Szablon:Rajd WRC infobox Szablon:Cytuj stronę

Ford Mondeo (z łaciny mondus, po francusku monde i włosku mondo znaczy świat)^[1] – samochód należący do klasy średniej, czyli segmentu D, od 1993 roku produkowany przez koncern Forda. Auto jest następcą Forda Sierry, jest jednak całkowicie nową konstrukcją. Obecnie dostępna jest już czwarta generacja tego modelu.

Ford Mondeo Mk I

Producent	Ford Motor Company
Zaprezentowany	Marzec 1993
Okres produkcji	1993 - 1996
Poprzednik	Ford Sierra
Następca	Ford Mondeo Mk II
Dane techniczne
Segment	D
Typy nadwozia	5-drzwiowe kombi 5-drzwiowy liftback 4-drzwiowy sedan
Silniki	Benzynowe:[2] 1.6 Zetec (90 KM) (92-95r) 1.6 Zetec-E (88 KM) (94-96r) 1.8 Zetec (115 KM) (92-94r) 1.8 Zetec-E (112 KM) (94-96r) 2.0 Zetec (136 KM) (92-96r) 2.5 Duratec V6 (170 KM) (od IX 94r) Wysokoprężne:[2] 1.8 TD OHC (88 KM) (92-96r)
Skrzynia biegów	Ford MTX75[3]   (5-bieg. manualna) Ford CD4E[3]   (4-bieg. automatyczna)[4]
Długość	4481-4631 mm[4]
Szerokość	1925 mm[4]
Wysokość	1403-1501 mm[4]
Masa własna	1215-1415 kg[4]
Liczba miejsc	5
Dane dodatkowe
Modele bliźniacze	Ford Contour Mercury Mystique
Konkurencja	Honda Accord Opel Vectra Volkswagen Passat
Multimedia w Wikimedia Commons

Ford Mondeo, którego pierwsze zdjęcia opublikowane zostały już pod koniec 1992 roku, na rynku zadebiutował w marcu 1993. Już od początku produkcji dostępne były wszystkie dostępne dla modelu wersje nadwozia: czterodrzwiowy sedan oraz pięciodrzwiowe liftback i kombi. Mondeo montowane było głównie w należącym do koncernu zakładzie w belgijskim Genk^[5][6], a także w fabrykach w Kansas oraz meksykańskim Cuatitlan^[6]. Model ten zastąpił Sierrę w Europie, Forda Telstara w większej części azjatyckich rynków, zaś bliźniacy Mondeo, Ford Contour oraz Mercury Mystique były następcami odpowiednio Forda Tempo oraz Mercury'ego Topaza.

Ford podjął próbę stworzenia samochodu "globalnego" (sprzedawanego na każdym rynku) w celu zoptymalizowania procesu produkcji i obniżenia kosztów dzięki centralizacji^[6] - projekt, o nazwie kodowej CDW27, rozpoczęty już w 1986 roku, kosztował koncern 6 miliardów dolarów, tym samym będąc jedną z najdroższych konstrukcji w historii motoryzacji. Korzystając z poprzednich doświadczeń (była to już trzecia próba stworzenia "globalnego" samochodu przez Forda, po m.in. porażce projektu związanego z Escortem w 1981 roku^[6]), tym razem do prac nad samochodem powołany został jeden, centralny zespół złożony z inżynierów zarówno amerykańskiego, jak i europejskiego oddziału firmy.

Jedną z przyczyn wysokich kosztów projektu był fakt, że Mondeo stworzono zupełnie od nowa - ze swoim poprzednikiem samochód nie współdzieli żadnych podzespołów. Ponadto w czasie prac Ford wdrażał nowatorskie, mocno zglobalizowane techniki produkcyjne, dążąc do centralizacji produkcji by w przyszłości obniżyć koszty samego wytwarzania pojazdów (przewidywano oszczędność rzędu 150$ na egzemplarzu, co przy początkowej produkcji na poziomie 700,000 sztuk dawałoby blisko 100 milionów dolarów mniejsze wydatki w skali roku^[6]). Wielu podwykonawców skłoniono do wybudowania swoich filii w niedalekiej odległości od głównego zakładu montażowego w Genk, aby wszelkie części zamiast być składowane na miejscu, były dostępne niemalże od ręki prosto od wytwórcy. Niemało funduszów pochłonęły także częste przeloty ekip inżynierów i fachowców (szacuje się, że w kulminacyjnym momencie Ford zatrudniał aż 700 osób do pracy nad samochodem^[6]), którzy wielokrotnie przebywali Atlantyk, aby konsultować szczegóły konstrukcji nowego pojazdu.

