Wenera 5

Inne nazwy	2V (V-69) No. 330
Zaangażowani	ZSRR
Indeks COSPAR	1969-001A
Rakieta nośna	Mołnia 8K78M[1]
Miejsce startu	Bajkonur, Kazachska SRR
Cel misji	Wenus
Orbita (docelowa, początkowa)
Okrążane ciało niebieskie	Słońce
Perycentrum	0,72 au[2]
Apocentrum	0,98 au[2]
Okres obiegu	286 d[2]
Nachylenie	2[2]°
Czas trwania
Początek misji	5 stycznia 1969 (06:28:08[2] UTC)
Data lądowania	16 maja 1969
Wymiary
Masa całkowita	1128[2] kg
Multimedia w Wikimedia Commons

Wenera 5 (ros. Венера-5) – druga udana radziecka sonda kosmiczna przeznaczona do badania Wenus o budowie analogicznej do Wenery 4.

Wenera 5 została wystrzelona 5 stycznia 1969 z kosmodromu Bajkonur w Kazachskiej SRR. Do Wenus dotarła 16 maja tego samego roku. Sonda posiadała lądownik o masie 405 kg, który odłączył się od sondy i dokonał bezpośrednich pomiarów w atmosferze planety. Ścianki lądownika zostały wzmocnione w stosunku do poprzedniego modelu, jednak i tak okazały się za słabe. Aparatura badawcza lądownika została włączona w odległości 50 km od średniego poziomu gruntu. W czasie opadania wykonano ponad siedemdziesiąt pomiarów temperatury i około pięćdziesiąt pomiarów ciśnienia. Badania te zostały zrealizowane w przedziale ciśnień 0,5-27 atm. Dla lądownika ta ostatnia wartość odpowiadała wysokości 24-26 km nad powierzchnią gruntu. Na podstawie ekstrapolacji można przyjąć, że na poziomie gruntu, nad którym opadał próbnik ciśnienie wynosi około 140 atm, a temperatura – około 800 K. Uzyskano też dokładniejsze informacje na temat składu atmosfery – zawiera ona 93-97% dwutlenku węgla, 2-5% azotu i gazów szlachetnych, nie więcej niż 0,4% wolnego tlenu oraz 4-11 mg/dcm³ pary wodnej^[3]. Aparatura naukowa przestała działać na wysokości 24-26 km nad powierzchnią.