Włodzimierz Dzerowicz
 kapitan administracji
| |
| Data i miejsce urodzenia |
10 marca 1887 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1907–1929 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Włodzimierz Dzerowicz (ur. 10 marca[a] 1887 w Łowiczu, zm. ?) – kapitan administracji (piechoty) Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 10 marca 1887 w Łowiczu, ówczesnym mieście powiatowym guberni warszawskiej[2], w rodzinie Włodzimierza[1]. Był wyznania prawosławnego[1]. Ukończył sześć klas w 1 Gimnazjum Męskim w Warszawie, a następnie Odeską Szkołę Junkrów Piechoty[1]. 10 września 1907 został mianowany podoficerem, a 6 sierpnia 1910 podporucznikiem[1]. Służył w 41 Selengijskim pułku piechoty należącym do 11 Dywizji Piechoty[1]. 19 października 1913 został wyznaczony na stanowisko szefa łączności pułku[1]. W szeregach tego pułku walczył w czasie I wojny światowej, awansując na porucznika, a następnie sztabskapitana[3]. Latem 1917 był ranny lub kontuzjowany[3].
Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii rosyjskiej w stopniu kapitana[4]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w 33 pułku piechoty[5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 72. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 33 pp[6]. Później został przeniesiony do 39 pułku piechoty w Jarosławiu i przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Pińczów na stanowisko I referenta. 18 maja 1923 został przydzielony do Szefostwa Poborowego Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu na stanowisko III referenta[7][8]. W sierpniu następnego roku, po likwidacji Szefostwa Poborowego DOK IX, został przydzielony do PKU Biała Podlaska na stanowisko I referenta[9]. W październiku 1924 został przydzielony do PKU Bielsk Podlaski na takie samo stanowisko[10][11]. W lutym 1926, w związku z wprowadzeniem nowej organizacji służby poborowej, został wyznaczony na stanowisko kierownika I referatu administracji rezerw i zastępcy komendanta PKU Bielsk Podlaski[12]. We wrześniu 1927 został przydzielony do 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy na stanowisko kierownika kancelarii[13][14]. W kwietniu 1929 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII[15], a z dniem 31 października tego roku przeniesiony w stan spoczynku jako „zupełnie i trwale niezdolny do służby wojskowej zawodowej”[16]. W 1934, jako kapitan administracji stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Bydgoszcz Miasto[17][18].
Był żonaty[1].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Order Świętego Włodzimierza 4 stopnia z mieczami i kokardą – 25 września 1915[3]
- Order Świętej Anny 2 stopnia z mieczami – 16 lipca 1916[3]
- Order Świętego Stanisława 2 stopnia z mieczami – 12 czerwca 1915[3]
- Order Świętej Anny 3 stopnia z mieczami i kokardą – 17 czerwca 1915[3]
- Order Świętego Stanisława 3 stopnia z mieczami i kokardą – 16 lipca 1915[3]
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Według kalendarza juliańskiego urodził się 25 lutego[1]. Zobacz daty nowego i starego porządku.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h Список 1914 ↓, s. 20.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-11]..
- ↑ a b c d e f g Памяти героев ↓.
- ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 24.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 116, 608.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 38.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 34 z 29 maja 1923, s. 362.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 110, 239, 405.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 89 z 31 sierpnia 1924, s. 503.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 110 z 15 października 1924, s. 613.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1281, 1328.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926, s. 18.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 10 września 1927, s. 274.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 824.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929, s. 117.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 18 października 1929, s. 330.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 389.
- ↑ Rozkaz nr 33 Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII z 5 października 1929, pkt 2.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Дзерович Владимир. Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej Zarząd ds. utrwalenia pamięci poległych w obronie Ojczyzny. [dostęp 2022-03-11]. (ros.).
- Список (по старшинству в чинах) генералам, штаб и обер-офицерам и классных чиновникам 41-го пехотного Селенгинского полка. Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej Zarząd ds. utrwalenia pamięci poległych w obronie Ojczyzny, 1914-01-02. [dostęp 2022-03-11]. (ros.).
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
