Władysław Ziemiński

Data i miejsce urodzenia	17 października 1864 Warszawa
Data i miejsce śmierci	14 września 1947 Kłodzko
Minister robót publicznych
Okres	od 28 czerwca 1922 do 7 lipca 1922
Okres	od 7 lipca 1922 do 31 lipca 1922
Poprzednik	Gabriel Narutowicz
Następca	Mieczysław Rybczyński (p.o.)
Multimedia w Wikimedia Commons

Władysław Narcyz Ziemiński (ur. 17 października 1864 w Siemienow (obw. Niżnonowgorodzki, Rosja)^[1], zm. 14 września 1947 w Kłodzku)^[2] – polski inżynier, urzędnik, minister robót publicznych II RP.

Urodzony jako syn zesłańców powstania styczniowego - Leonarda i Florentyny z Tokarskich Ziemińskich. Ojciec, magister farmacji, brał udział w organizacji powstania w Płockiem i uczestniczył w walkach, w tym w starciu pod Koziołkiem w powiecie lipnowskim w dniu 16 kwietnia 1863 r. Po uwięzieniu, został razem z ciężarną żoną zesłany do gub. Nowogorodzkiej.^[3] Po powrocie z zesłania zamieszkali w Warszawie, gdzie ojciec był właścicielem kilku aptek. Bratem Władysława był Bronisław Ziemiński (1860-1915), współzałożyciel i pierwszy Prezes Towarzystwa Okulistycznego, autor pierwszego polskiego podręcznika "Zarys Okulistyki". Siostra - Stanisława (1866-1910) wyszła za mąż za architekta lwowskiego Tadeusza Wacława Münnicha^[4][5]. Pozostałe rodzeństwo: Władysław (1859-1862), Zygmunt (1861-1861), Witold (1862-1896), Ludomir (1869-ok.1950), Mieczysław (1871-1931), Helena (1872-1872), Zofia (1880 - ok.1943).

Ukończył gimnazjum w Warszawie, a następnie rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno-Fizyczny Uniwersytetu Petersburskiego, które ukończył z wyróżnieniem. Następnie osiadł we Lwowie, gdzie ukończył Politechnikę. Następnie w 1893 rozpoczął pracę w oddziale techniczno-drogowym Wydziału Krajowego, gdzie w 1916 został radcą budowlanym. Ziemiński w latach 1902–1907 był zatrudniony w ekspozyturze w Zaleszczykach, a następnie od 1907 do 1914 w ekspozyturze w Rzeszowie, a pod koniec I wojny światowej pracował w Namiestnictwie Galicji^[2].

Po upadku monarchii austro-węgierskiej, zaczął pracować w Urzędzie Delegata Rządu, a po przekształceniu Delegatury w Urząd Wojewódzki Lwowski, zasilił szeregi Departamentu Robót Publicznych. Następnie w latach 1918–1919 był przewodniczącym Związku Inżynierów Drogowych RP^[2].

28 czerwca 1922 został mianowany ministrem robót publicznych w rządzie Artura Śliwińskiego. Gabinet ten powstał w atmosferze sporu pomiędzy Sejmem a Józefem Piłsudskim. Rada Ministrów funkcjonowała raptem dziesięć dni (pełniła swe obowiązki do 31 lipca 1922), przez co rola Władysława Ziemiańskiego ograniczyła się tylko do odpowiedzi na interpelacje m.in. w sprawie dewastacji Puszczy Kurpiowskiej^[2].

Po odejściu z rządu powrócił do Lwowa, gdzie podjął pracę w Urzędzie Wojewódzkim. W 1929 na własną prośbę, przeszedł na emeryturę.

Do wybuchu II wojny światowej mieszkał we Lwowie. W wyniku wojennej zawieruchy przeniósł się wraz z rodziną do Kalwarii Zebrzydowskiej, a po wojnie do Kłodzka, gdzie zmarł w 1947. W latach 50. jego rodzina przeprowadziła się do Poznania i ekshumowała jego szczątki na tamtejszy cmentarz Bożego Ciała, gdzie pochowany jest wraz z żoną Wandą Marią z Lewickich i córką Jadwigą Muhlerową^[6].

• Ziemiński Władysław w: Kto był kim w II Rzeczypospolitej, pod red. Jacka M. Majchrowskiego, Warszawa 1994, wyd. I, s. 78.
• MarekM. Białokur MarekM., Władysław Ziemiński (1865–1939), [w:] ZbigniewZ. Girzyński, JarosławJ. Kłaczkow, WojciechW. Piasek (red.), Premierzy i ministrowie Rzeczypospolitej Polskiej 1918–1939, wyd. pierwsze, Warszawa: Instytut De Republica, 2023, s. 708–709, ISBN 978-83-67253-59-8 .