Do zaprojektowania Forda Mondeo koncern wykorzystywał najnowsze dostępne technologie - m.in. zakupiono superkomputer Cray 4MP, aby wykorzystywać go do pracy nad nadwoziem przy użyciu metody elementów skończonych (wykonanie potrzebnych obliczeń dla obu wersji samochodu trwało cały rok), jak również intensywnie używano technologii CAD/CAM^[6] w celu skrócenia procesu projektowania. Aby usprawnić międzykontynentalną wymianę informacji, korporacja zapewniła swoim inżynierom dostęp do poczty elektronicznej oraz wydajnych wielodostępowych serwerów, na których przechowywano dane konstrukcyjne tworzonego samochodu.

Zawieszenie w Fordzie Mondeo jest dużo nowocześniejsze niż w poprzedzającej go Sierrze - w pełni niezależne, całkowicie oparte na kolumnach MacPhersona. Z przodu zastosowano dolne wahacze poprzeczne, a z tyłu wahacze poprzeczne wleczone. Na obu osiach znajdują się stabilizatory poprzeczne. W wersji kombi tylne zawieszenie zostało przeprojektowane, aby zmaksymalizować dostępną przestrzeń bagażową^[4].

Wraz z nową platformą, Ford użył także całkiem nowych silników Zetec, które zadebiutowały w Escorcie w roku 1991 - Mondeo współdzieliło z nim szesnastozaworowe silniki 1.6 (90 KM) i 1.8 (115 KM). Dostępny był także całkiem nowy 136-konny dwulitrowy motor. Wysokoprężną alternatywę stanowił jedynie silnik 1.8 Endura-D, turbodoładowany o mocy 88 KM, z jednym wałkiem rozrządu. Jego konstrukcja wywodziła się jeszcze z jednostki o pojemności 1.6 litra spotykanej m.in. w Fieście. Jednostka ta nie była pozbawiona zalet, jednak na tle konkurencji wypadała bardzo słabo.

Znacznie mniej popularny motor (szczególnie na rynkach Europy), 24-zaworowy 2.5-litrowy Duratec V6 o mocy 170 KM został dodany do oferty we wrześniu 1994^[2]. Jednostka ta, która wcześniej pojawiła się w amerykańskim bliźniaku Mondeo, Fordzie Contourze, odznaczała się wyższą kulturą pracy, łańcuchem zamiast paska rozrządu oraz możliwością pracy przy użyciu jedynie połowy z 24 zaworów w niskim zakresie obrotów silnika. Dzięki temu spalanie utrzymywało się na dość niskim poziomie, zarówno w wypadku manualnej, jak i automatycznej skrzyni biegów, niemniej ta druga odznaczała się dużo gorszą niezawodnością. Samochody wyposażone w tę jednostkę początkowo oznaczane były jako 24v (był to okres, gdy wielką wagę przywiązywano do ilości zaworów), jednak w późniejszym okresie oznaczenie zmieniono na podkreślające układ cylindrów V6.

Silnik umieszczono poprzecznie nad przednią osią pojazdu, a napęd przenoszony był na przednie koła za pomocą pięciobiegowej manualnej skrzyni biegów z klasycznym sprzęgłem, bądź czterobiegowego automatu sterowanego elektronicznie. Dodatkowo automatyczna skrzynia posiadała dwa tryby pracy - sportowy i ekonomiczny - oraz włączany osobno nadbieg. Jak większość pozostałych podzespołów, obie konstrukcje przekładni były zupełnie nowe^[4]. Dostępna była także wersja z napędem na cztery koła, nie zdobyła jednak dużej popularności.

