Taśma filmowa 16 mm – rodzaj nośnika zdjęć o szerokości 16 mm.

Taśma pierwotnie perforowana dwustronnie (niema), o odstępach pomiędzy kolejnymi otworami około 1 cm, później z perforacją jednostronną (Super 16 mm). Ramka kolejnego kadru umieszczona jest dokładnie w połowie każdego wyciętego otworu perforacyjnego. Po drugiej stronie zaś umieszczona jest ścieżka dźwiękowa (zapis optyczny dźwięku jak w taśmie 35 mm).

Taśma mogła być też obustronnie perforowana. Była stosowana przez profesjonalistów do kręcenia kolorowych filmów dokumentalnych już od 1935, na przykład podczas zbrojnego wyzwolenia Europy przez Amerykanów z okupacji niemieckiej podczas II wojny światowej (używał jej reżyser George Stevens) oraz później w telewizji do celów reporterskich, do końca lat 70. XX wieku (do przejścia studiów TV na system U-Matic)^[1]. Taśma taka zbudowana jest na podłożu palnym (nitro) bądź niepalnym (aceto). Zmiana rodzaju podłoża została wymuszona z przyczyn technicznych – częste pożary projektorów, zwłaszcza w kinach wiejskich w okresie 1945–1960.

Taśma była dzielona na akty o długości 60 mb – mała rolka i 100 mb – rolka jednoaktowa.

• taśma filmowa 8 mm
• taśma filmowa 70 mm

• Film 16mm – Historia filmu 16 mm i innych amatorskich formatów filmowych