Пурытанства — значная групоўка ангельскіх пратэстантаў ў XVI і XVII стагодзьдзях, якія ўключалі ангельскіх кальвіністаў, але не абмяжоўваліся імі. Пурытанства ў гэтым сэнсе было заснавана некаторымі выгнаньнікамі духавенства падчас панаваньня Марыі, неўзабаве пасьля ўзыходжаньня Лізаветы I на ангельскі сталец у 1558 годзе, у якасьці актывістаў руху ў Царкве Ангельшчыны. Пазначэньне «пурытанскі» часьцяком няправільна выкарыстоўваецца, у прыватнасьці, заснаванае на дапушчэньні, што геданізм і пурытанства зьяўляюцца антонімамі. Гістарычна гэтае слова выкарыстоўваецца прыніжальна, каб ахарактарызаваць групу пратэстанцкіх экстрэмістаў, падобных на катараў у Францыі, і ў адпаведнасьці з Томасам Фалерам у сваёй «Царкоўнай гісторыі» адносіцца да 1564 году, калі арцыбіскуп Мэт’ю Паркер упершыню выкарыстаў яго^[1].

Дзейнасьць пурытанаў была строга абмежавана ў Ангельшчыне законамі, якія кантралявалі рэлігійную практыку, але іхныя погляды былі прынятыя суполкамі ў Нідэрляндах, а затым у Новай Ангельшчыне, эвангельскім духавенствам у Ірляндыі, а затым ва Ўэйлзе. З часам погляды пурытанаў былі шырока распаўсюджаны сярод грамадзтва пропаведзямі й як частка сыстэмы адукацыі, у прыватнасьці, празь некаторыя з каледжаў Кембрыдзкага ўнівэрсытэта.

Пурытанства — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў

• Pupitans