Oprócz komfortu jazdy, priorytetem dla firmy było bezpieczeństwo - dlatego też we wszystkich wersjach seryjnie dostępna była poduszka powietrzna dla kierowcy (był to pierwszy samochód na świecie w którym airbag był koniecznością, co przyczyniło się do późniejszego zdobycia tytułu Samochodu Roku), wzmocniono boczne słupki, pasy wyposażono w samonapinacze, a w bogatszych wersjach standardem był ABS. Dodatkowo dostępne było samopoziomujące się zawieszenie (w najbogatszych wersjach kombi), kontrola trakcji (wersje V6 i 4WD) i system podgrzewania przedniej szyby o nazwie Quickclear.

Wnętrze było dość dobrze wykończone; m.in. na fotelach znalazła się welurowa tapicerka, w podłokietniku schowek na CD i kasety, samochód wyposażony był w centralny zamek, elektryczne szyby (w bogatszych wersjach także tylne), elektryczne lusterka, płasko składającą się tylną kanapę. Wyższe warianty otrzymywały skórzaną tapicerkę, komputer podróżny, elektryczny szyberdach, zmieniarkę płyt CD i koła z lekkich stopów.

Na górę strony | Początek wątku

Ford Mondeo Mk II

Producent	Ford Motor Company
Zaprezentowany	Październik 1996
Okres produkcji	1996 - 2000
Poprzednik	Ford Mondeo Mk I
Następca	Ford Mondeo Mk III
Dane techniczne
Segment	D
Typy nadwozia	5-drzwiowe kombi 5-drzwiowy liftback 4-drzwiowy sedan
Silniki	Benzynowe:'[2] 1.6 Zetec-E (90 KM) 1.8 Zetec-E (115 KM) 2.0 Zetec-E (132 KM) (I 96-II 97r) 2.0 Zetec-E (130 KM) (IX 96-00r) 2.5 Duratec V6 (170 KM) 2.5 Duratec V6 ST200 (205 KM) Wysokoprężne:'[2] 1.8 TD OHC (90 KM)
Skrzynia biegów	Ford MTX75[3]   (5-bieg. manualna) Ford CD4E[3]   (4-bieg. automatyczna)
Test Euro NCAP
Dane dodatkowe
Modele bliźniacze	Ford Contour Mercury Mystique
Konkurencja	Honda Accord Opel Vectra Volkswagen Passat Hyundai Sonata

Choć wyniki sprzedaży nie przyniosły koncernowi strat, Mondeo pierwszej generacji nie okazało się tak wielkim sukcesem, jak zakładano; dodatkowo krytyka niezawodności^[7] oraz wyglądu zewnętrznego samochodu^[8] przyczyniła się do poważnego faceliftingu Forda Mondeo już po 3 latach od wprowadzenia na rynek. Chociaż tak naprawdę nie była to nowa konstrukcja, poczynione zmiany były tak poważne, że ten lifting powszechnie uznaje się za odrębną generację.^[9]

Trzema największymi bolączkami Mondeo z lat 1993-1996 były nieatrakcyjny, niewyróżniający się z tłumu design, problemy techniczne (szczególnie z przednimi reflektorami) oraz mała ilość miejsca na nogi dla pasażerów podróżujących na tylnej kanapie. Problem okazał się na tyle kompleksowy, że Ford zdecydował się na gruntowne odświeżenie modelu, obejmujące zarówno wizualną, jak i techniczną stronę samochodu.

Choć płyta podłogowa pozostała niezmieniona, przeprojektowano całą karoserię, zmieniając nawet otwory wentylacyjne w tylnych drzwiach. Jedynymi elementami pochodzącymi bezpośrednio z Mk I były przednie drzwi oraz dach.^[8] Stylistyka nadwozia nawiązywała do ówcześnie promowanego przez Forda designu New Edge, którego to Mondeo było jednym z pierwszych przedstawicieli. Z przodu pojawiły się charakterystyczne dla designu duże, wyraźniej zarysowane klosze lamp, masywniejszy zderzak oraz nowy znak rozpoznawczy marki - owalna chromowane obramowanie osłony chłodnicy. Także tylny zderzak zamieniono na znacznie masywniejszy, oba zaś wykonane były z malowanego w kolorze karoserii tworzywa sztucznego nie odkształcającego się przy uderzeniach z prędkością do 4 km/h.^[8]

