Włodzimierz Bochenek

Mazur

podpułkownik SG
Data i miejsce urodzenia	3 kwietnia 1894 Kraków
Data i miejsce śmierci	24 stycznia 1926 Gisy-les-Nobles
Przebieg służby
Lata służby	1914–1926
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Pułk Czołgów
Stanowiska	zastępca dowódcy pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-ukraińska, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Włodzimierz Bochenek ps. „Mazur” (ur. 3 kwietnia 1894 w Krakowie, zm. 24 stycznia 1926 w Gisy-les-Nobles, we Francji^[1]) – podpułkownik Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 3 kwietnia 1894 w Krakowie, w rodzinie Jakuba^[2][3]. W 1912 ukończył gimnazjum w Tarnowie, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie^[3]. Równocześnie działał w Związku Strzeleckim, w którym ukończył kurs średni^[3].

Od 8 sierpnia 1914 służył w 1 Pułku Piechoty Legionów Polskich jako komendant IV plutonu 4. kompanii, a następnie kompanii^[3][4] . 9 października tego roku Józef Piłsudski mianował go podporucznikiem^[3]. 2 lipca 1915 awansował na chorążego, a 1 kwietnia 1916 na podporucznika^[5]. Latem 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski^[3][6]. W sierpniu 1918, pod przybranym nazwiskiem, rozpoczął działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej^[7]. Powołany przez Edwarda Śmigły-Rydza do sztabu tej organizacji.

Od grudnia 1918 walczył w obronie Lwowa, w szeregach 12. kompanii 5 Pułku Piechoty Legionów dowodzonej przez Władysława Bortnowskiego^[7]. Zajmował z kompanią najgorszy odcinek na „Pasiekach”, Ukraińców miał o 60 kroków i walczył z nimi ciężkimi miotaczami min^[7]. W marcu 1919, w Zambrowie, zorganizował i objął dowództwo II batalionu 1 Pułku Piechoty Legionów, z którym wziął udział w wyprawie wileńskiej. 30 kwietnia w walkach pod Wilnem baon stracił 22 zabitych i 52 rannych, a w kolejnych walkach dalszych dziewięciu zabitych i 44 rannych. 27 września walczył o przedmoście pod Dyneburgiem^[8].

Miał postrzał nogi ze złamaniem. Przyjechał do Warszawy mimo zakazu lekarzy i, chodząc o kulach, zdawał egzamin do Wyższej Szkoły Wojennej. Kiedy się do egzaminu szykował i czy się szykował – nie wie nikt. W każdym razie zdał dobrze, nic sobie z tego nie robiąc, jak i z każdego innego niebezpieczeństwa^[7]. 2 stycznia 1920 rozpoczął studia na II Kursie Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. W połowie kwietnia tego roku skierowany został na praktykę sztabową, w ramach której wziął czynny udział w wojnie z bolszewikami. W czerwcu 1920 przeniesiony został z Oddziału V Naczelnego Dowództwa WP do Dowództwa 1 Dywizji Piechoty Legionów^[9], a następnie został przydzielony do Dowództwa 3 Armii na stanowisko szefa Oddziału III^[7]. W dniach 11–12 września 1920, jako oficer sztabu 3 Armii, dowodził grupą pancerno-motorową, która opanowała węzeł kolejowy w Kowlu^[10][11]. 20 września 1920 został szefem sztabu 13 Dywizji Piechoty^[4] .

W okresie od stycznia do września 1921 dokończył szkolenie i otrzymał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego, po czym został przydzielony do Oddziału I Sztabu Generalnego WP. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 70. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W październiku 1922, po zlikwidowaniu Dowództwa 2 Armii, został przeniesiony do Inspektoratu Armii Nr I na stanowisko II referenta^[12]. Był wówczas jednym ze współpracowników gen. dyw. Edwarda Śmigłego-Rydza. 31 marca 1924 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 19. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W listopadzie 1924 został przydzielony z Oddziału IV Sztabu Generalnego do 1 pułku czołgów w Żurawicy celem przeszkolenia^[13]. Z dniem 15 września 1925 został przeniesiony z 84 pułku piechoty do 1 pułku czołgów na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[14]. Skierowany na szkolenie do Francji, zmarł 24 stycznia 1926 w wypadku samochodowym w Lens pod Paryżem^[6]. Z Francji do Gdańska jego zwłoki zostały przetransportowane na pokładzie ORP Wilia^[7]. 5 marca 1926 został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie^[7] (kwatera A 16-3-11)^[15].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari – 15 marca 1921^[16]
• Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 20 stycznia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[17]
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie, po raz 1 i 2 w 1922)^[18]
• Odznaka „Znak Pancerny” nr 1 – pośmiertnie 19 marca 1933^[19]

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Stanisław Abramowicz, Józef Kreis: Zarys historji wojennej 26-go pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Władysław Bortnowski. Wspomnienie pośmiertne o ś.p. ppłk. S.G. Bochenku. „Polska Zbrojna”. 62, 1926-03-03. Warszawa. 
• Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. I: A.a – Custoza. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1931.
• JanuszJ. Magnuski JanuszJ., Samochody pancerne Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1993, ISBN 83-86028-00-9, OCLC 834071453 . Brak numerów stron w książce
• Stefan Pomarański: Zarys historji wojennej 1-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1931, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Władysław Ryłko: Zarys historji wojennej 7-go pułku artylerii polowej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Ś.p. podpułkownik Włodzimierz Bochenek. „Auto. Ilustrowane czasopismo sportowo-techniczne”. 2, 1926-02-20. Warszawa. 
• Żołnierze Niepodległości : Bochenek Włodzimierz, ps. „Mazur”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2021-07-08].