27 лістапада 1913 — 29 верасня 1919
член Палаты дэпутатаў Каралеўства Італія[d] 1 снежня 1919 — 7 красавіка 1921
член Палаты дэпутатаў Каралеўства Італія[d] 11 чэрвеня 1921 — 25 студзеня 1924
член Нацыянальнага савета Каралеўства Італія[d] 25 верасня 1945 — 24 чэрвеня 1946
Нараджэнне	18 кастрычніка 1873(1873-10-18)[1][2][…] Мантуя, правінцыя Мантуя, Ламбардыя, Каралеўства Італія[3]
Смерць	20 красавіка 1951(1951-04-20)[4][1][…] (77 гадоў) Рым, правінцыя Рым, Лацыа, Італія[3]
Месца пахавання	cemetery of Volta Mantovana[d]
Імя пры нараджэнні	італ.: Ivanoe Bonomi
Партыя	Італьянская сацыялістычная партыя (1912) Italian Reformist Socialist Party[d] (1924) Unione Nazionale[d] (1925) Labour Democratic Party[d] (1947) Italian Democratic Socialist Party[d]
Член у	Нацыянальны савет Каралеўства Італія[d]
Адукацыя	Балонскі ўніверсітэт
Дзейнасць	журналістыка[5], права[5], палітыка[5] і дыпламатыя[5]
Бітвы	Другая сусветная вайна
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Іва́наэ Бано́мі (італ.: Ivanoe Bonomi [iˈvaːnoe boˈnɔːmi]; 18 кастрычніка 1873, Мантуя, Каралеўства Італія — 20 красавіка 1951, Рым, Італія) — італьянскі палітычны дзеяч-сацыяліст.

З 1909 года член палаты дэпутатаў ад Мантуі, адзін з лідараў правага крыла Італьянскай сацыялістычнай партыі. У 1912 годзе выключаны з ІСП разам з Леаніда Бісалаці. Баномі і Бісалаці заснавалі Рэфармісцкую сацыялістычную партыю, якая падтрымала ўдзел Італіі ў Першай сусветнай вайне на боку Антанты. У 1916—1917 гадах Баномі — міністр грамадскіх прац, у 1920 годзе — ваенны міністр (быў адным з тых, хто падпісаў Рапальскі дагавор з Югаславіяй), пазней — міністр фінансаў. З 4 ліпеня 1921 года — прэм'ер-міністр Італіі (першы сацыяліст на гэтай пасадзе). Узначальваў кааліцыю лібералаў і рэфармістаў, якая распалася ў 1922 годзе, і 26 лютага сышоў у адстаўку. У кастрычніку да ўлады прыходзіць Мусаліні, і Баномі пакідае палітыку.

З 1940 года ён удзельнічае ў Супраціўленні, з 1943, пасля звяржэння фашызму — адзін з лідараў гэтага руху, узначальвае італьянскі антыфашысцкі Камітэт нацыянальнага вызвалення. У гэты перыяд Баномі ўдзельнічае ў стварэнні Дэмакратычнай партыі працы. 18 чэрвеня 1944 ізноў стаў прэм’ер-міністрам замест маршала П'етра Бадолья, а таксама міністрам замежных спраў, кіруючы краінай на заключным этапе вайны супраць фашызму. У лістападзе падаў у адстаўку, але прэм'ер-міністр Вялікабрытаніі Уінстан Чэрчыль пераканаў яго застацца прэм’ерам і міністрам унутраных спраў. 19 чэрвеня 1945 пасля заканчэння вайны склаў з сябе прэм’ерскія паўнамоцтвы, працягваючы актыўна працаваць у камітэце Канстытуцыйнай асамблеі па мірных дагаворах, да 1946 года прадстаўляў Італію на паседжаннях глаў МЗС. У 1946 годзе выбраны дэпутатам Устаноўчага Сходу Італіі.

