Jevrejska istorija je istorija Jevreja, njihove religije i kulture, onako kako se razvijala i komunicirala sa drugim narodima, religijama i kulturama. Iako se judaizam kao religija prvi put pojavljuje u grčkim spisima tokom helenističkog perioda (323. - 31. pne), a najranije pominjanje Izraela upisano je na steli Merneptaha iz 1213–1203 pne, pominjanja Izraelaca u verskoj literaturi sežu unazad do oko 1500 pne. Jevrejska dijaspora je započela sa asirskim zatočeništvom i nastavila u mnogo većem obimu sa vavilonskim robstvom. Jevreji su takođe bili rašireni širom Rimskog carstva, a to se nastavilo u manjoj meri i tokom perioda vizantijske vladavine u srednjem i istočnom Mediteranu. Vizantijsko carstvo je 638. godine izgubilo kontrolu nad Levantom. Arapsko Islamsko carstvo pod kalifom Omarom osvojilo je Jerusalim i zemlje Mesopotamije, Sirije, Palestine i Egipta. Zlatno doba jevrejske kulture u Španiji poklopilo se sa srednjim vekom u Evropi, periodom muslimanske vladavine na većem delu Iberijskog poluostrva. Tokom tog vremena, Jevreji su bili opšteprihvaćeni u društvu i cvetao je jevrejski verski, kulturni i ekonomski život.

Tokom klasičnog otomanskog perioda (1300-1600), Jevreji su zajedno sa većinom ostalih zajednica carstva, uživali određeni nivo prosperiteta. U 17. veku, u Zapadnoj Evropi su postojale mnoge znatne jevrejske populacije. Tokom perioda evropske renesanse i prosvetiteljstva, u jevrejskoj zajednici su se odvile značajne promene. Jevreji su počeli u 18. veku da vode kampanju za emancipaciju od restriktivnih zakona i integraciju u šire evropsko društvo. Tokom 1870-ih i 1880-ih, jevrejsko stanovništvo u Evropi počelo je aktivnije da raspravlja o emigraciji u Izrael i ponovnom uspostavljanju jevrejske nacije u njenoj nacionalnoj domovini. Cionistički pokret je zvanično osnovan 1897. godine. U međuvremenu, Jevreji Evrope i Sjedinjenih Država sticali su renome u oblastima nauke, kulture i ekonomije. Među onima koji se generalno smatraju najpoznatijim su naučnik Albert Ajnštajn i filozof Ludvig Vitgenštajn. Mnogi dobitnici Nobelove nagrade u to vreme bili su Jevreji, kao što je to još uvek slučaj.^[1]

Godine 1933, usponom na vlast Adolfa Hitlera i nacista u Nemačkoj, jevrejska situacija je postajala sve teža. Ekonomske krize, rasni antisemitski zakoni i strah od predstojećeg rata naveli su mnoge Jevreje da pobegnu iz Evrope u Palestinu, u Sjedinjene Države i u Sovjetski Savez. Godine 1939. počeo je Drugi svetski rat i do 1941. Hitler je okupirao skoro celu Evropu, uključujući Poljsku u kojoj su u to vreme živeli milioni Jevreja, i Francusku. Godine 1941, nakon invazije na Sovjetski Savez, započeto je Konačno rešenje, opsežna organizovana operacija neviđenih razmera, koja je imala za cilj uništenje jevrejskog naroda, a rezultirala je progonom i ubistvima Jevreja u Evropi, uključujući evropsku Severnu Afriku (pronacistička Viči-Severna Afrika i italijanska Libija). Ovaj genocid, u kome je metodično istrebljeno oko šest miliona Jevreja, poznat je pod nazivom Holokaust ili Šoa (hebrejski termin). U Poljskoj je tri miliona Jevreja ubijeno u gasnim komorama u svim koncentracionim logorima kombinovano, a milion samo u kompleksu logora Aušvic.

Godine 1945, jevrejske organizacije otpora u Palestini ujedinile su se i osnovale Jevrejski pokret otpora, koji je napao britanske vlasti. Dejvid Ben-Gurion je proglasio 14. maja 1948. osnivanje Jevrejske države u Erecu Izrael poznate kao Država Izrael. Neposredno nakon toga napale su novu državu susedne arapske države, ali se novoformirani IDF odupro. Godine 1949. rat je okončan i država Izrael je počela da se razvija i da apsorbuje ogromne talase stotina hiljada Jevreja iz celog sveta. Danas (2019) Izrael je parlamentarna demokratija sa preko 9 miliona ljudi, od kojih je oko 7 miliona Jevreja. Najveće jevrejske zajednice su u Izraelu i Sjedinjenim Državama, a postoje i znatne zajednice su u Francuskoj, Argentini, Rusiji, Velikoj Britaniji, Australiji, Kanadi i Nemačkoj.^{[2][3][4][5][6]}

Istorija Jevreja i judaizma se može podeliti u pet perioda:

(1) drevni Izrael pre judaizma, od početaka do 586 pne;

(2) počeci judaizma u 6. i 5. veku pne;

(3) formiranje rabinskog judaizma nakon uništenja Drugog hrama 70. godine;

(4) doba rabinskog judaizma, od nastanka hrišćanstva do vremena političke moći pod carom Konstantinom Velikim 312. godine do kraja političke hegemonije hrišćanstva u 18. veku; i

(5), doba raznolikih judaizama, od Francuske i Američke revolucije do sadašnjosti.^[7]

Jevrejska istorija на Викимедијиној остави.