Kimi Räikkönen

We wrześniu 2001 r. pojawiły się pierwsze doniesienia odnośnie starań McLarena w celu zatrudnienia Räikkönena. Początkowo przypuszczano, że zostałby on kierowcą testowym i rozwojowym, a w momencie wycofania się Miki Häkkinena zajął by jego miejsce^[1][2]. W krótkim czasie po tych doniesieniach pojawiły się głosy o możliwym wycofaniu się dwukrotnego mistrza świata po zakończeniu sezonu 2001^[3].

Podczas Grand Prix Włoch ogłoszono, że Häkkinen robi sobie roczną przerwę od sportu i zamierza powrócić w sezonie 2003. Jednocześnie potwierdzono podpisanie kontraktu z Räikkönenem. McLarenowi udało się osiągnąć porozumienie z zespołem Sauber pomimo posiadania przez nich kontraktu z Finem do końca 2003 r. — co sugerowało zaangażowanie większej sumy pieniężnej i jak wtedy sądzono możliwego kontraktu na dostawy silników przez Mercedesa. W zespole pozostali jednocześnie David Coulthard i Alexander Wurz, który pełnił rolę kierowcy testowego^[4]. Kontrakt Räikkönena z McLarenem był zaskoczeniem dla wielu obserwatorów. Spodziewano się, że Fin będzie kontynuował jazdę dla Saubera, aby później zastąpić Rubensa Barrichello i ewentualnie Michaela Schumachera w Ferrari^[5].Häkkinen pomimo wcześniejszych zapowiedzi w lipcu 2002 roku postanowił się całkowicie wycofać^[6].

Pierwszy kontakt Räikkönena z samochodem zespołu West McLarena Mercedes miał miejsce w styczniu podczas testów na torze w Barcelonie. Jeździł modelem MP4-16B, który był przejściową wersją samochodu z sezonu 2001, przystosowaną do opon firmy Michelin, z którą zespół rozpoczynał współpracę. Dzień, którego program został zakłócony problemami z pompą paliwową, zakończył z szóstym czasem^[7][8]. Oprócz Barcelony program testowy przeprowadzano także w Walencji. Räikkönen osiągał dobre czasy i ustanowił kilka rekordowych okrążeń^[9][10][11]. 19 stycznia zespół zaprezentował nowy samochód, oznaczony jako MP4-17 i kontynuował swój program rozwojowy przed sezonem^[12].

Jeszcze przed rozpoczęciem sezonu doszło do konfliktu pomiędzy firmami Michelin i Bridgestone. Francuzi testowali opony o asymetrycznych rowkach — co wg nich było wykorzystaniem luki w przepisach. Max Mosley publicznie dał do zrozumienia, że to rozwiązanie jest nielegalne i korzystające z niego zespoły mogą zostać zdyskwalifikowane. Swoje niezadowolenie z zaistniałej sytuacji wyraził szef McLarena, Ron Dennis, który w otwartym liście do szefów pozostałych zespołów skrytykował zarówno jej prezydenta jak i całą FIA. Zdaniem Anglika powinno się zezwolić na wykorzystanie istniejącej luki w przepisach do momentu jej usunięcia — co robiono już w przyszłości^[13].

W kwalifikacjach do Grand Prix Australii zajął piątą pozycję. Zaraz po starcie na pierwszej sekcji zakrętów doszło do kolizji pomiędzy Rubensem Barrichello i Ralfem Schumacherem. Räikkönen został zmuszony do ucieczki poza tor, na który udało mu się powrócić, ale z fragmentem innego samochodu pod przednim skrzydłem. Został zmuszony do nieplanowanego postoju w boksach, podczas którego wymieniono nos i wyjęto z kokpitu uwierający go odłamek. Wykorzystał neutralizację spowodowaną wypadkiem Trulliego i w zamieszaniu jakie powstało awansował z piątego na trzecie miejsce. Po planowanym postoju w boksie próbował utrzymać się przed Montoyą, ale ostatecznie nie wyrobił się w pierwszym zakręcie i oddał drugą pozycję, ostatecznie kończąc wyścig na najniższym stopniu podium.

Do czterech kolejnych wyścigów kwalifikował się na piątej pozycji i wszystkich nie kończył z powodu różnych awarii technicznych. Z Grand Prix Malezji wyeliminowała go awaria silnika, w Brazylii uszkodzenie obręczy koła, a w San Marino kłopoty z zawieszeniem i układem wydechowym. Podczas Grand Prix Hiszpanii od samochodu Räikkönena na prostej startowej odpadło tylne skrzydło. Kierowca zdołał jednak opanować samochód i dojechać do boksów. Mechanicy nie podjęli jednak próby naprawy.