Пасля роспуску ў 1948 годзе Дэмакратычнай партыі працы, пераходзіць у новую Італьянскую дэмакратычную сацыялістычную партыю, дзе становіцца ганаровым старшынёй. 8 мая 1948 года выбраны старшынёй Сената Італіі (першым пасля яго стварэння), і заставаўся на гэтай пасадзе да канца жыцця.

• Кавалер Вышэйшага ордэна Святога Дабравешчання (1920)
• Кавалер ордэна Святых Маўрыкія і Лазара (1920)
• Кавалер ордэна Кароны Італіі (1920)

• AA.VV., Storia d’Italia, DeAgostini, 1991.
• Luigi Cortesi, Ivanoe Bonomi e la socialdemocrazia italiana: profilo biografico, Salerno, Libreria Internazionale, 1971.
• Silvio Lanaro, Bonomi Ivanoe, in: Franco Andreucci — Tommaso Detti (a cura di), Il movimento operaio italiano. Dizionario biografico, Roma, Editori Riuniti, 1975—1979.
• Alessandro Prefaut, Il Riformismo di Ivanoe Bonomi, in: Tempo Presente (Roma), n. 133—134 del gennaio-febbraio 1992.
• Luigi Cavazzoli (a cura di), Ivanoe Bonomi riformatore, Manduria, Piero Lacaita Editore, 2005 (Atti del convegno tenuto a Mantova nel 2004).
• Luigi Cavazzoli — Luigi Gualtieri (a cura di), Strumenti per lo studio di Ivanoe Bonomi, Manduria-Bari-Roma, Piero Lacaita Editore, 2005.
• Gabriella Fanello Marcucci, Ivanoe Bonomi dal fascismo alla Repubblica. Documenti del Comitato Centrale di Liberazione Nazionale (dicembre 1942-giugno 1944), Manduria-Bari-Roma, Piero Lacaita Editore, 2005.
• Guido Quazza, Bonomi Ivanoe, in: AA.VV., Grande Dizionario Enciclopedico UTET, vol. II, Torino, UTET, 1955.
• Luigi Cavazzoli — Luigi Gualtieri (a cura di), Ivanoe Bonomi. Scritti giornalistici (1894—1907), Manduria-Bari-Roma, Piero Lacaita Editore, 2007.
• Luigi Cavazzoli — Luigi Gualtieri (a cura di), Ivanoe Bonomi. Scritti giornalistici (1908—1951), Manduria-Bari-Roma, Piero Lacaita Editore, 2008.
• Luigi Cavazzoli — Stefano B. Galli (a cura di), Ivanoe Bonomi. Scritti storici (1924—1953), Manduria-Bari-Roma, Piero Lacaita Editore, 2010.
• Carlo G. Lacaita (a cura di), Bonomi e Omodeo. Il governo delle acque tra scienza e politica, Manduria-Bari-Roma, , Piero Lacaita Editore, 2010.
• Alessandro Prefaut, «Ivanoe Bonomi e la ‘tradizione’ riformista nella sinistra italiana» in: «L’Almanacco. Rassegna di studi storici e di ricerche sulla società contemporanea», (Reggio Emilia) n. 55 — 56 del Dicembre 2010.

Слоўнікі і энцыклапедыі	Біяграфічны італьянцаў · Вялікая нарвежская · Вялікая расійская (старая версія) · Вялікая савецкая (1 выд.) · Універсальная літоўская энцыклапедыя · Britannica (онлайн) · Brockhaus · Treccani · Universalis
Генеалогія і некрапалістыка	Geni.com
Нарматыўны кантроль BIBSYS: 90172013 · BNF: 12177576c · CiNii: DA03719517 · CONOR: 172930659 · GND: 124395767 · ICCU: CFIV051578 · ISNI: 0000000110234175 · LCCN: n81052604 · NKC: xx0236783 · NLP: a0000001842348 · NTA: 070862303 · NUKAT: n2005146639 · SUDOC: 030340039 · VIAF: 29576776