Zatoka szczękowa (łac. sinus maxillaris) – zatoka przynosowa kości szczękowej.

Zatoka ta cechuje się dużą zmiennością wewnątrzgatunkową^[1].

Przeżuwacze cechują się zatoką szczękową nie ograniczającą się do kości szczękowej, ale sięgającą kości jarzmowej i łączącą się szeroko z zatokami podniebienną i łzową^[1].

Świnia domowa posiada zatokę szczękową leżącą pomiędzy blaszkami szczęki oraz kością łzową, u wiekowych osobników może rozciągać się również na wnętrze kości jarzmowej^[1].

U konia zatoka ta leży w szczęce, kości jarzmowej i łzowej. Poprzeczna przegroda zatok szczękowych dzieli ją część mniejszą, donosową, i większą, doogonową. Anatomia przegrody jest bardzo zmienna. Zatoka nie zachowuje swej anatomii również w trakcie życia pojedynczego zwierzęcia. Gdy koń starzeje się, jego zęby policzkowe ścierają się i rozluźniają swe osadzenie, by w końcu opuścić zębodoły, w związku z czym zatoka rośnie^[2].

U kota zatoki szczękowej nie obserwuje się^[1].

U psa występuje jedynie zatoka szczękowa rzekoma, czyli zachyłek szczękowy. Nie stanowi ona zatoki w kości, ale jedynie zachyłek jamy nosowej powstający w wyniku nacisku dolnego łuku zębów na łamacze górne, przemieszczające się z tego względu bocznie^[1].

U człowieka zatoka ta mieści się w trzonie kości szczękowej, przyjmuje kształt piramidy. Łączy się z jamą nosową przez rozwór szczękowy^[3].

• Michał Reicher, Wiesław Łasiński: Adam Bochenek, Michał Reicher, Tadeusz Bilikiewicz, Stanisław Hiller, Eugenia Stołyhwo: Anatomia człowieka. T. I: Anatomia ogólna. Kości. Stawy i więzadła. Mięśnie. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2007. ISBN 978-83-200-3682-4.
• Kazimierz Krysiak, Henryk Kobryń, Franciszek Kobryńczuk: Anatomia zwierząt. T. 1: Aparat ruchowy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012. ISBN 978-83-01-16755-4.