กาวแสตมป์ เป็นสารที่เคลือบอยู่ด้านหลังดวงแสตมป์เพื่อความสะดวกในการติดบนจดหมาย กาวจะติดได้ก็ต่อเมื่อเอาน้ำลูบบนกาว แต่ในระยะหลังมีการพิมพ์แสตมป์ที่มีลักษณะเหมือนสติกเกอร์ที่เรียกว่าแสตมป์สติกเกอร์ กล่าวคือสามารถลอกแสตมป์ออกจากแผ่นมาติดบนจดหมายได้ทันทีและนิยมจำหน่ายอยู่ในรูปสมุดตราไปรษณียากร

ความคิดเรื่องกาวบนดวงแสตมป์นั้นมีมาตั้งแต่เริ่มมีแสตมป์เลยทีเดียว แต่แสตมป์ชุดเก่า ๆ บางชุดไม่มีกาวอยู่ด้านหลังเนื่องจากข้อจำกัดบางประการ เช่น ขาดแคลนวัตถุดิบ หรือ อยู่ในช่วงสงคราม เป็นต้น

ในอดีตจะนิยมฉาบกาวบนด้านหลังแสตมป์หลังจากที่แสตมป์ผ่านการพิมพ์แล้วแต่ยังไม่ปรุรู แต่ปัจจุบันจะใช้กระดาษที่ฉาบกาวไว้แล้วมาพิมพ์แล้วปรุรู สมัยแรก ๆ การฉาบกาวต้องทำด้วยมือโดยใช้แปรงหรือลูกกลิ้งจุ่มลงในกาวแล้วทาบนกระดาษ การฉาบกาวด้วยเครื่องพิมพ์ถูกคิดค้นภายหลังในปี พ.ศ. 2423 (ค.ศ. 1880) โดยบริษัท เดอ ลา รู (De La Rue)

กาวที่ใช้ในแสตมป์ มีหลายชนิดเช่น

• เดกซ์ตริน (dextrin) ทำจากแป้ง
• กัม อาระบิก ทำจากต้น acacia
• โพลีไวนิล แอลกอฮอล์ (polyvinyl alcohol, PVA)

ในการสะสมแสตมป์ สำหรับแสตมป์ที่ยังไม่ใช้งาน จะให้ความสำคัญกับกาวบนหลังแสตมป์มาก การที่แสตมป์ยังไม่ผ่านการใช้งาน แต่ด้านหลังกาวที่ควรจะมีกลับหายไป (ไม่นับบางชุดที่พิมพ์และนำออกขายโดยไปรษณีย์โดยไม่มีกาว) จะทำให้มูลค่าของแสตมป์ลดน้อยลงไป ตัวอย่างสาเหตุที่กาวหายไป เช่น การนำแสตมป์ที่ขึ้นราเป็นสีเหลืองไปแช่น้ำหรือน้ำยาให้ขาวขึ้น การนำแสตมป์ออกจากอัลบั้มที่เก็บในสมัยก่อนที่ใช้วิธีติดลงบนอัลบั้มโดยตรง การล้างเอาฮินจ์ออก เป็นต้น ซึ่งบางครั้งก็มีความพยายามฉาบเอากาวใหม่เพื่อหลอกว่ากาวยังอยู่ครบ (เรียกว่า regum)