Wzmocniono także konstrukcję nadwozia względem bezpieczeństwa - poprawiono przednią i tylną strefę zgniotu, wzmocniono słupki drzwiowe oraz boczne podłużnice podłogi, zaś w drzwiach dodano stalowe belki oraz absorbujące energię elementy z pianki, dodatkowo ochraniające pasażerów w razie wypadku.^[8] Za stylistykę zmodernizowanego nadwozia odpowiedzialna była włoska firma Ghia.^[8]

W drugiej rewizji Forda Mondeo poprawiona została także estetyka wnętrza - dodano przyciski sterujące radiem na kierownicy,^[9] zmianom uległy pokrętła sterujące nadmuchem a także wloty powietrza na desce rozdzielczej. Oparcia przednich foteli są o 50 mm wyższe niż w poprzedniku, zaś pasażerowie z tyłu otrzymali o 40 mm więcej przestrzeni na nogi. Ilość przestrzeni nad głowami pasażerów pozostała niezmieniona w stosunku do pierwowzoru. Tylna kanapa dzielona była w proporcji 40:60, dodatkowo jej złożenie umożliwiało zwiększenie przestrzeni bagażowej. W bogatszych wersjach wyposażenia, m.in. Ghia, dostępne były takie dodatki, jak obciągnięte skórą koło kierownicy, klimatyzacja, podgrzewana przednia szyba czy centralny zamek z podwójną blokadą.^[8]

Także układ jezdny oraz napędowy zostały poprawione oraz zmodyfikowano - odświeżono zawieszenie, wprowadzono całą gamę zmodernizowanych silników (nie pojawiły się jednak zupełnie nowe jednostki, poza wzmocnioną 2.5-litrową V6 we wprowadzonej później usportowionej wersji ST200),^[10] poprawie uległa także płynność zmiany biegów^[9] a także ogólna jakość wykonania.^[7] Zmieniono także przełożenie najwyższego biegu, aby poprawić ekonomię jazdy.^[9]

W Mondeo Mk II pojawił się szereg usprawnień w dziedzinie bezpieczeństwa. Począwszy od wzmocnień całej konstrukcji (wspomnianych wcześniej), a skończywszy na trzypunktowych pasach z samonapinaczami dla pasażerów zarówno na przednich fotelach, jak i na tylnej kanapie. Standardem były gazowe poduszki powietrzne kierowcy i pasażera (choć w najuboższej wersji brakowało tej drugiej), a jako opcja dostępne były także boczne.^[8] Dzięki wszystkim tym usprawnieniom druga rewizja Mondeo, pierwsza przetestowana przez powstałe w tym samym roku EuroNCAP, uzyskała w jej teście ocenę "3 minus 1". Ochrona kierowcy uznana została za słabą, szczególnie ze względu na silną penetrację przestrzeni na nogi, a także dużą sztywność przodu, mogącą powodować znaczne obrażenia w okolicach miednicy.^[11]

Dodatkowo w australijskim rankingu Used Cars Safety Ratings w roku 2006, Ford Mondeo z lat 1995-2001 otrzymał ocenę "significantly above average" ("znacznie powyżej średniej").^[12]

ST24 dostępne było od lutego 1997 roku.^[9] Pod maską znalazł się 2.5-litrowy benzynowy, 24-zaworowy silnik V6 o mocy 170 KM. Liczba 24 przy oznaczeniu wersji pochodzi właśnie od 24 zaworów obecnych w głowicach cylindrów. Blok silnika wykonano całkowicie z aluminium, a odlany został (jako pierwszy produkcyjny silnik) przez Coswortha specjalną metodą, opracowaną do wytwarzania silników Formuły 1.^[13] Na koła napęd przekazywała 5-biegowa manualna skrzynia MTX75; zestaw ten pozwalał się rozpędzać do 100 km/h w ok. 8 s.

