Zdzisław Mieczysław Łoziński
 major saperów
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
10 Pułk Saperów |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Zdzisław Mieczysław Łoziński[1] (ur. 6 lipca 1902 w Kosowie Huculskim, zm. 1 czerwca 1981 w Londynie) – major inżynier Wojska Polskiego. W 1967 awansowany przez Prezydenta RP na uchodźstwie na stopień podpułkownika.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 6 lipca 1902 w Kosowie Huculskim[2].
Był absolwentem Oficerskiej Szkoły Inżynierii. 25 lipca 1924 został mianowany na stopień podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 6. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[3][4], następnie awansowany na stopień porucznika ze starszeństwwem z dniem 1 lipca 1925[5]. W 1924 służył w 10 pułku saperów w Przemyślu[6][7]. Na przełomie lat 20. i 30. był oficerem na służbie w Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie[8]. 27 czerwca 1935 został mianowany na stopień kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 25. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[9] (w marcu 1939, w tym samym stopniu i starszeństwie, zajmował 25. lokatę w korpusie oficerów saperów, grupa liniowa)[10]. W tym czasie pozostawał w rezerwie personalnej oficerów przy Inspektorze Saperów na stanowisku wykonawcy studiów[11].
Po wybuchu II wojny światowej i kampanii wrześniowej przedostał się na Zachód. Tam wstąpił do Wojska Polskiego we Francji[2]. Pełnił stanowisko zastępcy dowódcy saperów 1 Dywizji Grenadierów[2]. Został wzięty do niewoli przez Niemców i przebył w obozie jenieckim[2].
Po wojnie pozostał na emigracji[2]. W 1967 Prezydent RP na uchodźstwie mianował go na stopień podpułkownika w korpusie oficerów saperów[12]. Zmarł 1 czerwca 1981 w Londynie[2].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Walecznych – dwukrotnie[2]
- odznaczenia polskie i zagraniczne[2]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Pierwotnie był określany jako Zdzisław I Łoziński, celem odróżnienia od oficera kawalerii, Zdzisława Łozińskiego.
- ↑ a b c d e f g h Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 41, s. 99, Czerwiec 1981. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 94 z 14 września 1924 roku, s. 525.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 836.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 605.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 816.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 578.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 259, 822.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 77.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 247.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 426.
- ↑ Dembiński 1969 ↓, s. 11.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. [w:] Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2019-02-16].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