Coraz częściej pojawiały się głosy, że silnikowi Mercedesa brakuje mocy i awarie spowodowane są agresywnym podejściem do jego rozwoju^[14]. Kolejna awaria w samochodzie Fina miała miejsce po przejechaniu zaledwie czterech okrążeń Grand Prix Austrii. Räikkönen wycofał się przedwcześnie także z Grand Prix Monako, w którym w tył jego samochodu wjechał Barrichello. Pomimo usilnych starań mechaników i trwającego niemal pięć okrążeń postoju w boksach pojazd nie nadawał się do jazdy.

W trakcie wyścigu o Grand Prix Europy, do którego startował z szóstej pozycji, doszło do kolizji pomiędzy Coulthardem i Montoyą, która wyeliminowała ich z wyścigu i pozwoliła Räikkönenowi awansować na czwartą pozycję. Później wykorzystał problemy z ogumieniem w bolidzie Ralfa Schumachera co w połączeniu z strategią jednego postoju pozwoliło mu po raz drugi w sezonie zająć najniższe miejsce na podium.

Grand Prix Wielkiej Brytanii zakończyło się kolejną awarią silnika, natomiast o wiele lepiej ułożyło się dla Fina rozgrywane dwa tygodnie później Grand Prix Francji. Zaczęło się od najlepszej w sezonie czwartej pozycji startowej, a jeszcze przed startem doszło do kłopotów w bolidzie mającego startować z trzeciej pozycji Barrichello, co zmusiło go do startu z boksów (w ostateczności nie wystartował do wyścigu). Räikkönen utrzymał po starcie trzecią pozycję i podjął próbę wyprzedzania Michaela Schumachera, która zakończyła się jednak niepowodzeniem. Po serii postojów znalazł się na prowadzeniu przed starszym z braci Schumacherów oraz Coulthardem, na których nałożono kary przejazdu przez pit lane za przekroczenie linii przy wyjeździe z boksów. Startujący z pole position Montoya otrzymał identyczną karę i miał już w tej chwili znaczną stratę do prowadzącej trójki. Na 67. okrążeniu wyścigu w Toyocie jadącego tuż przed Räikkönenem Allana McNisha doszło do awarii silnika i rozlania wody lub oleju napędowego. Porządkowi zasygnalizowali to zdarzenie jedynie flagą żółtą, a nie w żółto-czerwone pasy, która oznaczała śliski tor. Kierowca McLarena rozpoczął więc hamowanie przed zakrętem w normalnym miejscu, ale z powodu śliskiej nawierzchni pokonał go bardzo szeroko, co pozwoliło znajdującemu się tuż za nim Schumacherowi na wyprzedzenie Fina i wygranie całego wyścigu.

Wyniki nie zostały jednak ogłoszone jako oficjalne z powodu protestu jaki McLaren złożył w związku z tym manewrem. Zespół argumentował, że doszło do niego pod żółtą flagą co jest zakazane. Sędziowie uznali jednak, że Räikkönen w momencie wyprzedzania znajdował się poza torem jazdy i Niemiec miał prawo wykonać ten ruch. McLaren zaakceptował tą decyzję, ale po raz kolejny Ron Dennis okazał niezadowolenie z braku sprecyzowanych przepisów. Uznanie Schumachera jako zwycięzcy wyścigu oznaczało także zdobycie przez niego piątego tytułu mistrzowskiego^[15][16].

Zaledwie tydzień po wyścigu we Francji kierowcy pojawili się na torze Hockenheimring, aby walczyć o Grand Prix Niemiec. W końcówce wyścigu popełnił błąd i rozbił się na barierze z opon. W kwalifikacjach do Grand Prix Węgier kierowcy McLarena musieli zadowolić się najniższymi miejscami w sezonie Coulthard był dziesiąty, a Räikkönen tuż za nim na miejscu jedenastym. Obydwaj stracili niespełna dwie sekundy do dominujących w kwalifikacjach samochodów Ferrari. Dzięki trzem udanym manewrom wyprzedzania na pierwszym okrążeniu, wykorzystaniu kilku błędów przeciwników, a także taktyce zespołu — obydwaj kierowcy McLarena wykonywali dwie rundy postojów najpóźniej z całej stawki — awansować na piątą pozycję przed Coulthardem.

