ชูนิเบียว (ญี่ปุ่น: 中二病; โรมาจิ: Chūnibyō) หรือเรียกอย่างย่อว่า "เบียว"^{[1][ต้องการแหล่งอ้างอิงดีกว่านี้]} เป็นศัพท์ภาษาญี่ปุ่นที่ใช้พูดกันอย่างไม่เป็นทางการในการบรรยายวัยรุ่นที่มีภาวะหลงผิดคิดตนเขื่อง ซึ่งต้องการที่จะโดดเด่น โดยทำให้ตนเชื่อว่าตนมีความรู้ที่ซ่อนอยู่หรือมีพลังลึกลับ ศัพท์คำนี้เป็นที่นิยมจากไลต์โนเวลและอนิเมะเรื่อง รักสุดเพี้ยนของยัยเกรียนหลุดโลก!^[2][3][4][5] โดยมีความหมายตรงตัวว่า "โรคป่วย ม.2"

ศัพท์คำนี้ได้รับการประดิษฐ์ขึ้นโดยฮิการุ อิจูอิง นักจัดรายการวิทยุชาวญี่ปุ่นในปี พ.ศ. 2542 ที่เขาใช้บรรยายความใฝ่ฝันแบบเด็ก ๆ ของนักเรียนระดับประถมศึกษาราวกับว่าเป็นอาการของโรคบางอย่าง^[6][7] ในปี พ.ศ. 2552 อิจูอิงได้ออกแถลงการณ์ปฏิเสธแนวคิดนี้ เนื่องจากได้มีการเปลี่ยนแปลงแนวคิดจากข้อสังเกตเบาสมองกลายเป็นสิ่งที่ได้รับการศึกษาอย่างจริงจังในจิตวิทยา^[7] ในปี พ.ศ. 2551 เฮียวยะ ซาเองามิ นักเขียนไลต์โนเวล ได้เขียนหนังสือชื่อ Chūnibyō Toriatsukai Setsumei Sho (中二病取扱説明書^?)^[8] หรือ "คู่มือชูนิเบียว" ที่เขาได้ระบุประเภทของชูนิเบียวไว้สามแบบคือ พวกดีเคเอ็นหรือ โดกีว ที่ทำตนเหมือนอันธพาล, พวกวัฒนธรรมย่อยที่มักต่อต้านแนวโน้มกระแสหลัก, และพวกตาแห่งความชั่วร้ายที่ปรารถนาพลังพิเศษ^[6]

• วัยรุ่น
• การเลือกปฏิบัติต่อคนที่อยู่วัยเด็ก
• พฤติกรรมต่อต้านสังคม
• ความเอนเอียงทางประชาน