Druga revolucija (tradicionalni kineski: 二次革命; pinyin: Èrcì Gémìng) u historiji Kine označava kratkotrajni sukob koji se 1913. godine između novouspostavljene Republike Kine, odnosno centralne vlasti (tzv. Beiyanška vlada) na jednoj, te radikalnog demokratskog pokreta Kuomintang i njemu sklonih južnih provincija na drugoj strani. Uzrok sukoba je bilo razilaženje Koumintanga sa predsjednikom Yuan Shikaijem koji je počeo ignorirati u Xinhai revoluciji uspostavljen parlament i druge institucije te uspostavljati vlastiti autokratski režim. Povod je bilo ubistvo Song Jiaorena, Kuoumintangovog vođe čije je stranka pobijedila na izborima 1912. godine, a za što su njegovi pristaše krivili Yuan Shikaija. Koumintang je pod vodstvom Sun Yat Sena nakon toga počeo pripremati ustanak, gdje su ključnu ulogu imali guverneri i vojskovođe provincija u južnim dijelovima Kine. On je počeo 15. jula kada je u Nanjingu Huang Xing proglasio nezavisnost provincije Jiangsu, a što je slijedilo još nekoliko provincija. Yuan Shikai se, međutim, pripremio za sukob te je u provincije poslao sebi lojalne snage Beiyanške armije koje su nakon kraćih borbi za manje od dva mjeseca porazile pobunjenike. Kuomintang je nakon toga zabranjen, a njegovi vođe, uključujući Sun Yat Sena, otišli u ezgil. Yuan Shikai je iskoristio vojničku pobjedu da suspendira parlament i ustav i zavede de facto autokraciju koja će održati do njegove smrti tri godine kasnije.