Włodzimierz Skoczylas

Data i miejsce urodzenia	7 maja 1923 Jabłonowo Pomorskie
Data i miejsce śmierci	29 września 1993 Łódź
Zawód	aktor
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Włodzimierz Skoczylas (ur. 7 maja 1923 w Jabłonowie Pomorskim, zm. 29 września 1993 w Łodzi^[1]) – polski aktor filmowy, teatralny i dubbingowy.

Podczas II wojny światowej (w maju 1940) przez krótki czas przebywał w więzieniu radogoskim, jako jeden z kilkuset młodych mężczyzn zatrzymanych w ramach akcji łódzkiego Gestapo skierowanej przeciwko łódzkiej młodzieży (która była „uzupełnieniem” listopadowej akcji przeciwko inteligencji Łodzi pod nazwą „Intelligenzaktion Litzmannstadt”)^[2][3][4]. Stąd, 17 maja 1940, wywieziony do obozu koncentracyjnego Dachau, gdzie pozostał do końca istnienia tego obozu, czyli do 29 kwietnia 1945^[5]. W obozie tym zetknął się ze środowiskiem zwolenników ruchu „Zadruga”, kierowanym w Dachau przez Bogusława Stępińskiego. W nieformalnych spotkaniach tego środowiska w Łodzi uczestniczył też w pierwszych latach powojennych^[6].

Do Polski wrócił w 1946. W 1951 ukończył studia na Wydziale Aktorskim PWST w Warszawie. W latach 1946–1947 grał w Teatrze Kukiełek RTPD w Łodzi, a w sezonie 1950/1951 w Teatrach Dramatycznych w Szczecinie. Od 1951 do 1952 był aktorem Teatru Ateneum w Warszawie, a następnie przez rok występował w łódzkim Teatrze Muzycznym. W latach 1953–1958, w sezonie 1959/1960, ponownie od 1972 do 1978 oraz w sezonie 1979/1980 występował w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi. W międzyczasie, od 1960 do 1972 był aktorem Teatru Powszechnego. Ponadto był wykładowcą na Wydziale Aktorskim PWSFTviT w Łodzi (1965–1978), a w latach 1972–1973 jego dziekanem. Grał w wielu polskich filmach, m.in. wystąpił jako Sanderus w Krzyżakach Aleksandra Forda^[1].

Odznaczony został m.in. Medalem X-lecia PRL (1954), Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego (1966), Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1970), Medalem Zwycięstwa (1971), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1975)^[1].

Został pochowany na cmentarzu św. Rocha na Radogoszczu w Łodzi^[1].

• Piątka z ulicy Barskiej (1953) – Franek Kruk
• Irena do domu! (1955) – Władek
• Cafe pod Minogą (1959) – Piskorszczak „Szmaja”, brat „Starszego”
• Krzyżacy (1960) – Sanderus
• Milczące ślady (1961) – kierowca Morwy, Szelongiewicz
• O dwóch takich, co ukradli księżyc (1962) – zbójca „Łapiduch”
• Rękopis znaleziony w Saragossie (1964) – gość weselny ojca van Wordena
• Powrót doktora von Kniprode (1965) – więzień Płotek
• Kapitan Sowa na tropie (1965) – dziennikarz (odc. 4)
• Niewiarygodne przygody Marka Piegusa (1966) – Zezowaty (odc. 3, 9)
• Stajnia na Salvatorze (1967) – kolejarz Zygmunt Kowalczyk
• Stawka większa niż życie (serial telewizyjny) (1968) – Schickel vel Vogel (odc. 18)
• Rzeczpospolita babska (1969) – plutonowy Edek
• Przygody pana Michała (serial telewizyjny) (1969) – Juryca, człowiek Potockiego (odc. 2, 12, 13)
• Milion za Laurę (1971) – komendant w Kosołapem
• Lalka (1977) – Dawid Szpigelman, wierzyciel Łęckiego (odc. 4)
• Kariera Nikodema Dyzmy (serial telewizyjny) (1980) – adwokat Dyzmy (odc. 3, 7)
• Zamach stanu (1980) – obrońca w procesie brzeskim
• Niech cię odleci mara (1982) – Kulanowski, prezes banku
• Osobisty pamiętnik grzesznika przez niego samego spisany (1985) – służący Jan
• Niezwykła podróż Baltazara Kobera (1988) – sędzia

Źródło: Filmpolski.pl^[1].

Użyczył głosu Muchomorkowi, jednej z dwóch głównych postaci popularnego w Polsce począwszy od 1970 animowanego serialu dla dzieci Bajki z mchu i paproci.

• Włodzimierz Skoczylas w bazie IMDb (ang.)
• Włodzimierz Skoczylas w bazie Filmweb
• Włodzimierz Skoczylas w bazie filmpolski.pl
• Włodzimierz Skoczylas, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-09] .
• Oddział łódzki Instytutu Pamięci Narodowej, akta w sprawie więzienia radogoskiego, sygn. Ds. 67/67, tom I, karty, 188-189 (zeznanie W.S. w sprawie aresztowania oraz pobytu w więzieniu radogoskim i w KL Dachau).