Tadeusz Nowak

Data i miejsce urodzenia	11 listopada 1930 Sikorzyce
Data i miejsce śmierci	10 sierpnia 1991 Skierniewice
Zawód, zajęcie	pisarz
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Tadeusz Nowak (ur. 11 listopada 1930 w Sikorzycach, gm. Wietrzychowice, zm. 10 sierpnia 1991 w Skierniewicach) – polski poeta i prozaik, tłumacz m.in. literatury rosyjskiej i węgierskiej.

Tadeusz Nowak urodził się na ziemi tarnowskiej, w widłach Wisły i Dunajca, we wsi, która w tamtych czasach należała do powiatu dąbrowskiego (15 km na zachód od Dąbrowy Tarnowskiej), a obecnie do powiatu tarnowskiego (25 km na północny zachód od Tarnowa). Naukę w liceum rozpoczął w I Liceum Ogólnokształcącym im. Kazimierza Brodzińskiego w Tarnowie, w roku szkolnym, który rozpoczął się tam 12 lutego 1945 r. W twórczości często nawiązywał do swojego miejsca pochodzenia - do ziemi tarnowskiej i rodzinnej wsi. Tam rozgrywały się akcje większości jego opowiadań i powieści^[1].

Absolwent filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim (1948–1954). W 1948 opublikował pierwszy wiersz w tygodniku „Wici”. W 1953 wydał pierwszy tomik poezji Uczę się mówić, a w 1956 tomik Prorocy już odchodzą. W 1953 podpisał rezolucję ZLP w sprawie procesu krakowskiego. Od 1954 należał do PZPR^[2]. Członek ZLP od 1956. Na przełomie lat 50. i 60. XX w. związany był z grupą poetycką Muszyna^[3]. Oprócz działalności poetyckiej artysta zajmował się także prozą, czego przykładem są zbiory opowiadań W puchu Alleluja czy powieści Takie większe wesele, A jak królem, a jak katem będziesz, Diabły, Dwunastu, Prorok, Wniebogłosy.

Tadeusz Nowak zasiadał także w kolegium redakcji oraz radzie redakcyjnej Tygodnika Kulturalnego w latach 1968–1986, kiedy redaktorem naczelnym tego ogólnopolskiego tytułu kulturalno-literackiego był Stanisław Adamczyk. Dwukrotny Laureat Nagrody im. Stanisława Piętaka: w 1965 roku za tom poezji Ziarenko trawy oraz w 1969 roku za powieść A jak królem, a jak katem będziesz. Nagrodzony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[2].

W sierpniu 1991, po długotrwałej chorobie, zmarł na zawał serca w szpitalu w Skierniewicach.

W 1999 profesor Stanisław Balbus wydał jego dwie niedokończone powieści: Jak w rozbitym lustrze oraz Jeszcze ich słyszę, widzę jeszcze. Powieści Tadeusza Nowaka utrzymane są w baśniowo-balladowej konwencji, sięgają do pokładów literatury ludowej, kreując świat pełen prastarych archetypów i motywów biblijnych. Są zaliczane do tzw. nurtu wiejskiego^[4].

• Uczę się mówić (1953)
• Porównania (1954)
• Prorocy już odchodzą (1956)
• Jasełkowe niebiosa (1957)
• Ślepe koła wyobraźni (1958)
• Psalmy na użytek domowy (1959)
• Kolędy stręczyciela (1962)
• Obcoplemienna ballada (1963)
• Ziarenko trawy (1964)
• W jutrzni (1966)
• Takie większe wesele (1966)
• A jak królem, a jak katem będziesz (1968)
• Psalmy (1971)
• Diabły (1971)
• Dwunastu (1974)
• Półbaśnie (1976)
• Prorok (1977)
• Wiersze wybrane (1978)
• Wniebogłosy (1982)
• Pacierze i paciorki (1988)
• Za snem, za jawą, za pacierzem (2000)

• 1978: Przemysław Gintrowski Psalmy i Requiem
• 1979: Marek Grechuta Pieśni Marka Grechuty do słów Tadeusza Nowaka
• 2006: Grzegorz Turnau Historia pewnej podróży
• 2010: Dorota Ślęzak Psalm miłosny
• 2015: Marcin Styczeń Jak się przed tobą wytłumaczę

• Wyobrażone, nieminione… Tadeusz Nowak i jego twórczość, pod red. Doroty Siwor, Instytut Literatury 2022, Kraków

• Jan Zdzisław Brudnicki: Tadeusz Nowak. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1978. Brak numerów stron w książce
• Stanisław Balbus: Poezja w czasie marnym. Kraków: 1992. Brak numerów stron w książce

• Strona o Tadeuszu Nowaku. kolebuk.w.interia.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-05)].