Mit eme glottale Konsonant meint mer in de Foneetik en Artikulationsort. Ùn zwar die Konsonante, wo mit de Stimmritze (Altgriechisch γλωττίς glōttís) artikuliert werde.

In de alemannische Dialäkt chùnt ei glottale Luut vor, ùn zwar de stimmlosi glottali Frikativ, also [h] (wie in Huut). Zum Deil chùnt au de Glottisschlag ([ʔ]) vor, aber in de meischte Dialäkt nùmme in Ussdrügg wie nöh öh [nœʔœ] oder äänlichem.

Uss de Sprooche vo de Wält sin die glottali Luut als eigeständigi Foneem bekannt:

IPA-Zeiche	Bschryybig vùm Luut	Audiobyspil	Byspilwort uss ere Sprooch
	Stimmlose glottale Frikativ		Markgräflerisch: Huus; [huːz̥](info) ‚Huus‘
	Stimmhafte glottale Frikativ		Tschechisch: Praha; [ˈpraɦa](info) ‚Prag‘
	Glottisschlag		Hochdütsch: Ereigniss; [eːˈʔaɪ̯gnɪs](info) ‚Ereigniss‘