רבנישע יידישקייט
רבנישע יידישקייט ( העברעיִש: יהדות רבנית), אויך גערופן רבניזם אדער בלויז יידישקייט, איז די נארמאטיווע פארם פון יידישקייט זינט דעם זעקסטן יארהונדערט צום ציילונג, נאכ'ן קאנאניזאציע פונעם תלמוד בבלי . די רבנישע אידישקייט איז ארויסגעוואקסן פונעם פרושים פראקציע און איז באזירט אויף דער גלויבן אז משה רבינו האט באקומען פון גאט ביים בארג סיני סיי די תורה שבכתב און סיי די תורה שבעל פה. די תורה שבעל פה, איבערגעגעבן בעל פה, איז מסביר די תורה שבכתב. ס'הייסט אז אין אנפאנג איז געווען פארבאטן אראפצושרייבן די תורה שבעל פה, ווייל די רבנים האבן מורא געהאט אז זי וועט ווערן צו שטרענג און פארלירן איר בייגיקייט, אבער נאכן חורבן בית שני האבן זיי באשלאסן עס אראפצושרייבן אין די גמרא און אנדערע רבנישע טעקסטן. [1] [2]
די רבנישע אידישקייט איז אין קאַנטראַסט מיט די צדוקים, די קרא'ישע אידישקייט און די שומרונים, וואָס דערקענען נישט די תורה שבעל פה ווי אַ געטלעכער אויטאָריטעט און אויך נישט די רבנישע פּראצעדורן וואס ווערן גענוצט צו פארטייַטשן די תורה. כאָטש עס זענען היינטיגע צייטן פארהאן שארפע דיפערענצן צווישן די פראקציעס פון די רבנישע ייִדישקייט אנבאלאנגט די צובינדוגנגס קראַפט פון הלכה און די גרייטקייט אַרויסרופן די פריערדיקע ינטערפּריטיישאַנז, אַידענטיפיצירן זיך אלע אלץ א טייל פון די טראַדיציע פון די תורה שבעל פה און די רבנות שיטה פון אַנאַליסיס.
- ↑ Louis Jacobs. The Book of Jewish Belief.
- ↑ Shahar, Yael (October 2, 2018). Is Rabbinic Judaism authentic? Musings on living Torah.
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
