Tadeusz Bednarczyk

Bednarz, Tadeusz

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	28 sierpnia 1913 Warszawa
Data i miejsce śmierci	2002 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Krajowa
Późniejsza praca	Kustosz Muzeum gen. Władysława Sikorskiego w Warszawie
Odznaczenia

Tadeusz Bednarczyk pseudonim „Bednarz”, „Tadeusz” (ur. 28 sierpnia 1913^[1] w Warszawie, zm. 2002 tamże) – polski działacz katolicko-narodowy^[2], pułkownik WP^[3], autor książek o tematyce historycznej, z wykształcenia ekonomista.

W 1936 roku ukończył studia ekonomiczne w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Pracował jako urzędnik w Grodzkiej Izbie Skarbowej, równolegle prowadząc zakład szewski^[3].

Podobno w czasie okupacji niemieckiej był żołnierzem Organizacji Wojskowej, a następnie Armii Krajowej^[4]; pracował w getcie warszawskim do wybuchu powstania jako przedstawiciel Urzędu Skarbowego, pełniąc jednocześnie funkcję koordynatora Korpusu Bezpieczeństwa oraz AK do pomocy dla powstających konspiracyjnych wojskowych oddziałów żydowskich; za jego pośrednictwem Korpus Bezpieczeństwa miał przekazywać broń dla Żydowskiego Związku Wojskowego^[5]; brał też podobno udział w powstaniu warszawskim.

Większość tych informacji jest kwestionowana przez historyków^[3].

Po zakończeniu działań wojennych został zatrudniony w Szefostwie Służby Zdrowia MBP. Był kwatermistrzem Centralnego Szpitala Departamentu III, a następnie kierował sanatoriami i domami wypoczynkowymi w Zatrzebiu, Bierutowicach i Kudowie-Zdroju. W 1946 roku został dyscyplinarnie zwolniony, co miało związek ze znęcaniem się nad niemieckimi pracownikami^[3]. W 1950 roku został zatrzymany przez UB, a następnie skazany na karę 1,5 roku pozbawienia wolności za próbę pomocy w nielegalnym przekroczeniu granicy brytyjskiemu dyplomacie i wymianę obcej waluty^[3]. W 1962 roku na zasadzie dobrowolności został pozyskany jako tajny współpracownik Służby Bezpieczeństwa, równocześnie był od 1973 roku inwigilowany przez tę służbę^[3].

Był organizatorem i kustoszem Muzeum gen. Władysława Sikorskiego w Warszawie^[6]. W latach 70. zaangażował się w działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację^[3]. W 1981 roku współtworzył Zjednoczenie Patriotyczne „Grunwald”. Publikował w tygodniku „Rzeczywistość”. Po 1991 roku związał się z partią Przymierze Samoobrona, którą m.in. wspierał w kampanii wyborczej^[2]. Był współwydawcą i publicystą „Tygodnika Ojczyzna”.

• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^{[potrzebny przypis]}
• Złoty Krzyż Zasługi
• Krzyż Partyzancki^[3]
• Medal za Warszawę^[3]
• Medal Zwycięstwa i Wolności^[3]
• Medal Polonia Mater Nostra Est

• Walka i pomoc. OW-KB a organizacja ruchu oporu w getcie warszawskim, Wyd. Iskry, Warszawa 1968,
• Lewica demokratyczna, Unia Nowoczesnego Humanizmu, Warszawa 1985,
• Obowiązek silniejszy od śmierci: wspomnienia z lat 1939-1944 o polskiej pomocy dla Żydów w Warszawie, Wyd. Grunwald, Warszawa 1986, ISBN 83-00-00776-8,
• Wiesenthal contra Waluś, Demianiuk i inni, Wyd. Ojczyzna, Warszawa 1997, ISBN 83-86449-13-6,
• Życie codzienne warszawskiego getta, Wyd. Ojczyzna, Warszawa 1995, ISBN 83-86449-02-0.

• Dariusz Libionka, Apokryfy z dziejów Żydowskiego Związku Wojskowego i ich autorzy., Zagłada Żydów. Studia i Materiały, Nr 1 (2005), strony: 165-190