Wacław Vorbrodt-Brotowski

podporucznik
Data i miejsce urodzenia	29 lipca 1893 Warszawa
Data i miejsce śmierci	14 sierpnia 1920 Dubienka
Przebieg służby
Lata służby	1912-1920
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	207 pułk strzelców Kresowych im. Stefana Batorego
Stanowiska	dowódca plutonu
Odznaczenia

Wacław Vorbrodt-Brotowski (ur. 29 lipca 1893 w Warszawie, zm. 14 sierpnia 1920 pod Dubienką) – podporucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari

Urodził się 29 lipca 1893 w rodzinie Karola i Pauliny z domu Lindeman. Uczęszczał w Warszawie do Gimnazjum im. Pawła Chrzanowskiego, które ukończył w 1911, a następnie wyjechał do Wiednia, gdzie studiował w Wyższej Szkole Rolniczej^[1]. Od 1912 był członkiem Związku Strzeleckiego, akademickiej organizacji niepodległościowej oraz Polskiej Organizacji Wojskowej. Z Wiednia powrócił do kraju w 1914, a w maju następnego roku został aresztowany w Petersburgu i osadzony w tamtejszym więzieniu^[2]. Zbiegł z niego i od 1916 działał w POW w Warszawie oraz Płocku. W listopadzie 1918 wstąpił do Towarzystwa Straży Kresowej, a także był redaktorem „Chaty Polskiej”^[2].

W 1920 wstąpił jako ochotnik do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 207 pułku strzelców Kresowych im. Stefana Batorego w którym został awansowany na stopień podporucznika^[2]. Jego zasługą podczas bitwy pod Dubienką leżącej nad Bugiem była osłona wycofujących się oddziałów polskich z pola bitwy, którą wykonywał z dowodzonym przez siebie plutonem. Zginął na miejscu bitwy i tam został pochowany. 11 października 1920 jego zwłoki zostały przeniesione do Warszawy i pochowane na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie. Za ten czyn odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[2]. Rodziny nie założył.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 6634)^[2]
• Krzyż i Medal Niepodległości – pośmiertnie^[2]

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.