Ustawa o embargu z 1807 roku – uchwalona przez Kongres Stanów Zjednoczonych^[1] nakładała pełne embargo na zaangażowane w wojnę Cesarstwo Francuskie oraz Wielką Brytanię^[2]. (Zob. blokada kontynentalna).

Embargo było odpowiedzią na naruszanie neutralności Stanów Zjednoczonych poprzez zagarnianie amerykańskich okrętów handlowych wraz z towarami jako pryzu wojennego przez marynarki wojenne obu państw europejskich. Prócz tego Royal Navy stosowała przymusowe wcielanie obywateli amerykańskich do załóg okrętów wojennych^[3]. Zarówno Wielka Brytania jak Francja uciekały się do plądrowania amerykańskich jednostek jako sposobu na podtrzymanie wysiłku wojennego^[4]. Incydent „Chesapeake”-„Leopard” był najjaskrawszym i najboleśniejszym przykładem tej polityki dla obywateli młodego państwa^[1][5].

Prezydent Thomas Jefferson działał rozważnie, starając się dopasować odpowiedź do stopnia wzburzenia społeczeństwa^[6]. Jego rekomendacją była wojna ekonomiczna, nie mobilizacja wojskowa^[7]. Kongres uchwalił ustawę o embargu 22 grudnia 1807 roku^[8]. Oczekiwane efekty tego drastycznego posunięcia^[9] – kłopoty gospodarcze dla wojujących państw^[2] – miały zmusić je do wycofania się z działalności rabunkowej, przymusowego wcielania do służby oraz zmusić do respektowania neutralności Stanów Zjednoczonych^[10]. Embargo okazało się niepraktycznym środkiem, fiaskiem zarówno dyplomatycznym jak i ekonomicznym^[11][12]. Po wprowadzeniu nałożyło wielkie ciężary na amerykańską gospodarkę i obywateli^[13][14].

Szerokozakrojone obchodzenie restrykcji handlu morskiego i lądowego przez amerykańskich kupców oraz luki prawne w ustawie znacząco zmniejszyły siłę embarga. Brytyjscy kupcy przywłaszczyli sobie pozostawione przez Amerykanów, a lukratywne szlaki handlowe^[12]. Wzrósł popyt na angielskie towary w Południowej Ameryce, co wynagrodziło straty poniesione w wyniku embarga^[2][10][15].

Ustawa podkopała również jedność narodową młodej demokracji, wywołując zajadłe protesty, zwłaszcza w centrach komercyjnych Nowej Anglii^[15][16]. Wzmogła poparcie dla Partii Federalistycznej i przyczyniła się do uzyskania przezeń dużej ilości miejsc w Kongresie^[17].

1 marca 1809 roku, po 15 miesiącach, w ostatnich dniach kadencji prezydenta Jeffersona embargo zostało odwołane^[18].

• Hofstadter, Richard. 1948. The American Political Tradition (Chapter 11) Alfred A. Knopf. in Essays on the Early Republic, 1789-1815 Leonard Levy, Editor. Dryden Press, 1974.
• Lawrence S. Kaplan. Jefferson, the Napoleonic Wars, and the Balance of Power. „William and Mary Quarterly”. 14 (2), s. 196–217, 1957. DOI: 10.2307/1922110. (ang.). 
• Leonard W. Levy: Jefferson and Civil Liberties: The Darker Side. Cambridge: Belknap Press, 1963. (ang.). Brak numerów stron w książce
• Perkins, Bradford. 1968. Embargo: Alternative to War (Chapter 8 from Prologue to War: England and the United States, 1805-1812, University of California Press, 1968) in Essays on the Early Republic 1789-1815. Leonard Levy, Editor. Dryden Press, 1974.