Samochód wyposażono w usportowione zawieszenie poprawiające przyczepność oraz precyzję prowadzenia, na zewnątrz zaś pojawił się bodykit z zestawu RSAP (Rally Sport Appearance Pack), obejmujący agresywniejsze zderzaki, zmienione progi, spojler na tylnej klapie oraz atrapę chłodnicy wykończoną rzadką siatką o strukturze plastra miodu. W przednim zderzaku osadzono światła przeciwmgielne oraz wloty powietrza chłodzącego przednie hamulce. Dopełnieniem wyglądu zewnętrznego były 16-calowe, 12-szprychowe felgi ze stopów lekkich.^[9]

Wewnątrz znaleźć można było wzorowane na kubełkowych fotele obszyte skórą, metalowe wstawki na wnętrzu drzwi oraz na desce rozdzielczej, a także skórzaną gałkę skrzyni biegów.^[13] Standardowym wyposażeniem były także m.in. światła przeciwmgielne, elektryczne szyby i lusterka, automatyczna klimatyzacja oraz zdalnie sterowany centralny zamek.^[14]

Pod koniec produkcji drugiej rewizji Forda Mondeo, w marcu 1999, producent wprowadził na rynek kolejną, jeszcze mocniejszą wersję - ST200.^[9] Napędzany był wzmocnionym silnikiem V6 Duratec z ST24. Zastosowano lżejsze koło zamachowe, lżejsze, pokryte teflonem tłoki, zastosowano inny filtr powietrza, zmieniono geometrię układu dolotowego poprzez jego wypolerowanie oraz zwiększono stopień sprężania z 9,7 do 10,3. Poprawiono także układ rozrządu, aby zapewnić silnikowi wystarczającą ilość mieszanki; wałki zostały wydrążone oraz pochromowane, aby zredukować zużycie w warunkach normalnego użytkowania.^[15] Zmieniono także układ wydechowy na podwójny, a w 5-biegowej manualnej skrzyni biegów zastosowano mocno skrócone przełożenia.^[9] Wszystkie zmiany pozwoliły na osiągnięcie mocy rzędu 205 KM oraz spalania na poziomie 9,8-10,1 l/100 km (zależnie od wersji nadwozia).^[16]

Przednie zawieszenie w ST200 bazowało na tym ze sportowego Forda Cougara, z tyłu zaś zastosowano podwójne wahacze poprzeczne i wzdłużne oraz wzmocniony stabilizator. Zmodyfikowano sprężyny, amortyzatory i mocowania wahaczy, aby poprawić charakterystykę jazdy. W modelu kombi zastosowano samopoziomujące się tylne zawieszenie. Cały układ hamulcowy pochodzi z ST24, jedynie tarcze hamulcowe są większe.^[16]

Widoczne z zewnątrz zmiany obejmują pełen zestaw RSAP, taki jak w ST24, ale ze zmodyfikowanym tylnym zderzakiem, w którym osadzono podwójne końcówki układu wydechowego. Stylistyka tego zestawu inspirowana była wyglądem Mondeo startujących w wyścigach BTCC.^[15] Model dostępny był z nadwoziem hatchback bądź kombi, lakierowano go wyłącznie w kolorze Performance Blue (Ford Racing Blue^[9]); pojawiła się także limitowana seria lakierowana na biało. Felgi to 17-calowe, 14-szprychowe Sunburst z lekkich stopów,^[9] na nich zaś znalazły się opony 215/45 ZR 17.^[16]

We wnętrzu znalazło się wiele rozwiązań prosto z bardziej luksusowych wersji wyposażenia - podgrzewaną przednią szybę, podgrzewane dysze spryskiwaczy, automatyczną klimatyzację, radio stereo Ford 5000^[16] ze sterowaniem na kierownicy, centralny zamek, elektryczne tylne szyby itp..^[15] Nie zabrakło też sportowych akcentów podkreślających charakter samochodu, takich jak sportowe fotele firmy Recaro obszyte skórą, skórzaną gałkę skrzyni biegów, obszytą skórą kierownicę o sportowym wzornictwie, białe zegary na desce rozdzielczej, imitujące włókno węglowe wykończenie drzwi i klamki, aluminiowe nakładki pedałów oraz logo ST200 na dywanikach.^[15][16]

