Eerste Geneefse Konvensie
Die Eerste Geneefse Konvensie het die behandeling van ongevalle op die slagveld gedek. Dit is in 1864 aanvaar as deel van die stigting van die Rooi Kruis.
Die konvensie is geïnspireer deur die ervarings van 'n Switserse besigheidsman, Henri Dunant, wat die lyding van 40 000 gewonde soldate aanskou het tydens 'n bloedige konflik tussen Franse-Piedmontese en Oostenrykse leërs naby die noordelike Italiaanse dorp, Solferino. Daar was geen fasiliteite, personeel of reëlings vir 'n wapenstilstand in plek om die gewondes van die slagveld af te dra om mediese behandeling te ontvang nie.[1] Hulle is tipies daar gelaat om aan hulle wonde of van die dors te beswyk.
Dunant het die dorpenaars daar naby aangespoor om sover as wat hulle kon hulp te verskaf en daarop aangedring dat hulle onpartydig optree. Hy het later met sy terugkeer na Geneva 'n boek geskryf genaamd 'n Herinnering aan Solferino, wat die gruwels beskryf wat hy aanskou het en daarin 'n beroep gedoen dat 'n burgerlike vrywilligerskorps op die been gebring word om na die gewondes op slagvelde om te sien.[2] Hy het saam met die Sweedse prokureur Gustave Moynier, in 1863 die Internasionale Komitee van die Rooi Kruis (IKRK) gestig.[3][4]
Die organisasie het erken dat alhoewel dit primêr die plig en verantwoordelikheid van 'n nasie is om vir die gesondheid en welstand van sy eie burgers te sorg, daar altyd 'n nood, veral in tye van oorlogvoering, sou wees vir vrywilligersagentskappe om die amptelike agentskappe waarop die verantwoordelikheid rus, te ondersteun.[5] Om te verseker dat die IKRK se missie wyd aanvaar sou word, is die nodigheid besef om 'n stel reëls te hê wat die aktiwiteite van die organisasie en dié van die betrokke strydlustige partye bestuur.
In 1863 het die Geneefse Gemeenskap vir Openbare Welsyn die saak opgeneem en 'n komitee van vyf tot stand gebring wat later bekend sou staan as die Internasionale Komitee van die Rooi Kruis. Op 22 Augustus 1864 het hierdie komitee die verteenwoordigers van 16 Europese state byeengeroep om die Eerste Geneefse Konvensie te sluit. Die verdrag het hom ten doel gestel om lewens te red, om die lyding van gewonde of siek militêre personeel te verlig en om burgerlikes ten tye van hulpverlening te beskerm. Die konferensie het ook die rooi kruis op 'n wit agtergrond (omgekeerd van die Switserse vlag) as die beskermende embleem van diegene wat die gewondes bedien, ingestel.
Die Eerste Geneefse Konvensie staan as die Konvensie vir die verbetering van die toestand van die gewondes in leërs ter velde, 1864, bekend.
Verwysings
[wysig | wysig bron]- ↑ Verwysingfout: Invalid
<ref>tag; no text was provided for refs namedBennettx - ↑ See Dunant, Henri (1862), Un Souvenir de Solferino (1 ed.), Geneve: Jules Fick, https://archive.org/stream/unsouvenirdesol00dunagoog#page/n7/mode/2up
- ↑ Sperry, C.S. (1906), "The Revision of the Geneva Convention, 1906", Proceedings of the American Political Science Association 3: 33–57, doi:10.2307/3038537
- ↑ Verwysingfout: Invalid
<ref>tag; no text was provided for refs namedIRRC - ↑ Anderson, Chandler P. (1920), "The International Red Cross Organization", The American Journal of International Law 14 (1): 210–214, doi:10.2307/2187844
Sien ook
[wysig | wysig bron]- Tweede Geneefse Konvensie van 1906 wat die eerste uitgebrei het om oorlogvoering ter see te dek.
- Derde Geneefse Konvensie van 1929 oor die behandeling van krygsgevangenes.
- Vierde Geneefse Konvensie van 1949 oor die behandeling van burgerlikes ten tye van oorlog.
Eksterne skakels
[wysig | wysig bron]
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