Pomimo wywalczenia drugiej pozycji w kwalifikacjach przed Grand Prix Belgii Räikkönen stracił ją na korzyść Barrichello tuż po starcie wyścigu. Później jego błąd wykorzystał Montoya, a kolejną pozycję stracił na rzecz Coultharda, który opóźnił o jedno okrążenie postój w boksach w stosunku do Fina. Wyścig zakończył jednak z powodu awarii na 36. okrążeniu.

W kwalifikacjach do Grand Prix Włoch spowodował kolizję z Takumą Satō, za co ukarano go anulowaniem najlepszego czasu kwalifikacji i spadkiem o jedną pozycję — z piątej na szóstą^[17]. Do wypadku doszło na dwie minuty przed zakończeniem sesji. Wyjeżdżający z boksów Räikkönen został poinformowany, że jadący za nim Sato nie jest na szybkim okrążeniu. Fin nie zwracał więc większej uwagi na to co dzieje się za nim. Nie wiedział, że Japończyk próbuje go wyprzedzać przy dojeździe do drugiej szykany i zajechał mu drogę. Z wyścigu wycofał się przedwcześnie w wyniku awarii jednostki napędowej.

Kolejne problemy z silnikiem dotknęły Räikkönena już na 12. okrążeniu Grand Prix Stanów Zjednoczonych. W jednostce Mercedesa przestał działać jeden z cylindrów, samochód był jednak w stanie kontynuować jazdę. Ostatecznie jednak po przejechaniu pięćdziesięciu okrążeń doszło do całkowitej awarii silnika. Fin znajdował się wtedy na szóstym miejscu.

Do Grand Prix Japonii startował z czwartej pozycji, ale stracił ją po starcie na korzyść Ralfa Schumachera. W wyniku awarii w samochodzie Coultharda powrócił na pierwotną pozycję, na której jechał przez większość wyścigu. Na pięć okrążeń przed końcem doszło jednak do awarii silnika w Williamsie jadącego przed nim młodszego z braci Schumacherów. W rezultacie ukończył wyścig na pozycji trzeciej za kierowcami Ferrari.

W przeciągu sezonu zgromadził 24 punkty, które pozwoliły mu na zajęcie szóstej pozycji w mistrzostwach. Został sklasyfikowany w siedmiu z siedemnastu wyścigów sezonu i czterokrotnie stanął na podium. Pomimo wcześniejszych obaw zespołu^[18] tylko dwukrotnie do wycofania z wyścigu wyszło w wyniku błędu kierowcy. Coulthard został sklasyfikowany na piątej pozycji z dorobkiem 41 punktów, sześciokrotnie stając na podium i odnosząc zwycięstwo w Grand Prix Monako.

McLaren już we wrześniu 2002 r. poinformował o swoich planach odnośnie sezonu 2003. Zespół zakładał, że rozpocznie go z mocno zmodyfikowaną wersją modelu MP4-17 oznaczoną jako MP4-17D, a zupełnie nowa konstrukcja, model MP4-18 zadebiutuje w pierwszych europejskich eliminacjach^[19][20]. Podobną taktykę zastosowało Ferrari w pierwszych wyścigach sezonu 2002.

Już na początku października na tor wyjechała wersja rozwojowa oznaczona jako MP4-17B, którą testował Alexander Wurz^[21]. Przygotowania samochodu do sezonu 2003 prowadzono jeszcze w połowie grudnia i wznowiono je z początkiem stycznia. Kierowcy McLarena osiągali dobre czasy, niejednokrotnie bijąc konkurencję^[22][23][24].

Rok 2003 przynosił wiele zmian w regulaminach, do których należał między innymi nowy system punktacji, w którym punktowała pierwsza ósemka w wyścigu oraz dwu-częściowe kwalifikacje. Pierwszym sprawdzianem nowych przepisów był tradycyjnie otwierający sezon wyścig o Grand Prix Australii. Räikkönen w piątkowym przejeździe z pustym bakiem uzyskał drugi czas — przed nim znalazł się jedynie Barrichello w Ferrari. W związku z tym sobotni przejazd z paliwem na wyścig wykonywał jako przedostatni. W trakcie okrążenia pomiarowego popełnił błąd w szybkiej części toru i zajął piętnastą pozycję. Coulthard spisał się nieznacznie lepiej plasując się na jedenastym miejscu.

