Vladimír Macura (ur. 7 listopada 1945 w Ostrawie, zm. 17 kwietnia 1999 w Pradze) – czeski prozaik, literaturoznawca, krytyk i tłumacz^[1].

Od 1993 do śmierci dyrektor Instytutu Literatury Czeskiej Czeskiej Akademii Nauk.

W książce Znamení zrodu^[1] (1983, Znak narodzin) metodami semiotycznymi badał kulturę czeskiego odrodzenia narodowego. Książka Šťastný věk (1992, Szczęśliwy wiek) jest analizą języka symbolicznego kultury realnego socjalizmu, a Masarykovy boty (1993, Buty Masaryka) to zbiór semiotycznych felietonów. O czeskim odrodzeniu narodowym, a ściślej rzecz biorąc o jego mitach, traktuje również ostatnia wydana za życia autora książka, Český sen^[1] (1998, Czeski sen). Za nią oraz za jedną ze swoich powieści Macura otrzymał Czeską Nagrodę Państwową. Pod redakcją Macury ukazały się Slovník světových literárních děl (1988, Słownik światowych dzieł literackich) i Průvodce po světové literárni teorii (1988, Przewodnik po światowej teorii literatury).

Jako beletrysta Macura debiutował tomem opowiadań Něžnými drápky (1984, Czułymi pazurkami). Następnie wydał powieść Občan Monte Christo^[1] (1993, Obywatel Monte Christo). Epoką odrodzenia narodowego jako pisarz zajmował się w tetralogii Ten, který bude (Ten, który będzie), na którą składają się powieści Informátor (1993, Informator), Komendant (1994), Guvernantka (1997, Guwernantka) i Medicus (2000 wraz z pozostałymi powieściami cyklu, Medykus).

Tłumaczył z języka estońskiego^[1].

W Polsce ukazała się powieść „Guwernantka” (wyd. Amaltea, Wrocław 2018). Jego teksty drukowały też „Kresy”, „Literatura na Świecie”, „Teksty Drugie" i „Zagadnienia Rodzajów Literackich”.

• Leszek Engelking, Surrealizm, underground, postmodernizm. Szkice o literaturze czeskiej, Łódź 2001
• Leszek Engelking, Vladimír Macura (1945-1999). „Zagadnienia Rodzajów Literackich” 2000, z. 1-2