Władysław Nehring
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk filologicznych | |
| Specjalność: językoznawstwo | |
| Doktorat | |
| Profesura | |
| Polska Akademia Umiejętności | |
| Status |
członek czynny |
| Uczelnia | |
| Rektor Königliche Universität Breslau | |
Władysław Nehring (ur. 23 października 1830 w Kłecku, zm. 20 stycznia 1909 we Wrocławiu) – polski językoznawca i historyk, badacz języka starosłowiańskiego, autor prac naukowych i popularnonaukowych z dziedziny historii Słowian i gramatyki języków słowiańskich.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Absolwent Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. W 1850 dzięki uzyskaniu stypendium od Towarzystwa Naukowej Pomocy dla Młodzieży Wielkiego Księstwa Poznańskiego podjął studia na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie w 1856 uzyskał tytuł doktora. Po zdaniu w tym samym roku egzaminu nauczycielskiego pracował jako nauczyciel gimnazjalny w Trzemesznie, a potem w gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. Po uzyskaniu w 1867 tytułu profesora objął Katedrę Języków i Literatur Słowiańskich na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 1868–1907 pełnił funkcję kierownika tej katedry[1]. Był wykładowcą literatur słowiańskich, gramatyki porównawczej oraz gramatyki języka starosłowiańskiego.
Szczególną uwagę poświęcał mitologii słowiańskiej i związanej z nią kulturze ludowej, był twórcą seminarium slawistycznego, popularnego wśród polskich studentów.
W latach 1893–1894 był rektorem Uniwersytetu Wrocławskiego. Był także członkiem Akademii Umiejętności w Krakowie[1], Akademii Nauk w Petersburgu i w Pradze, a także członkiem honorowym Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu. Był członkiem Towarzystwa Przemysłowego Polskiego w Poznaniu w 1860 roku[2].
Zmarł we Wrocławiu w 1909, został pochowany na Cmentarzu Osobowickim[3]. Jego grób zniszczony przez Niemców po 1939 roku został staraniem Towarzystwa Miłośników Wrocławia w 1967 roku „rewindykowany”[1].
Z żoną Adaminą z Pawłowskich (zm. 1905 r) miał czworo dzieci: Romana (zm. 1888), Edwarda (zm. 1896), pianistkę Marię (zm. 1905) i nauczycielkę języka francuskiego Zofię[4].
Upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]
- W 1945 roku imieniem Nehringa nazwano we Wrocławiu ulicę na osiedlu Plac Grunwaldzki, łączącą Mikołaja Reja z Nauczycielską[4].
- W 2003 w Instytucie Kultury Europejskiej w Gnieźnie Dawid Jung powołał Sekcję Literacko-Filozoficzną im. Władysława E. Nehringa[5]
- W Kłecku do 2019 roku działało Gimnazjum im. prof. Władysława Nehringa. Po reformie zostało przekształcone w szkołę branżową I stopnia[6].
- W 2004 roku w budynku Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Wrocławskiego odsłonięto pamiątkową tablicę[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Kamila Jasińska, Ostatni adres Nehringa, „Pamięć i Przeszłość” (1), 2016, s. 50-55.
- ↑ Pamiętnik Jubileuszowy Towarzystwa Przemysłowego w Poznaniu 1848-1923, Poznań 1923, s. 10.
- ↑ Władysław Nehring - dane o grobie [online], groby.cui.wroclaw.pl [dostęp 2023-10-07].
- ↑ a b Małgorzata Wieliczko, Władysław Nehring. Pedagog i uczony doskonały [online], Wroclaw.pl, 19 stycznia 2022 [dostęp 2024-07-15] (pol.).
- ↑ Ponad granicami. Collegium Europaeum Gnesnense 2000-2003 (Monika Miazek, Ewa Jarmakowska, Andrzej Szpulak), Collegium Europaeum Gnesnense, 2003, ISBN 83-918778-9-2, s. 69–71.
- ↑ Studium uwarunkowań kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Kłecko [online], 2021, s. 64.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Tom 30 (2011) „Onomastica Slavogermanica” w całości poświęcony Władysławowi Nehringowi (dostęp do artykułów płatny)
- Wiktor Hahn: Władysław Nehring w ostatnich latach życia. „Sobótka” 1, 1946, 2
- Publikacje Władysława Nehringa w bibliotece Polona
|
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