Jeszcze przed startem do wyścigu i pomimo przesychającego toru zdecydował się na zjazd do boksów i zmianę opon przejściowych na zwykłe rowkowane. Stopniowo przebijał się do przodu i wykorzystując kilka sytuacji znalazł się na prowadzeniu. Przez kilka okrążeń odpierał ataki Michaela Schumachera, ale szansę na wygraną przekreśliła kara przejazdu przez boksy, którą otrzymał za przekroczenie ograniczenia prędkości obowiązującego w boksach. W końcówce wyścigu walczył o drugą pozycję z Juanem Pablo Montoyą, ale ostatecznie zajął trzecią pozycję.

Dwa tygodnie później Formuła 1 zawitała w Kuala Lumpur gdzie odbywało się Grand Prix Malezji. Räikkönen startował z siódmej pozycji, ale stopniowo wyprzedzał rywali. Na swój pierwszy postój zjechał kilka okrążeń później niż startujący z pole position Fernando Alonso co pozwoliło mu zniwelować przewagę Hiszpana i wyjść na prowadzenie, którego nie oddał już do mety. Wygrana pozwoliła mu na objęcie prowadzenia w klasyfikacji kierowców z dorobkiem szesnastu punktów — o 6 więcej od drugiego Coultharda.

Pierwotnie wygraną przyznano mu także w Brazylii, w której odbywała się kolejna rund mistrzostw. Wyścig rozgrywany był w deszczowych warunkach, które doprowadziły do wielu incydentów i wyjazdów samochodu bezpieczeństwa. Na jednym z okrążeń doszło do groźnie wyglądającej kolizji samochodu Alonso z fragmentami innego bolidu. W rezultacie zdecydowano się na natychmiastowe przerwanie rywalizacji.

Räikkönen w momencie zdarzenia jechał za Giancarlo Fisichellą, ale zgodnie z regulaminem po przerwaniu wyścigu pod uwagę wzięto stan rywalizacji sprzed dwóch okrążeń — wtedy na prowadzeniu znajdował się Fin.

Jordan przedstawił dowody, wg których to Fisichelli przysługiwało zwycięstwo

http://www.crash.net/f1/news/45328/1/fisichella_to_be_awarded_brazilian_win.html

Ostatecznie przyznano rację irlandzkiemu zespołowi — za moment wstrzymania wyścigu uznano okrążenie 56., a nie 55. i co za tym idzie za oficjalne wyniki uznano stan na końcu okrążenia nr 54 kiedy na prowadzeniu znajdował się już Włoch.

http://www.crash.net/f1/news/45341/1/fisichella_wins_brazilian_grand_prix.html

Pomimo tego Räikkönen utrzymał prowadzenie w mistrzostwach, zwiększając jednocześnie prowadzenie nad drugim Coulthardem do dziewięciu punktów.

Nagrody za zwycięstwo zostały oficjalnie przekazane podczas GP San Marino.

http://www.crash.net/f1/news/45374/1/special_ceremony_for_fisichella_and_jordan.html

...

DO POPRAWY

Podczas Grand Prix San Marino do walki o tytuł przyłączył się Michael Schumacher, który wyprzedził Kimiego na mecie o niespełna 1,8 sekundy. Niemiec wygrał także kolejne dwa wyścigi. JAKIE?

Räikkönen zakończył wyścig, o Grand Prix Hiszpanii już na pierwszym okrążeniu, a w Austrii był ponownie drugi. Drugą lokatę zajął także podczas Grand Prix Monako gdzie przegrał z późniejszym partnerem z McLarena – Juanem Pablo Montoyą.

W dalszej części sezonu z powodu awarii silnika nie ukończył wyścigu o Grand Prix Europy, a podczas Grand Prix Niemiec miał wypadek. Przed ostatnią rundą Mistrzostw Świata miał dziewięć punktów straty do prowadzącego Schumachera, aby zdobyć tytuł musiał wygrać wyścig, a Schumacher mógł dojechać na co najwyżej dziewiątej pozycji. Räikkönen był drugi za Barrichello, a Schumacher zajął ósmą pozycję. Ostatecznie w klasyfikacji generalnej stracił tylko dwa punkty do Niemca.

