ชาวจีนในประเทศปากีสถาน

ภูมิภาคที่มีประชากรอย่างมีนัยสำคัญ
อิสลามาบาด การาจี ละฮอร์ ประเทศปากีสถาน
ภาษา
ภาษาจีน ภาษาอังกฤษ ภาษาอูรดู
ศาสนา
ศาสนาอิสลาม[1] ศาสนาพุทธ

ชาวจีนในประเทศปากีสถาน คือกลุ่มชนเชื้อสายจีนที่อพยพมาจากประเทศจีน โดยเข้ามาตั้งรกราก และพำนักในดินแดนปากีสถานประมาณกว่า 10,000 คน ในปี พ.ศ. 2552^[2]

ประมาณปี ค.ศ. 1904 มีชาวจีนมุสลิมจำนวนหนึ่งอพยพเข้ามาจากประเทศจีน และได้ตั้งถิ่นฐานในเมืองการาจี^[1] อย่างไรก็ตาม ชุมชนชาวจีนแต่เดิมก็ไม่ได้นับถือศาสนาอิสลาม โดยบรรพบุรุษของพวกเขานับถือศาสนาพุทธ แต่ภายหลังได้หันไปนับถือศาสนาอื่น หรือไม่นับถือเลย โดยกลุ่มชนเชื้อสายจีนกลุ่มนี้กว่าร้อยละ 30 ได้ยอมรับนับถือศาสนาอิสลาม^[3]

กลุ่มชนเชื้อสายจีนของการาจีในปัจจุบันส่วนใหญ่เป็นรุ่นที่สอง รุ่นแรกที่อพยพเข้ามาอาศัยอยู่ส่วนมากได้เสียชีวิตหมดแล้ว และรุ่นที่สามส่วนมากให้อพยพไปสู่ประเทศอื่น^[3] โดยส่วนมากอพยพไปสหรัฐอเมริกา ประเทศแคนาดา หรืออพยพไปประเทศจีน^[1] พวกเค้าแทบจะไม่สวมเสื้อผ้าจีน แต่รักษาภาษาจีน แม้ไม่นานมานี้จะมีการเปลี่ยนแปลงทางภาษา ซึ่งหันมาพูดภาษาอูรดู^[1][3] ที่ผ่านมาชุมชนชาวจีนได้จัดตั้งคณะกรรมการสมาคมเชื้อสายจีน เพื่อแสดงความเป็นปึกแผ่นของชุมชน พวกเขาตั้งอยู่ใกล้กับ Pakistan Employees Cooperative Housing บนถนนตาริก (Tariq) ในเขตเซดดาร์^[3] โดยเป็นที่ตั้งของร้านอาหารจีน 15 ร้าน และเขตนี้บางครั้งจึงถูกเรียกว่า "ไชน่าทาวน์"^[4]

นอกจากร้านอาหารจีนแล้ว ช่าวปากีสถานเชื้อสายจีนยังประกอบอาชีพช่างเสริมสวย ช่างทำรองเท้า ทำฟัน โดยส่วนมากเป็นรุ่นที่สองโดยสืบทอดจากรุ่นบรรพบุรุษ^[3] โดยหมอฟันเชื้อสายจีนส่วนมากจะเจาะจงลูกค้าที่มีรายได้ต่ำในเมือง และส่วนมากพวกเขาไม่มีใบประกอบอาชีพอย่างเป็นทางการ ซึ่งบรรพบุรุษของพวกเขาเคยอาศัยอยู่ท่ามกลางชุมชนชาวจีนในประเทศมาเลเซีย และเคยทำงานช่วยเหลือเกี่ยวฟัน แตต่อมาได้อพยพมายังประเทศปากีสถานเพื่อฝึกหัดเป็นทันตแพทย์ด้วยตัวเอง เนื่องจากการาจีในช่วงนั้นขาดแคลนหมอฟัน โดยขณะนี้ได้มีโรงเรียนทันตกรรมที่ไฮเดอราบาด รัฐซินด์^[5]

ในเมืองละฮอร์ ชาวจีนมุสลิมได้จัดตั้งมัสยิดเรียกว่า จินีมัสญิด (Chini Masjid) หรือมัสยิดจีน พวกเขาได้แต่งงานข้ามเชื้อชาติกับคนในท้องถิ่น^[6] โดยที่นี่ชาวจีนได้ผลิตรองเท้าสองยี่ห้อ และมีชื่อเสียง ได้แก่ Hopson และ Kingson^[7]

มีปนระชากรจำนวนหนึ่งซึ่งเป็นชนกลุ่มน้อยที่มีจำนวนมากของจีนคือชาวอุยกูร์ และทาจิก ที่อพยพมาจากเขตปกครองตนเองซินเจียงอุยกูร์ อพยพเข้ามาตั้งถิ่นฐานในประเทศปากีสถาน^[8] มีผู้อพยพกว่าพันคนในปี ค.ศ. 1940 ได้อพยพเข้ามาด้วยความเกรงกลัวคอมมิวนิสต์ในจีน ^[9] และอพยพมากว่าร้อยคนจากเมืองโฮตาน ใน ค.ศ. 1954^[10] ต่อมาคลื่นผู้อพยพเข้ามาอีกในปี ค.ศ. 1963 และอีกครั้งในปี ค.ศ. 1974

