Nagyayari ang personipikasyon (pagbibigay-katauhan o pagsasatao) kapag ang isang bagay o abstraksiyon ay kinakatawan bilang isang tao, sa panitikan o sining, bilang isang uri ng antropomospismikong metapora. Ang uri ng personipikasyon na tinalakay dito ay hindi kasama ang pagpasa ng mga epektong pampanitikan tulad ng "Nagpipigil ng hininga ang mga Anino",^[1] at sumasaklaw sa mga kaso kung saan ang isang personipikasyon ay lumilitaw bilang isang tauhan sa panitikan, o isang tao sa sining. Ang teknikal na termino para dito, mula noong sinaunang Gresya, ay prosopopoeia. Sa sining, maraming bagay ang karaniwang ipinakikita. Kabilang dito ang maraming uri ng mga lugar, lalo na ang mga lungsod, bansa at ang apat na kontinente, mga elemento ng natural na mundo tulad ng mga buwan o Apat na Panahon, Apat na Elemento,^[2] Apat na Hangin, Limang Pandama,^[3] at mga abstraksiyon tulad ng mga birtud, lalo na ang apat na kardinal na mga birtud at pitong nakamamatay na kasalanan,^[4] ang siyam na Musa,^[5] o kamatayan.

Sa maraming politeistikong mga unang relihiyon, ang mga diyos ay may malakas na elemento ng personipikasyon, na iminungkahi ng mga paglalarawan tulad ng "diyos ng". Sa sinaunang relihiyong Griyego, at ang nauugnay na relihiyong Sinaunang Romano, marahil ito ay lalong malakas, lalo na sa mga menor na diyos.^[6] Marami sa gayong mga diyos, tulad ng mga tyches o tutelar na diyos para sa mga pangunahing lungsod, ang nakaligtas sa pagdating ng Kristiyanismo, ngayon bilang mga simbolikong personipikasyon na tinanggalan ng relihiyosong kahalagahan. Ang isang eksepsiyon ay ang may pakpak na diyosa ng Tagumpay, Victoria/Nike, na naging biswalisasyon ng Kristiyanong anghel.^[7]