DO POPRAWY

Po wspaniałym sezonie 2003 oczekiwania były duże, ale w pierwszych trzech wyścigach sezonu 2004 w samochodzie MP4-19 Fina doszło do trzech awarii: dwukrotnie zawiódł silnik, a raz skrzynia biegów. Pierwszy punkt zdobył dopiero w czwartym wyścigu sezonu ze stratą jednego okrążenia do zwycięzcy – Michaela Schumachera, podobnie zakończyło się dla niego Grand Prix Hiszpanii, ale tym razem nie zdobył punktów. W kolejnych dwóch wyścigach zawiodła go hydraulika i ponownie silnik. W Grand Prix Kanady zajął pierwotnie dopiero siódme miejsce, ale po dyskwalifikacji kierowców stajni Williams i Toyota przesunął się na piątą pozycję. W Stanach Zjednoczonych i Francji zajął ponownie siódmą pozycję.

Na Grand Prix Wielkiej Brytanii McLaren przybył z nowym samochodem – MP4-19B. Efekt był widoczny gołym okiem: Kimi wywalczył pole position, a w wyścigu zajął drugą pozycję. Gdy wydawało się, że McLaren wrócił do walki, Räikkönen nie ukończył jednego wyścigu z powodu wypadku, a drugiego z powodu awarii elektroniki. Po katastrofalnej pierwszej części sezonu odniósł zwycięstwo w Grand Prix Belgii. W Grand Prix Włoch znowu dopadła go awaria silnika. Później zajął trzecie miejsce podczas inauguracyjnego wyścigu w Chinach i szóstą pozycję podczas Grand Prix Japonii. W Grand Prix Brazylii stoczył kolejny bezpośredni pojedynek z Montoyą. Jednak przez źle dobrane opony nie był w stanie zagrozić Kolumbijczykowi.

...

DO POPRAWY

Przedłużenie kontraktu Räikkönena na sezon 2005 zostało ogłoszone już w styczniu 2004 r. Nowym partnerem Fina został Juan Pablo Montoya, zajmując miejsce Davida Coultharda, który przeszedł do nowego zespołu Red Bull Racing. Samochód McLarena oznaczony jako MP4-20 dobrze spisywał się podczas przedsezonowych testów, a jednostka Mercedesa wydawała się niezawodna.

Sezon rozpoczął od ósmego miejsca w Grand Prix Australii – dwie pozycje za Montoyą. Zaczęło się od słabej pozycji (dziesiąte miejsce) w kwalifikacjach, które zostały zakłócone przez opady deszczu, stwarzające zróżnicowane warunki każdemu z zawodników. Ostatecznie jego strata do Giancarlo Fisichelli, który wywalczył pole position, wyniosła ponad 10 sekund. W trakcie startu do wyścigu przypadkowo wyłączył silnik. W rezultacie procedura startowała została przerwana, a on zmuszony był startować z boksów. W początkowej fazie wyścigu utknął za Michaelem Schumacherem, co nie pozwoliło mu na wykorzystanie pełnego potencjału samochodu. Dodatkowo jeden z deflektorów w jego samochodzie urwał się i dostał pod samochód – został usunięty podczas pierwszego postoju, ale jego brak odbił się na aerodynamice samochodu.

W pierwszej sesji kwalifikacyjnej do Grand Prix Malezji zajął czwartą pozycję, a po zakończeniu drugiej uplasował się na szóstym miejscu. Wyścig, w którym jechał już na czwartej pozycji, praktycznie zakończył się zaraz po pierwszym pit stopie, kiedy w jego samochodzie pękła jedna z opon. Aby dostać się do boksów musiał przejechać prawie całe okrążenie. Jeszcze przed końcem wyścigu zdołał się zbliżyć do Christiana Kliena i Michaela Schumachera, którzy jechali na ostatnich punktowanych pozycjach, ale na wyprzedzenie ich zabrakło czasu i został sklasyfikowany na dziewiątym miejscu.

Do Grand Prix Bahrajnu zakwalifikował się na dziewiątym miejscu – jedną pozycję za Pedro de la Rosą, który zastępował kontuzjowanego Montoyę. Zupełnie inaczej potoczyły się losy wyścigu, w których obydwaj kierowcy byli bardzo szybcy – Räikkönen po raz pierwszy w sezonie stanął na podium, a de la Rosa zajął najlepszą w swojej karierze, piątą pozycję.

