สมัยขุนศึก (จีนตัวย่อ: 军阀时代; จีนตัวเต็ม: 軍閥時代; พินอิน: Jūnfá shídài, ค.ศ. 1916–1928) เป็นช่วงยุคสมัยในประวัติศาสตร์สาธารณรัฐจีน เมื่อการควบคุมประเทศได้ถูกแบ่งแยกโดยอดีตขุนศึกของกองทัพเป่ย์หยางและก๊กอื่น ๆ ในภูมิภาค ซึ่งได้กระจัดกระจายไปทั่วภูมิภาคแผ่นดินใหญ่ ได้แก่ เสฉวน ชานซี ชิงไห่ หนิงเซี่ย กวางตุ้ง กวางไซ กานซู่ ยูนนาน และซินเจียง

ในวิชาประวัติศาสตร์, ยุคสมัยนั้นได้เริ่มต้นเมื่อยฺเหวียน ชื่อไข่ได้ถึงแก่อสัญกรรมในปี ค.ศ. 1916 และท้ายที่สุดจนกระทั่งปี ค.ศ. 1928 เมื่อฝ่ายชาตินิยมก๊กมินตั๋งได้รวบรวมจีนอย่างเป็นทางการซึ่งผ่านมาด้วยการกรีธาทัพขึ้นเหนือ ได้เป็นจุดเริ่มต้นของทศวรรษหนานจิง ขุนศึกหลายคนยังคงมีอิทธิพลต่อไปในช่วงปี ค.ศ. 1930 และ 1940 ซึ่งได้กลายเป็นปัญหาสำหรับรัฐบาลชาตินิยมในช่วงสงครามจีน–ญี่ปุ่นครั้งที่สอง

ยุคสมัยนี้ได้มีลักษณะของความขัดแย้งทางทหารอย่างต่อเนื่องระหว่างก๊กที่แตกต่างกันและความขัดแย้งที่ใหญ่ที่สุดคือ สงครามที่ราบภาคกลาง ซึ่งมีทหารร่วมรบกว่าหนึ่งล้านนาย^[1]

• ศตวรรษแห่งความอัปยศอดสู (Century of humiliation)