לאַטײַן (Lingua latīna לינגואַ לאַטינאַ) איז א פארצייטישע שפראך, פון וואס שטאמען די אלע ראמאנשע שפראכן (איטאליעניש, פראנצויזיש, שפאניש, פארטוגעזיש, רומעניש און קאטאלאניש) וואס מען רעדט היינט.

אינעם "לאטיום" פראווינץ ארום רוים איז געבוירן די לאטיינישע שפראך, אירע דיאלעקטן, אויספשריכן און קולטור.

דער לאטיינישער אלפאבעט איז אויך באזירט אויף דעם אלפאבעט פון אלט-איטאליק, וועלכע האבן אפגענויגט פון דעם גריכישן.

אין לאטיין איז געבוירן די לאטיינישע ציפערן (לאטייניש: Numeri Romani). די העכערע קלאס מענטשן, דאקטוירים, פראפעסארן, אינטעלעקטואלן, דענקער און דיכטער האבן נאר געשריבן אין לאטייניש. דאס איז געווען און האט געהייסן די שפראך פון די געלערנטע.

די לאטיינישע שפראך איז היינט כמעט ווי אונטערגעגאנגען. גאר ווינציג מענטשן רעדן אדער שרייבן ריינעם לאטייניש. אויך ווערט עס געלערנט אין אינווירזיטעטן דורך שוהלער וואס זוכן צו קענען לייענען די אלטע ביכער געשריבן אויף לאטייניש. טראצדעם וואס אסאך ווערטער און אויסשפריכן זענען געבליבן איז אבער די שפראך כמעט ווי אינטערגעגאנגען. און גאר ווינציג לערנען זי

נאך היינט צוטאגס פארן מינדליכן באנוץ צוליב די חכמה און אינטערעסע דערין.

דער איינציגסטער ארט וואו לאטיין ווערט נאך באנוצט איז אינעם וואטיקאן אין רוים, אין וועלכן לאטיין איז די אפיציעלע שפראך פאר די גייסטלעכע, ווי אויך דער פויבסט רעדט נאר אויף לאטייניש ווען ער אדרעסירט די מאסן, אדער ווען ער פרעפעלט אין קירכע. עס איז פאראן א נייערער נסח פון לאטיין וואס מען האט באניצט צווישן בערך 1375 און בערך 1900 פאר וויסנשאפטליכע ליטעראטור. דער דאזיגער נסח הייסט ניילאטיין האט פארשידענע אותיות וועלכע דער קלאסישער נישט האט למשל "J/j" ("דזש"). אין קלאסישן לאטיין האט מען נאר "i/I" ("י-/יִ") אנשטאט באניצט. דאס הייסט אין ניילאטיין האט מען געשריבן צום ביישפיל "Jupiter" אבער אין קלאסישן לאטיין האט מען געשריבן "Iupiter".