Parnasizm, Fransa'da 1860 yılında Çağdaş Parnas (Le Parnasse contemporain) şiir dergisi etrafında toplanan sanatçılarca ortaya çıkarılmış bir edebî akımdır.

Gerçekçiliğin şiire yansımasıdır ve sanat için sanat görüşü benimsenmiştir. Şiirde romantizm akımına tepki olarak çıkmıştır. Şair kuyumcu titizliğiyle çalışır. Parnasyenler için şekil çok önemlidir ve şiirin objektif ve bilimsel olması gerektiğini savunmuşlardır. Dış dünya nesnel bir bakışla anlatır. Şiirde ölçü, kafiye ve ses uyumu çok önemlidir. Bu özelliği parnasizmi sembolizmden farklı kılar. Şiiri; ışık, gölge, renk ve çizgilerle sağlamayı düşünürler. Uzak ve yabancı ülkelerin efsanelerinden yararlanırlar. Şairler şiirlerinde kişiliklerini gizlemişlerdir.

Bu akımın başlıca temsilcileri arasında Théophile Gautier, Theodore de Banville, Leconte de Lisle, Jese Maria de Heredia, S.Prudhomme ve François Coppée bulunmaktadır. Türk edebiyatında ise özellikle Servet-i Fünûn döneminde ilgi görmüştür, Tevfik Fikret, Yahya Kemal ve Cenap Şahabettin başlıca şairlerdir.