ในปี ค.ศ. 2009 มีการประมาณการว่ามีประชากรประมาณ 3,000 คน โดย 800 คนอยู่ในเมืองกิลกิต ประมาณ 2,000 คนอาศัยอยู่ในเมืองราวัลปินดี อีกกว่า 100 อาศัยอยู่ในเมืองซุซต์บนคาราโครัมไฮเวย์ ส่วนที่เหลือกระจายกระจายอยู่ทั่วไปในประเทศ^[8] นอกจากนี้ทางการจีนได้เรียกร้องสมาชิกของขบวนการอิสลามเตอรกีสถานตะวันออก (East Turkestan Islamic Movement) ที่ได้กระทำการในเมืองละฮอร์ด้วย^[11]

ชุมชนชาวอุยกูร์ในปากีสถานนั้น ได้มีความสัมพันธ์อันดีกับเจ้าบ้านปากีสถานเป็นอย่างดี มีการแต่งงานข้ามเผ่าพันธุ์ระหว่างสองฝ่าย และส่วนมากพูดภาษาอูรดูได้มากกว่าพูดภาษาอุยกูร์ โดยกลุ่มเชื้อสายอุยกูร์จะทำธุรกิจเล็กๆ^[9] เมื่อไม่นานมานี้พวกเขาได้ทำการนำเข้าเซรามิกจากจีน และผลิตภัณฑ์จากซินเจียง มาส่งขายภายในปากีสถาน^[12]

ในประเทศปากีสถานได้มีคนงานจากประเทศจีนเข้ามาทำงานจำนวนมากขึ้น แต่ก็ถูกขัดจังหวะเนื่องจากเกิดการโจมตีในปากีสถานเมื่อวันที่ 11 กันยายน ค.ศ. 2001 ผู้อาศัยชาวจีนส่วนใหญ่จึงได้ส่งผู้หญิงและเด็กกลับบ้าน^[13] ในปี ค.ศ. 2007 มีวิศวกรชาวจีน 3,500 คน เข้ามาทำงานในการสร้าง ท่าเรือกวาดาร์ รวมเป็น 5,000 คน ^[14] คาดกันว่ามีอีก 1,200 คนอยู่ในอิสลามาบาด^[15] ในระหว่างปี ค.ศ. 2008-2009 จำนวนชาวจีนในปากีสถานได้เติบโตขึ้นกว่า 10,000 คน และอาจจะมากกว่าคนเชื้อชาติอื่นที่เข้ามาทำงานในปากีสถาน^[2]

องค์กรชุมชนชาวจีนในปากีสถาน ถูกจัดตั้งขึ้นเนื่องจากอุปสรรคต่างๆของคนงานจีนในปากีสถาน สถานทูตจึงได้จัดตั้งการติดต่อสื่อสารกับคณะกรรมการการปกครองปากีสถาน เพื่อเข้าไปดูแลด้านความปลอดภัย^[15] อันได้แก่

• กิลกิต: สมาคมชาวจีนเมืองกิลกิต (吉尔吉特华人华侨协会)^[16]
• อิสลามาบาด: สมาคมจีนเมืองอิสลามาบาด (伊斯兰堡华人华侨协会)^[17]
• ละฮอร์: สมาคมจีนเมืองละฮอร์ (拉合尔华人华侨协会)^[18]
• ราวัลปินดี: สมาคมจีนเมืองราวัลปินดี (拉瓦尔品第华人华侨协会)^[19]

ด ค ก ชาวจีนโพ้นทะเล
แอฟริกา	บอตสวานา แคเมอรูน อียิปต์ กานา เคนยา มาดากัสการ์ มอริเชียส โมซัมบิก เรอูนียง1 เซเนกัล เซเชลส์ แทนซาเนีย แอฟริกาใต้
อเมริกาเหนือ	แคนาดา ชาวฮ่องกง คอสตาริกา คิวบา เฮติ จาเมกา เม็กซิโก นิการากัว สหรัฐอเมริกา เปอร์โตริโก ฮาวาย
อเมริกาใต้	บราซิล ชิลี กายอานา ปานามา เปรู ซูรินาเม ตรินิแดดและโตเบโก
เอเชีย	เอเชียกลาง คาซัคสถาน ดุงกาน คีร์กีซสถาน ดุงกาน เอเชียตะวันออก ญี่ปุ่น เกาหลี มองโกเลีย เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ พม่า ปันเส บรูไน กัมพูชา อินโดนีเซีย ลาว มาเลเซีย เปอรานากัน ฟิลิปปินส์ สิงคโปร์ เปอรานากัน ไทย ฮ่อ เวียดนาม ไหง สานดุย จีนคณะชาติ ติมอร์ตะวันออก เอเชียใต้ อินเดีย ปากีสถาน อุยกูร์ ศรีลังกา เอเชียตะวันตก อิหร่าน อิสราเอล ยิวเมืองไคเฟิง สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์
ยุโรป	บัลแกเรีย สาธารณรัฐเช็ก เดนมาร์ก ฝรั่งเศส เยอรมัน อิตาลี เนเธอร์แลนด์ โปรตุเกส โรมาเนีย รัสเซีย เซอร์เบีย สเปน ตุรกี สหราชอาณาจักร ชาวฮ่องกง
โอเชียเนีย	ออสเตรเลีย ชาวฮ่องกง ฟิจิ ปาเลา นิวซีแลนด์ ปาปัวนิวกินี ซามัว ตองกา
1 ดินแดนโพ้นทะเลของประเทศฝรั่งเศสแถบมหาสมุทรอินเดีย