Yves Congar

Kardynał diakon
Kraj działania	Francja
Data i miejsce urodzenia	8 kwietnia 1904 Sedan
Data i miejsce śmierci	22 czerwca 1995 Paryż
Miejsce pochówku	Cmentarz Montparnasse
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	dominikanie
Śluby zakonne	8 września 1926
Prezbiterat	25 lipca 1930
Kreacja kardynalska	26 listopada 1994 Jan Paweł II
Kościół tytularny	S. Sebastiano al Palatino
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Yves Marie Joseph Congar (ur. 8 kwietnia 1904 w Sedanie, zm. 22 czerwca 1995 w Paryżu) – francuski teolog, dominikanin, uczestnik soboru watykańskiego II, kardynał od 1994.

Jego ojcem był bankowiec. Ciężko przeżywał tragedię I wojny światowej, w tym nędzę jeńców wojennych, co wpłynęło na jego późniejszą formację duchową. Samodzielnie zgłębiał filozofię i jej historię. Kontaktował się z kombatantami. Pozostawał pod wpływem intelektualnym Mauricea Blondela, Luciena Laberthonnièrea i Jacquesa Maritaina. Odbył służbę wojskową, potem uczył się w szkole wojskowej w Saint-Cyr i przez krótki czas przebywał w nowicjacie zakonu benedyktyńskiego^[1].

Do zakonu dominikańskiego wstąpił 7 grudnia 1925. Jego kolegami z tego czasu byli m.in. Marie-Alain Couturier i André-Marie Dubarle^[1]. W 1931 został profesorem zakonnego centrum formacyjnego w Le Saulchoir koło Paryża. W 1937 wydał dzieło Chrześcijanie rozłączeni (fr. Chrétiens désunis), które zostało nieprzychylnie przyjęte przez Watykan. Od tego samego roku był wydawcą serii teologicznej Unam, sanctam. Od 1940 do 1944 przebywał w niemieckim obozie jenieckim dla oficerów, a po próbie ucieczki przeniesiono go do obozu o zaostrzonym rygorze. Kuria rzymska sceptycznie podchodziła do jego działalności i w 1948 nie otrzymał zezwolenia na uczestnictwo w spotkaniu ekumenicznym w Amsterdamie, gdzie m.in. powołano Światową Radę Kościołów. Kwestionował potrydencką wizję Kościoła opartego na systemie piramidalnym, hierarchicznym i jurydycznym. W 1954 (po podróży do Aten, Stambułu, Bejrutu, Kairu i Aleksandrii z okazji 900-lecia schizmy wschodniej) otrzymał zakaz wykładów i publikacji pod swoim nazwiskiem, a także zakaz przebywania w Paryżu. W latach 1954–1956 mieszkał w Jerozolimie, a potem w Skandynawii i Cambridge, by osiąść w Strasburgu^[1]. W latach 1956–1968 był profesorem uniwersytetu w Strasburgu, następnie Instytutu Katolickiego w Paryżu.

Był zwolennikiem ekumenizmu oraz koncepcji Kościoła jako Ludu Bożego. Podejmował działania na rzecz zwiększenia roli ludzi świeckich w Kościele katolickim. Interesowały go tematy z zakresu eklezjologii: pisał o episkopacie i prezbiteriacie, powołaniu świeckich, urzędach, relacjach między tradycją kościelną a Biblią, historycznej ewolucji poglądów eklezjologicznych. Brał udział w Soborze watykańskim II jako ekspert. Był członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej.

Gdy papież Paweł VI przygotowywał Soborowe Wyznanie wiary Ludu Bożego (1968), poprosił o przygotowanie projektu tekstu o. Y. Congara. Rezultat okazał się jednak dla Pawła VI niezadowalający. Mówił o tym sam Congar w wywiadzie:

Na pół roku przed śmiercią, 26 listopada 1994 r. został ustanowiony przez papieża Jana Pawła II kardynałem. Otrzymał tytuł kardynała-diakona San Sebastiano al Palatino. Zmarł 22 czerwca 1995 r. w Paryżu w Hôpital militaire des Invalides.

• Chrétiens désunis (1937)
• Vraie et fausse réforme dans l'Église (1950)
• Jalons pour une théologie du laïcat (1953)
• L'apport de Saint Augustin a la théologie des sacrements et de l'Église du fait de son affrontement avec le donatisme. W: Augustine d'Hippone: Traités Anti-Donatistes, Volume I, Psalmus Contra Partem Donati ; Contra Epistulam Parmeniani Libri Tres ; Epistula Ad Catholicos ; De Secta Donatistarum. G. Finaert (przekład na j. franc.); Yves M.-J. Congar (wstęp i przypisy). Paryż: Desclée De Brouwer, 1963, s. 71-123, seria: Bibliothèque Augustinienne – Œuvres De Saint Augustin 28, Quatrième Série.
• Je crois en l'Esprit Saint (t. 1–2 1979–1980)
• Martin Luther (1983)

• Wiara i teologia (1960, wyd. pol. 1967)
• Chrystus i zbawienie świata (1965, wyd. pol. 1968)
• Kościół jako sakrament zbawienia (1975, wyd. pol. 1980)

• Ciało mistyczne Chrystusa, Lwów 1938.
• Duch człowieka, Duch Boga, Warszawa : Wydawnictwo Księży Marianów, 1996.
• Duch Święty w "ekonomii" : objawienie i doświadczenie Ducha, Warszawa – Ciachanów, Wydaw. Księży Marianów – "Gryf", 1995.
• Kościół, jaki kocham Kraków, 1997.
• Prawdziwa i fałszywa reforma w Kościele, Kraków : Znak, 2001.
• Rozmowy jesienne, Warszawa : Wydaw. Księży Marianów, 2001.
• Teolog na wygnaniu: dziennik 1952-1956, Poznań 2008, Wydawnictwo W drodze
• Tradycja i tradycje. Tom 1: esej historyczny, Poznań 2018, Dominikańska Biblioteka Teologii, Wydawnictwo W drodze, ISBN 978-83-7906-115-0

• Yves Congar – Apostle of Patience. dlibrary.acu.edu.au. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-04-13)]. (ang.)
• Sylwetka Yves'a Congara w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy. www2.fiu.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-11)]. (ang.)
• Yves Congar [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2012-07-17]  (ang.).