Wiercenia udarowe – rodzaj techniki wiertniczej, polegającej na drążeniu otworu wiertniczego za pomocą uderzeń w skałę słupkami koronki. Wytworzone zwierciny są usuwane z otworu za pomocą płuczki powietrznej lub wodnej.

W XIX wieku początkiem wiercenia udarowego było podnoszenie, a następnie szybkie opuszczanie świdra.

Obecnie udar jest generowany hydraulicznie lub pneumatycznie.

Rozróżnia się typy (lub sposoby) wiercenia udarowego^[1]:

• "pensylwański" – świder zapuszczany na przewodzie linowym, gdzie obrót świdra wokół osi otworu jest umożliwiony dzięki sprężystości lin, wiercenia takie są na sucho (do usuwania zwiercin stosuje się łyżki wiertnicze)
• "kanadyjski" – świder zapuszczany na przewodzie żerdziowym, obrót świdra wymaga obrotu przewodu wiertniczego o pewien kąt po każdym uderzeniu, wiercenia są na sucho lub z płuczką; sposobu tego zaprzestano w XX w. w miarę rozpowszechnienia wierceń obrotowych.

Systemy wiercenia udarowego:

• Dolny młotek (napędzany najczęściej pneumatycznie).
• Górny młotek (wiertarki hydrauliczne na wiertnicach i pneumatyczne ręczne).
• System Coprod (system opatentowany przez Atlas Copco stanowi połączenie zalet wiercenia dolnym i górnym młotkiem, ma system podwójnej żerdzi, z których jedna przenosi udar a druga obrót).