John C. Calhoun
Portreti nga G. P. A. Healy, rr. 1845
7th Zëvendëspresidenti i Shteteve të Bashkuara
Në detyrë 4 Mars 1825 – 28 Dhjetor 1832
Presidenti	John Quincy Adams (1825–1829) Andrew Jackson (1829–1832)
Paraprirë nga	Daniel D. Tompkins
Pasuar nga	Martin Van Buren
Në detyrë 26 Nëntor 1845 – 31 Mars 1850
Paraprirë nga	Daniel Elliott Huger
Pasuar nga	Franklin H. Elmore
Në detyrë 29 Dhjetor 1832 – 3 Mars 1843
Paraprirë nga	Robert Y. Hayne
Pasuar nga	Daniel Elliott Huger
Të dhëna vetjake
U lind më	John Caldwell Calhoun (1782-03-18)mars 18, 1782 Abbeville,Karolina e Jugut, SHBA
Vdiq më	Gabim: Nevojitet datë e vlefshme vdekjeje (data e parë): data, muaji, viti Washington, D.C., SHBA
Vendi i prehjes	Kisha e Shën Filipit
Partia politike	Democratike-Republikane (para 1828) Demokratike (1828, 1839–1850) Nulifikuese (1828–1839)
Bashkëshortja/et	Floride Bonneau Calhoun ​ ​ (m. invalid year)​
Fëmijët	10, duke përfshirë Anna Maria Calhoun Clemson
Arsimimi	Kolegji i Yale-it Shkolla Juridike Litchfield
Nënshkrimi

John Caldwell Calhoun ( shqip: Xhon Kaeduell Kalhun; ^[1] 18 mars 1782 – 31 mars 1850) ishte një burrë shteti dhe teoricien politik amerikan që shërbeu si zëvendëspresidenti i shtatë i Shteteve të Bashkuara nga 1825 deri në 1832. I lindur në Karolinën e Jugut, ai mbrojti me këmbëngulje skllavërinë amerikane dhe u përpoq të mbronte interesat e jugorëve të bardhë . Calhoun filloi karrierën e tij politike si nacionalist, modernizues dhe përkrahës i një qeverie të fortë federale dhe tarifave mbrojtëse . Në fund të viteve 1820, pikëpamjet e tij ndryshuan rrënjësisht dhe ai u bë një përkrahës dhe drejtues i kauzave të të drejtave të shteteve, qeverisjes së kufizuar, anulimit dhe kundërshtimit të tarifave të larta . Calhoun e shihte pranimin e atyre politikave nga veriu si kusht që Jugu të qëndronte në Bashkim. Besimet dhe paralajmërimet e tij ndikuan shumë në shkëputjen e Jugut nga Bashkimi në 1860 dhe 1861. Ai ishte i pari nga dy zëvëndëspresidentët që dha dorëheqjen nga posti, i dyti ishte Spiro Agnew, i cili dha dorëheqjen në 1973.

Calhoun filloi karrierën e tij politike me zgjedhjen në Dhomën e Përfaqësuesve në 1810. Si një udhëheqës i shquar i fraksionit të skifterëve të luftës, ai mbështeti fuqishëm Luftën e vitit 1812 . Calhoun shërbeu si Sekretar i Luftës nën Presidentin James Monroe dhe, në atë pozicion, riorganizoi dhe modernizoi Departamentin e Luftës . Ai ishte një kandidat për president në zgjedhjet e 1824 . Pasi nuk arriti të fitonte mbështetje, Calhoun pranoi të ishte një kandidat për zëvendëspresident. Kolegji Zgjedhor e zgjodhi nënkryetar me shumicë dërrmuese. Ai shërbeu nën John Quincy Adams dhe vazhdoi nën Andrew Jackson, i cili mundi Adamsin në zgjedhjet e 1828, duke e bërë Kalhunin zëvëndëspresidentin më të fundit të SHBA-ve që shërbeu nën dy presidentë të ndryshëm.

Ai kishte një marrëdhënie të vështirë me Xheksonin, kryesisht për shkak të krizës së anulimit dhe aferës Petticoat . Në ndryshim nga ndjenjat e tij të mëparshme nacionaliste, Calhoun mbështeti fuqishëm të drejtën e Karolinës së Jugut për të anuluar legjislacionin federal të tarifave që ai besonte se favorizonte padrejtësisht Veriun, gjë që e futi atë në konflikt me sindikalistët si Xheksoni. Në 1832, me vetëm disa muaj të mbetur në mandatin e tij të dytë, Calhoun dha dorëheqjen si zëvëndëspresident dhe hyri në Senat . Ai kërkoi emërimin e Partisë Demokratike për presidencën në 1844, por humbi kundër kandidatit surprizë James K. Polk, i cili fitoi zgjedhjet e përgjithshme. Calhoun shërbeu si Sekretar Shteti nën Presidentin John Tyler nga 1844 deri në 1845, dhe në atë rol mbështeti aneksimin e Teksasit si një mjet për të zgjeruar fuqinë skllavopronare dhe ndihmoi në zgjidhjen e mosmarrëveshjes kufitare të Oregon me Britaninë. Calhoun u kthye në Senat, ku ai kundërshtoi Luftën Meksikano-Amerikane, Parakushtin e Wilmotit dhe Kompromisin e 1850 para se të vdiste nga tuberkulozi në 1850. Ai shpesh shërbeu si një i pavarur virtual, i cili rreshtohej në mënyra të ndryshme sipas nevojës, me Demokratët ose Uigët .

Më vonë në jetë, Calhoun u bë i njohur si "njeriu prej gize" për mbrojtjen e tij të ngurtë të besimeve dhe praktikave të bardha jugore. ^{[2] [3]} Koncepti i tij i republikanizmit theksoi mendimin pro-skllavërisë dhe të drejtat e shteteve siç shpërfaqeshin nga Jugu. Ai zotëronte dhjetëra skllevër në Fort Hill, Karolinë e Jugut, dhe pohoi se skllavëria, në vend që të ishte një " e keqe e domosdoshme ", ishte një " e mirë pozitive " nga e cila përfitonin si skllevërit ashtu edhe skllavëruesit. ^[4] Për të mbrojtur të drejtat e pakicave kundër sundimit të shumicës, ai bëri thirrje për një shumicë të njëkohshme me të cilën pakica mund të bllokonte disa propozime që mendonte se cënonin liritë e tyre. Për këtë qëllim, Calhoun mbështeti të drejtat e shteteve dhe anulimin, përmes të cilave shtetet mund të shpallnin të pavlefshme dhe të pavlefshme ligjet federale që ata i shihnin si jokushtetuese. Ai ishte një nga " Triumvirati i Madh " ose "Treshja e Pavdekshme" e udhëheqësve të kongresit, së bashku me kolegët e tij Daniel Webster dhe Henry Clay .

1. ^ "Calhoun, John C." Oxford Dictionaries. Arkivuar nga origjinali më 1 korrik 2016. Marrë më 29 maj 2016. ((cite web)): Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
2. ^ Coit 1950. Gabim me sfn - Nuk ka shënjestrim CITEREFCoit1950 (Ndihmë!)
3. ^ Miller 1996. Gabim me sfn - Nuk ka shënjestrim CITEREFMiller1996 (Ndihmë!)
4. ^ Wilson, Clyde N. (26 qershor 2014). "John C. Calhoun and Slavery as a 'Positive Good': What He Said". The Abbeville Institute. Marrë më 6 qershor 2016. ((cite web)): Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)