Tykoniusz – pisarz chrześcijański działający w latach 370-390. Był donatystą. Około roku 380 został potępiony przez donatystyczny synod za ujawnienie słabych punktów w donatystycznej eklezjologii. Mimo to nie powrócił na łono Kościoła. Stworzył siedem zasad hermeneutycznych.

Według Gennadiusza z Marsylii Tykoniusz napisał rozprawy O wojnie wewnętrznej i Wyjaśnienia różnych spraw. W całości zachowało się dzieło pod tytułem Księga reguł – pierwsze łacińskie kompendium hermeneutyki biblijnej, a we fragmentach – Komentarz do Apokalipsy^[1]. Zachowane fragmenty Komentarza do Apokalipsy Tykoniusza zostały przetłumaczone na polski i wydane w tomie "Pierwsze łacińskie komentarze do Apokalipsy"^[2].

W Komentarzu do Apokalipsy zaproponował nieeschatologiczny klucz interpretacyjny, według którego Apokalipsa wypełnia się w teraźniejszym życiu Kościoła, a nie jest proroctwem na temat końca czasów, odrzucał również milenarystyczne rozumienie historii. W myśl tego klucza pierwsze zmartwychwstanie z Apokalipsy należy tłumaczyć jako chrzest, natomiast drugie zmartwychwstanie jako powszechne zmartwychwstanie ciał^[1].

Tykoniusz zaprzeczał twierdzeniom donatystów, którzy nauczali, że skuteczność chrztu zależy od moralnej godności kapłana, który go udziela. Twierdził też, wbrew donatystom, że cechą prawdziwego Kościoła jest powszechność.

• César Vidal Manzanares, Pisarze wczesnochrześcijańscy I-VII w., wyd. Verbinum, Warszawa 2001