Evliliğe zorlama, bir evliliğin taraflarından en az birisinin baskı, tehdit, şiddet sonucu karşı çıkma olanağı olmaksızın evlenmeye veya bir evliliği sürdürmeye zorlanmasıdır.^[1]

Evliliğe zorlama, tarafların aileleri veya diğer üçüncü bir kişi tarafından bir araya getirildiği görücü usulü evlilikten farklıdır. Görücü usulü evlilikte bireyler evlilik kararını vermede özgürdür. Evlenmeye karşı koymanın olanaklı olmaması, evlenecek tarafların rızasının alınmaması durumunda zorla evlilik gerçekleşir.

Erken yaşta ve zorla evlendirilme kadınların daha çok maruz kaldığı bir ihlalidir; bu nedenle evliliğe zorlama, genellikle erken evlilik ve çocuk gelin kavramları ile birlikte anılır. Ancak zorla evlilik, yetişkin bireylerin ve her iki cinsin de mağduru olabileceği bir durumdur.

Evliliğe zorlamada doğrudan fiziksel şiddetten ince psikolojik şiddete kadar bir baskı söz konusudur.^[2]

Birleşmiş Milletler, kişinin özgürlük ve özerkliğine zarar verdiği gerekçesiyle evliliğe zorlamayı insan hakları ihlali olarak görmektedir. İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi, bir insanın eş seçme ve özgürce evlilik birliğine girme hakkının önemli olduğunu belirtir. Katolik Kilisesi ise bir evliliğin geçersiz sayılması için evliliğe zorlamanın yeterli olduğunu hükmediyor. Evlilik, yalnızca iki tarafın oluruyla gerçekleşen bir birliktir.