Исмоил
араб. ар. إسماعيل‎‎‎
Иттилооти инфиродӣ
Касб, шуғл:	воиз, паёмбар
Таърихи таваллуд:	1800 то м.
Зодгоҳ:	Фаластин
Таърихи даргузашт:	асри XVIII то м.
Маҳалли даргузашт:	Макка, Ҳиҷоз
Маҳалли дафн:	Масҷид-ул-Ҳаром
Падар:	Иброҳим
Модар:	Ҳоҷар[d][1]
Осор:	Феҳрист Binding of Ismail[d]
Шабоҳат:	Ishmael[d]
Иттилооти иловагӣ
Лоиҳаҳои алоқаманд:	Викианбор
Вироиши Викидода

Исмоил (ар. إسماعيل‎) — яке аз паёмбари исломӣ, писари калонӣ ва нахустзодаи пайғамбар Иброҳим (а) аз (Ҳоҷараи Мисрӣ) буд. Ӯ аз ҷониби Худо бо як рисолати нубувват — барои паҳн кардани «имони Иброҳим» дар байни қабилаҳои сокини нимҷазираи Араб фиристода шудааст. Дар Қуръон 12 бор зикр шудааст.

Мусулмонон Исмоилро зодаи як қисми қавми араб (арабҳои аднонӣ) медонанд. Нақши таърихии Исмоил дар дини мусулмонӣ нисбат ба инҷил хеле баландтар аст. Дар Қуръон номи Исмоил аз ҷумлаи касоне аст, ки ваҳй ба онҳо нозил шуда ва мардум намоз хонданро омӯхт. Бо амри Худо Каъбаро ҳамроҳи падараш обод кард.

Дар ривоятҳои арабӣ гуфта мешавад, ки ба сабаби рашк ва адовати ҳамсараш Соро ҳазрати Иброҳим маҷбур шуд, ки канизак Ҳоҷара ва писараш Исмоилро ба Арабистон бурда, дар биёбони беоб танҳо бимонад. Ҳоҷара, ки ба теппаҳои Сафову Марва давида, кӯшиш мекард, ки чоҳе ё воҳаеро бубинад, ки бо он бачаи ташнаро бинӯшонад. Сипас, ба хости Худо, дар он ҷое, ки Исмоил пои ӯро мезад, манбаи Замзам, сарчашмаи муқаддаси Макка ҷӯшида шуд ^[2]. Ҳикоя дар бораи ҷустуҷӯи об ҳамчун прототипи яке аз маросимҳои Ҳаҷ — сои хидмат мекард ^[3] .

• Пиотровский М. Б. Исмаил // Ислам: энциклопедический словарь / Отв. ред. С. М. Прозоров. — М. : Наука, ГРВЛ, 1991. — С. 110. — 315 с. — 50 000 экз. — ISBN 5-02-016941-2.
• Исмаил / Пиотровский, М. Б. // Мифы народов мира : Энцикл. в 2 т. / гл. ред. С. А. Токарев. — 2-е изд. — М. : Советская энциклопедия, 1987. — Т. 1 : А—К. — 671 с.
• Али-заде А. А. Исмаил // Исламский энциклопедический словарь. — М. : Ансар, 2007. — ISBN 978-5-98443-025-8. (CC BY-SA 3.0)
• Исмаил — статья из Электронной еврейской энциклопедии