McLaren wraz z firmą Michelin włożył dużo pracy w celu polepszenia osiągów samochodu w kwalifikacjach^{[potrzebny przypis]}. Bardziej miękka mieszanka dała dobre efekty już podczas Grand Prix San Marino. Kimi na torze Imola wywalczył pierwsze z trzech kolejnych pole position. Z wyścigu wyeliminowała go jednak awaria tylnej półosi – zaledwie po przejechaniu dziewięciu okrążeń. Räikkönen zdominował Grand Prix Hiszpanii i prestiżowe Grand Prix Monako. Po sześciu wyścigach Fin zajmował drugą pozycję w klasyfikacji z dorobkiem 49 punktów i tracił do Alonso 22.

Na trzecią z rzędu wygraną pojawiła się szansa w Grand Prix Europy na torze Nürburgring. Podczas 34. okrążania Fin popełnił drugi w tym wyścigu błąd (cztery okrążenia wcześniej wypadł na chwilę z toru) – dublując Villeneuve'a zblokował koła doprowadzając do spłaszczenia prawej przedniej opony w jego bolidzie. Trochę później opona ta zaczęła wibrować.^{[potrzebny przypis]} Ostatecznie, nadwyrężone zawieszenie w McLarenie poddało się na ostatnim okrążeniu, zaraz pod koniec prostej startowej. Dużo szczęścia miał Jenson Button, w którego samochód niemal uderzył bezwładny McLaren. Wyścig wygrał ostatecznie Alonso, a Räikkönen został sklasyfikowany na jedenastej pozycji. Jego strata do Hiszpana wzrosła w tym momencie do 32 punktów.

Podczas Grand Prix Kanady z wyścigu wycofały się obydwa samochody Renault – Fisichella z powodu awarii technicznej, a Alonso z powodu popełnienia błędu na jednym z zakrętów i uszkodzeniu bolidu. Räikkönen znalazł się na drugim miejscu za zespołowym partnerem. Na 47. okrążeniu z powodu wypadku Buttona na torze pojawił się samochód bezpieczeństwa. McLaren za późno poinformował Montoyę o tym fakcie i prowadzący w wyścig Kolumbijczyk zjechał na ostatni postój dopiero po przejechaniu jednego okrążenia za nim, a w dodatku wyjeżdżając z boksów nie zauważył lub zignorował czerwone światło zabraniające wyjazdu na tor. Tym samym Kolumbijczyk został wykluczony z wyścigu, a zwycięstwo wpadło w ręce Räikkönena, co pozwoliło na zredukowanie straty do Alonso z powrotem do 23 punktów.

Do Grand Prix Stanów Zjednoczonych startował z drugiej pozycji, ale podobnie jak inni kierowcy jeżdżący na oponach Michelin nie wystartował w wyścigu na wyraźną prośbę francuskiej firmy. Na treningach przed Grand Prix Francji ponownie zawiódł silnik Mercedesa i po wywalczeniu trzeciej pozycji w kwalifikacjach do wyścigu startował z pozycji 13. Mimo tego zdołał uplasować się na drugim miejscu, tuż za Alonso. Również do Grand Prix Wielkiej Brytanii startował z trzynastej pozycji po wymianie silnika. Tym razem oprócz Alonso szybszy okazał się partner z zespołu, który wygrał wyścig. Grand Prix Niemiec zakończyło się dla niego podobnie jak we wcześniejszych latach – nieukończeniem wyścigu. Powodem była awaria hydrauliki, do której doszło gdy znajdował się na prowadzeniu.

DO POPRAWY

Dobrze rozegrany taktycznie wyścig o Grand Prix Węgier zapewnił mu kolejne zwycięstwo, które pozwoliło mu na odrobienie całych dziesięciu punktów ponieważ Alonso ukończył go poza punktowaną ósemką.

...

DO POPRAWY

Po dominującej końcówce sezonu 2005 Räikkönen był uznawany za zdecydowanego faworyta nadchodzącego sezonu. Zmiany w regulaminie technicznym nie ułatwiały jednak zadania – zrezygnowano z jednostek V10 o pojemności 3,0l, a w ich miejsce wprowadzono 2,4-litrowe silniki V8. Dodatkowo przywrócono zmianę opon w trakcie wyścigu, co było wyjątkowo szkodliwe dla McLarena, który w opinii wielu ekspertów bardzo dobrze dostosował się do przepisu zakazującego takiej zmiany w sezonie 2005.

Kilkumiesięczne plotki o przejściu Räikkönena do Ferrari zostały potwierdzone podczas Grand Prix Włoch 2006 przy okazji ogłoszenia wycofania się ze sportu Michaela Schumachera.

Fin zajął w klasyfikacji generalnej dopiero piąte miejsce.

ble

...