współrządca z bratem Leszkiem I do 1200

• od 1200 – samodzielny książę mazowiecki i książę kujawski
• 1229–1231 i 1241–1243 – książę krakowski
• od 1231 odłączył Sieradz i Łęczycę z księstwa krakowskiego
• w 1239 lub 1243 – na skutek jego klęsk w walce o dzielnice sandomierską i krakowską, księstwo łęczyckie utraciło na rzecz prowincji sandomierskiej trzy kasztelanie zapiliczańskie (zlokalizowane po prawej stronie Pilicy): żarnowską, skrzyńską, małogoską^[1][2][3][4]

• od 1233 – książę kujawski
• 1247–1261 – książę sieradzki (z przerwą 1259–1260; w 1261 przekazał ziemię synowi)
• 1247–1267 – książę łęczycki
• 1248–1267 – książę dobrzyński

• 1247–1248 – książę czerski
• 1248–1262 – w całym Mazowszu właściwym (bez Dobrzynia)

• od 1261 – książę sieradzki
• od 1267 – książę łęczycki
• 1273–1278 – książę kujawski w Inowrocławiu i Bydgoszcz
• od 1279 – książę krakowski

• od 1292 lennik Wacława II.

• od 1288 – samodzielne rządy w księstwie brzesko-kujawskim
• od 1294 – po śmierci brata – książę łęczycki

• 1300–1305 – król Polski

• 1305–1306 – król Polski

• od 1320 – król Polski

• 1312–1327/28 – Książę dobrzyński

• 1312–1327/28 – Książę dobrzyński

• 1287–1314, 1320/24–1327 – książę inowrocławski