Na górę strony | Początek wątku

Ford Mondeo Mk III

Inne nazwy	Ford Meteostar
Producent	Ford Motor Company
Okres produkcji	2000 - 2007
Poprzednik	Ford Mondeo Mk II
Następca	Ford Mondeo Mk IV
Dane techniczne
Segment	D
Typy nadwozia	5-drzwiowe kombi 5-drzwiowy liftback 4-drzwiowy sedan
Silniki	Benzynowe:[1] 1.8 Duratec-HE 16V (110 KM) 1.8 Duratec-HE 16V (125 KM) 2.0 Duratec-HE 16V (145 KM) 2.5 Duratec V6 24V (170 KM) 3.0 Duratec-ST V6 24V (226 KM) Wysokoprężne:[1] 2.0 Duratorq-TDDi 16V (90 KM) 2.0 Duratorq TDCi 16V (115 KM) 2.0 Duratorq TDCi 16V (130 KM)
Skrzynia biegów	5-biegowa manualna 5-biegowa automatyczna 6-biegowa manualna
Długość	4731-4833 mm[2]
Szerokość	1931 mm[2]
Wysokość	1415-1514 mm[2]
Masa własna	1373-1679 kg[2]
Liczba miejsc	5
Test Euro NCAP
Dane dodatkowe
Modele bliźniacze	Ford Five Hundred Mercury Milan
Konkurencja	Honda Accord Opel Vectra Volkswagen Passat

http://www.euroncap.com/tests/ford_mondeo_2001/97.aspx = NCAP!
http://www.euroncap.com/tests/ford_mondeo_2002/115.aspx = NCAP2!

Na górę strony | Początek wątku

Ford Mondeo Mk IV

Producent	Ford Motor Company
Zaprezentowany	Paris Motor Show, 30.09.2006
Okres produkcji	2007 -
Miejsce produkcji	Genk, Belgia[3]
Poprzednik	Ford Mondeo Mk III
Dane techniczne
Segment	D
Typy nadwozia	5-drzwiowe kombi 5-drzwiowy liftback 4-drzwiowy sedan
Silniki	Benzynowe:[4] 1.6 Duratec Ti-VCT (110 KM) 1.6 Duratec Ti-VCT (125 KM) 2.0 Duratec (145 KM) 2.3 Duratec (161 KM) 2.5 Duratec I5 (220 KM) Wysokoprężne:[4] 1.8 Duratorq TDCi I4 (100 KM) 1.8 Duratorq TDCi I4 (125 KM) 2.0 Duratorq TDCi I4 (130 KM) 2.0 Duratorq TDCi I4 (140 KM)
Skrzynia biegów	5-biegowa manualna 5-biegowa automatyczna 6-biegowa manualna 6-biegowa automatyczna
Długość	4778-4830 mm
Szerokość	1886 mm
Wysokość	1500-1512 mm
Liczba miejsc	5
Test Euro NCAP
Dane dodatkowe
Konkurencja	Honda Accord Opel Vectra Volkswagen Passat Toyota Avensis

http://www.euroncap.com/tests/ford_mondeo_2007/299.aspx = NCAP!

Na górę strony | Początek wątku

Ford Mondeo (z łaciny mondus, po francusku monde i włosku mondo znaczy świat) – samochód należący do klasy średniej, czyli segmentu D. Samochód jest następcą Forda Sierry, z którym jednak nie ma nic wspólnego, a zadebiutował w 1993. Rok po debiucie został wybrany Samochodem Roku 1994 (Car of the year), co było dużym sukcesem dla Mondeo i jego konstruktorów. Ford Mondeo przeszedł lifting w 1996. Po tej zmianie zyskał dużo atrakcyjniejszy wygląd, ponieważ poprzedni model był uważany za samochód nudny stylistycznie. W 2000 zadebiutowała druga generacja Forda Mondeo. W rok po debiucie zajął on 2. miejsce w konkursie Samochód Roku. Prześcignęła go Alfa Romeo 147, która jest zupełnie innym autem. Mondeo to było zaprojektowane na komputerze (w stylistyce "New Edge Design", znanej z modelu Focus) i dzięki temu konstruktorom opracowanie tego modelu zajęło mniej czasu, a koszty tej inwestycji były niższe. W 2003 r. Mondeo przeszło kolejny face lifting, tym razem drobniejszy - zmieniono 1500 części. W maju 2005 r. miał miejsce kolejny face lifting. Zmieniono kształt przedniego zderzaka, dodano także pod nim spojler oraz zmieniono grill. Z tyłu zmieniono wygląd świateł (pojawiły się białe wstawki). W 2007 wprowadzono do sprzedaży kolejną generację tego modelu. W Stanach Zjednoczonych pierwsza generacja Mondeo była nazywana Ford Contour oraz Mercury Mystique. Wraz z nadejściem Mondeo MK III Ford USA postanowił zmienić nazwy na modele Ford Five Hundred oraz Mercury Milan. Odkąd Ford przestał produkować Scorpio, Mondeo został samochodem flagowym i jest największym i najbardziej prestiżowym modelem Forda w Europie. Mondeo jest produkowane w Genk, w Belgii.

