Zdzisław Rozbicki

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	6 grudnia 1932 Sokołów Podlaski
Data i miejsce śmierci	25 października 2020 Wrocław
Przebieg służby
Lata służby	1951–1991
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Stanowiska	zastępca szefa Zarządu Propagandy i Agitacji Głównego Zarządu Politycznego WP, zastępca dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego ds. politycznych, zastępca szefa Głównego Zarządu Politycznego WP - szef Zarządu Kultury i Oświaty
Odznaczenia

Zdzisław Rozbicki (ur. 6 grudnia 1932 w Sokołowie Podlaskim, zm. 25 października 2020 we Wrocławiu^[1]) – polski żołnierz, generał brygady WP, zastępca szefa Głównego Zarządu Politycznego WP (1989–1990), publicysta

Absolwent szkoły zawodowej (1951) i Oficerskiej Szkoły Politycznej w Łodzi, po której ukończeniu został promowany do stopnia podporucznika w korpusie oficerów politycznych. Po promocji został zastępcą dowódcy baterii ds. politycznych w 62 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej we Wrocławiu, a w latach 1954–1960 kierował klubem żołnierskim w Żarach i Lesznie, gdzie w 1956 zdał maturę w wieczorowej szkole średniej. Od 1960 pełnił służbę w Komitecie PZPR w Dowództwie Śląskiego Okręgu Wojskowego (ŚOW) we Wrocławiu na stanowisku instruktora, a od 1961 do 1966 był starszym instruktorem Komitetu Partyjnego w Jednostkach Kwatermistrzowskich tego okręgu. W tym okresie ukończył dwuletni Kurs Doskonalenia Oficerów w Wojskowej Akademii Politycznej im. F. Dzierżyńskiego w Warszawie, a w 1967 skończył wyższe studia historyczno-socjologiczne w Warszawie. W latach 1969–1973 był sekretarzem Komitetu PZPR – zastępcą szefa wydziału politycznego Kwatermistrzostwa ŚOW, a w latach 1973–1975 kierownikiem Ośrodka Nauk Społecznych i Wojskowych tego okręgu. W ośrodku tym utworzono studia magisterskie i doktoranckie dla kadry Śląskiego Okręgu Wojskowego.

W 1975 został szefem Oddziału Propagandy i Agitacji Zarządu Politycznego ŚOW, a także obronił pracę doktorską na Uniwersytecie Wrocławskim i uzyskał stopień doktora nauk politycznych. Od 1977 do 1979 był sekretarzem Komitetu PZPR – zastępcą szefa Zarządu Politycznego ŚOW, a w latach 1979–1983 zastępcą szefa Zarządu Propagandy i Agitacji Głównego Zarządu Politycznego WP.

Od listopada 1983 do stycznia 1989 szef Zarządu Politycznego – zastępca dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego ds. politycznych. Na mocy uchwały Rady Państwa PRL z 26 września 1985 otrzymał nominację na stopień generała brygady; nominację wręczył mu w Belwederze 10 października 1985 przewodniczący Rady Państwa prof. Henryk Jabłoński. Od 3 lipca 1986 (X Zjazd PZPR) do rozwiązania PZPR 29 stycznia 1990 był członkiem Komitetu Centralnego PZPR. Od stycznia 1989 do stycznia 1990 szef Zarządu Kultury i Oświaty i zastępca szefa Głównego Zarządu Politycznego WP. W 1989 ukończył Wyższy Kurs Akademicki dla kierowniczej kadry WP przy Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie. Od stycznia 1990 pozostawał w dyspozycji ministra obrony narodowej, a z dniem 8 maja 1991 zakończył zawodową służbę wojskową i przeszedł do rezerwy.

W latach 1989–1991 był członkiem Narodowej Rady Kultury (desygnowany przez premiera Tadeusza Mazowieckiego). Był sygnatariuszem porozumienia MON i Zarządu Głównego Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, a także umowy o współpracy Śląskiego Okręgu Wojskowego i Oddziału Wrocławskiego Związku Literatów Polskich oraz Oddziału Wrocławskiego Związku Artystów Scen Polskich.

Autor kilkuset artykułów i opracowań zamieszczonych w prasie wojskowej oraz 19 opowiadań, autor i współautor 6 książek.

Będąc w stanie spoczynku działał społecznie. W latach 1996–2004 był redaktorem naczelnym pisma „Nasze Bezpieczeństwo” i wiceprezesem Stowarzyszenia Wspierania Bezpieczeństwa Obywateli. Działacz Stowarzyszenia Tradycji Orężnych i Myśli Obronnej, Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy, współtwórca Oddziału Wrocławskiego Instytutu Badań Naukowych im. gen. dyw. Edwina Rozłubirskiego. Był także prezesem Zarządu Wrocławskiego Oddziału Instytutu Problemów Strategicznych^[2].

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[3]:

• podporucznik – 1953
• major – 1967
• podpułkownik – 1971
• pułkownik – 1976
• generał brygady – 1985

Mieszkał we Wrocławiu, był żonaty, miał syna i dwie córki^[4].

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1986)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1978)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1976)
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1980)
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Doroczna Nagroda Wojewody Wrocławskiego i prezydenta Wrocławia w kategorii działalności pedagogicznej i społecznej (1986)
• inne odznaczenia i wyróżnienia

• Mariusz Jędrzejko i inni, Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej 1989–2002, Wydawnictwo von Borowiecky, Warszawa 2002, ISBN 83-87689-46-7, s. 263
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 325–327.

• Armia pożegnała politruka jak bohatera na rp.pl