Antonin Pije, punim imenom na rođenju Tit Aurelije Antonin (lat. Titus Aurelius Antoninus), a nakon usinovljenja Tit Aurelije Fulvo Bojonije Arije Antonin (lat. Titus Aurelius Fulvus Boionius Arrius Antoninus), nakon stupanja na presto nazvan Pije (lat. Pius = "Pobožni"), rođen 86. god. n. e., stupio na presto 138. godine, umro 161. godine, bio je rimski car, naslednik i posinak Hadrijanov, pripadnik antoninske dinastije i četvrti u nizu "petorice dobrih careva".

Antonin Pije otelotvoruje Rimsko carstvo na njegovom kosmopolitskom vrhuncu. On sam bio je galskog porekla, a njegova žena hispanskog. Za većinu ljudi njegova je vladavina bila prosperitetna i carstvo pod njim zalužuje pohvale koje mu je uputio savremeni pisac Elije Aristid. Za razliku od Hadrijana, Antonin je malo putovao; on je ostao u Italiji, gde je 148. godine proslavio 900. godinu od osnivanja Rima. Princeps i senat bili su u izvanredno dobrim odnosima, a reči tranquillitas (= "mir") i concordia (= "sloga"), kovane na Antoninovom novcu, nisu bile samo prazne parole. Na drugim artefaktima iz doba njegove vladavine s pravom stoji izraz felicitas temporum (= "doba sreće"). Ipak, ustanci i neredi u mnogim pograničnim oblastima (Britanija, Dakija, Mauretanija, Egipat, Palestina itd.) predstavljali su opasne simptome, iako su carstvu kao celini oni izgledali kao udaljeni incidenti, kako kaže Elije Aristid. Antonin je mudro proširio Hadrijanove granice u Dakiji, u rajnskoj oblasti i u Britaniji (gde je severno od Hadrijanovog zida podignut nov bedem, koji je branio rimsku granicu od novih upada). Na istoku, Antonin je diplomatskim putem sprečio upad Parćana u Siriju. U crnomorskoj oblasti pružio je podršku gradu Olbiji i pobedio Alane.

Umro je prirodnom smrću 161. godine u etrurskom gradu Loriju (Lorium), udaljenom nekih 18 km od grada Rima. Njegovo telo položeno je u Hadrijanov mauzolej (danas Castel Sant'Angelo), u njegovu čast posvećen mu je stub na Marsovom polju, a hram koji je 141. godine dao izgraditi na forumu posvećen je caru i njegovoj ranije umrloj ženi Faustini. Bio je bez oklevanja deifikovan odlukom senata, a na vlast su zajedno stupili njegovi posinci Marko Aurelije i Lucije Ver.