Ford Mondeo jest produkowany w trzech wersjach nadwoziowych. Są to nadwozia 4-drzwiowy sedan, 5-drzwiowy hatchback i kombi. Auto zaskakuje wielkością wnętrza oraz bagażnika. Konkurenci Mondeo to Opel Vectra, Volkswagen Passat, Renault Laguna, Peugeot 407, Honda Accord, Audi A4, Citroen C5, Nissan Primera oraz Toyota Avensis. Mimo licznej konkurencji, Mondeo pozostaje jednym z najpopularniejszych samochodów klasy średniej, przez ponad 4 lata (od 2000 roku do 2006) był na pierwszym miejscu w licznych testach oraz porównaniach. Jego główna zaleta jest ogromny bagażnik (szczególnie w wersji Kombi), bardzo dobre zawieszenie, oraz wykończenie wnętrza na bardzo wysokim poziomie.

Mondeo występuje w dość wielu (jak na tę klasę samochodów) wersjach wyposażeniowych: Ambiente, Trend, Ghia, GhiaX, TITANIUM oraz TITANIUM X, choć starsze generacje mają mniejsze gamy wyposażeń. Producent oferuje także całą paletę silników od 1,6 l do 2,5 l.
Jeśli chodzi o Mk1 i Mk2, są to silniki:
1,6l - 90KM
1,8L - 115KM
2,0l - 136KM (mk1), 130KM (mk2)
Silniki te w sierpniu 98 roku także przeszły małe udoskonalenia, przez co ponoć poprawiła się ich charakterystyka.
2,5l v6 - 170KM
A także Diesel 1,8TD - 90KM
Występował też silnik 2,5l v6 w modelu ST200 Mk2 (produkowany w 2000r) mający 205KM - była to sportowa wersja Mondeo Mk2.

W mondeo mk3 występowały silniki:
1,8l - 110 i 125KM
2,0l - 145KM
2,5l v6 - 170KM
Diesle:
2,0l TDDI - 90KM
2,0l TDDI - 115KM
2,0l TDCI - 115KM
2,0l TDCI - 130KM
2,2l TDCI - 155KM
Mondeo MKIII miało flagowy model ST220, który posiadał silnik 3.0 V6 o mocy 226 KM.

Najnowszego Forda Mondeo możemy obejrzeć w najnowszych przygodach o Jamesie Bondzie (Casino Royale). Jeden z najsławniejszych agentów świata korzysta tam z najnowszego modelu Forda, co plasuje go między takimi sławami jak Aston Martin DB5 czy BMW Z8.

Mondeo

MK4

http://carscoop.blogspot.com/2007/02/geneva-preview-2008-ford-mondeo-full.html
http://auto.gazeta.pl/auto/1,71359,4467845.html
http://www.ford.com.pl/ns7/mondeo2007/mdo07_specs/mdo07_engines/-/-/-/- (niestety niewiele)

MK3

http://www.ford.co.uk/mondeo
http://ujeb.pl/roadlook-mondeomk3/
http://www.ford.com.au/servlet/ContentServer?cid=1178823205095&pagename=Page&c=DFYPage
http://www.autoexpress.co.uk/news/autoexpressnews/203746/ford_mondeo.html

FANKLUB

http://85.128.188.194/index.php

http://www.crash.net/motorsport/btcc/news/15717-0/champion_ford_announces_btcc_departure.html