Ten artykuł od 2012-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon ((Dopracować)) z tego artykułu.

Umowa o zachowaniu poufności, umowa o poufności – umowa, w której strony zobowiązują się do wymiany poufnych materiałów lub wiedzy z zastrzeżeniem ich dalszego nierozpowszechniania. Często bywa ona częścią innej umowy i wówczas zwana jest klauzulą poufności. Może być wzajemna (obie strony są zobowiązane do utrzymania tajemnicy) lub jednostronna (tylko jedna strona umowy jest zobowiązana).

Umowy takie nie są stosowane, gdy:

• informacje były lub są publicznie dostępne
• otrzymane informacje były uprzednio znane wykonawcy informowanemu
• informacje były publikowane bez naruszenia umowy konsorcjum
• informacje zostały opracowane niezależnie przez pracowników wykonawcy informowanego, którzy nie mieli dostępu do informacji poufnych
• informacje nie zostały uznane za poufne
• udostępnienie informacji (np. danych osobowych) wymaga zgody ich właściciela.

Umowy o zachowaniu poufności są często zawierane między przedsiębiorstwami lub osobami prywatnymi, które – współpracując z sobą – muszą zrozumieć wykorzystywane u siebie procesy i rozwiązania dla dalszego rozwoju relacji biznesowych.

• Janiszewska Barbara (red.), „Sztuka public relations. Z doświadczeń polskich praktyków”, Związek Firm Public Relations, Warszawa 2006