Tętnica nabrzuszna dolna

Tętnica nabrzuszna dolna (łac. arteria epigastrica inferior) – w anatomii człowieka tętnica unaczyniająca przednią ścianę brzucha, będąca gałęzią tętnicy biodrowej zewnętrznej. Jej średnica wynosi około 3 mm. Od tętnicy biodrowej zewnętrznej odchodzi przyśrodkowo, w pobliżu jej końca, zwykle tuż powyżej więzadła pachwinowego^[1].

Po odejściu biegnie początkowo skośnie przyśrodkowo, a następnie stromo do góry, kierując się ku tylnej powierzchni mięśnia prostego brzucha, po którym przebiega do góry, wywołując tu fałd otrzewnej, zwany fałdem pępkowym bocznym. Wnika do mięśnia prostego brzucha i zaopatruje go wraz z odpowiednim obszarem skóry. Kończy się około 5–6 cm powyżej pępka poprzez zespolenie z tętnicą nabrzuszną górną, z którą tworzy tak zwaną pionową drogę tętniczą przednią tułowia^[1].

W swoim przebiegu tętnica nabrzuszna dolna oddaje gałąź łonową, od której z kolei odchodzi gałąź zasłonowa zespalająca się z gałęzią łonową tętnicy zasłonowej^[1], przy czym sama tętnica zasłonowa może także odchodzić od tętnicy nabrzusznej dolnej, zamiast (jak zazwyczaj) od tętnicy biodrowej wewnętrznej^[2]. Oprócz tętnicy łonowej od tętnicy nabrzusznej dolnej odchodzi tętnica mięśnia dźwigacza jądra (u mężczyzn) lub tętnica więzadła obłego macicy (u kobiet)^[1].

Z obszaru zaopatrywanego przez tętnicę nabrzuszną dolną krew zbiera towarzysząca jej (w części przebiegu podwójna) żyła nabrzuszna dolna^[3].

• AdamA. Bochenek AdamA., MichałM. Reicher MichałM., Anatomia człowieka. Tom III. Układ naczyniowy, wyd. IX, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, ISBN 978-83-200-3257-4 .